Gözlerindeki Girdap

14.bölüm

Umutlanmak.. Olmayacak şeylerden farklı anlamlar çıkarıp kendi çapında onların olacağına inanıp beklentiye girmek.. Sonatın beni seveceğine inanıp yarınlar için umutlandığım gibi.. Ah ne aptalım!
Dizlerim titriyordu. Halsizdim.. çok fazla kan kaybetmiştim. Son gücümle kapıyı itip açtığımda bahçeye girdim. Annem bahçede oturuyordu. İki adım atıp annemin karşısında durduğumda iri mavi gözleri üzerimdeydi.. Bana nefretle bakarken bile güzelsin Anne.. Gözleri elime kayınca hızla ayağa kalktı.
Yer ayağımın altından kaydığında gürültüyle yere düştüm. O an hafızama kazılan iki şey vardı. Birincisi annemin bana doğru telaşla koşuşu.. ikincisi adımı ilk kez haykırışıydı.

"Arev!" Gülümsedim. Anneme bakıp fısıldarken..

"Adım güzelmiş anne.. Dudaklarından dökülünce anladım.." elimi yanağına koyup okşadım. Kanım yüzüne bulaşmıştı.

"Senden son birşey istiyorum." Dolan gözleriyle başını salladı.

"Ölüyorum anne.. son kez kızım de bana." Gözlerini sıkıca yumdu. Boğazından bir hıçkırık koptu.

"Kızım.." gözlerim kapanırken. Annemin gözlerinden düşen bir damla yaş yanağıma damladığında gülümsedim.

"Teşekkür ederim anne.."

"Arev! Ölme nolur aç gözlerini.. Aç gözlerini kızım.."
Beni göğsüne bastırırken haykırıyordu.

"Aç gözlerini arev!"

Yirmi yıl sonra ilk defa sana bu kadar yakınım anne.. Kokunu duyabiliyorum.. Meğer cennet kokunmuş,saçlarınmış.. Beni saran kollarınmış.. Cennet senmişsin anne..