Gözlerindeki Girdap

25.bölüm

Anladım ki aşk bir kez oluyormuş bu hayatta.. Sadece bir kez.. Ve bende bu hakkımı sadece sende kullanmışım..

Biliyor musun? Yokluğuna bile ihanet etmedim. Edemedim..
Kimsenin ellerini tutmadım. Olurda birgün gelir ellerimi tutarsan ellerine ihanet olmasın diye..

Başkasının gözlerinin içine içine bakamadım.. Senin gözlerine baktığım gibi.. Öyle sevgi dolu.. Öyle aşkla.. Körelmişti gözlerim... Çünkü bir çift gri gözlere mühürlüydü.. Senin gözlerine..

Saçlarımda uzadı.. Saçlarını uzat dediğin günden beri kestirmiyorum.. O çok sevdiğin perçemimde uzadı artık.. Ve yine parmak uçlarının ruhu geziniyor saçlarımda hissediyorum..

Bana ilk sarıldığın günü hatırlıyor musun? Çaresizdim ve bana sarılmanı istemiştim senden.. Bana sarıldığın o an düğümlenmişsin kalbime.. Kördüğüm bu.. Bir yıldır çözemediğim bir düğüm..

Ama o düğüm içimi acıtmıyor artık.. Eskisi kadar yanmıyor canım.. Sanırım alıştım yokluğuna.. Alışmak kötü derler.. Hak verdim söyleyenlere.. Kötüymüş yokluğuna alışmak.. Gülümsedim.

Eskisi kadar özlemiyorum artık seni..

Beni ölümün kıyısından alan adam sen değil düşmanındı.. Ne garip değil mi? Düşman bildiğin insan bile senden daha merhametliymiş bunu anladım..
Ve o iyi biri.. Fazlasıyla iyi..

Kocaman bir bahçem var artık benim.. İçinde de rengarenk çiçeklerim var..

Bir yıl önceye kadar Aslan Karabulutla yaptığımız projenin güzelliğine bakıp gülümsedim.

Başarmıştık.. Kimsesiz çocuklara kucak açmıştık. Hayat onlara bir çelme takmıştı. Biz her defasında ellerinden tutup kaldırdık. Küçücük kalplerinde açılan yaraları sardık.. Kanadıkça sardık.

Bahçede koşan çocuklara bakıp gülümsedim. Onlar benim boynu bükük çiçeklerim.. Öyle kırılgan.. Öyle hassas.. Öyle narin..

İşte böyle Sonat.. Ben sanırım iyileşiyorum.. Bana acı verdiğin gibi güzel şeylerde kattın ruhuma.. Teşekkür ederim.. Bu defter bir yıldır sana Anlatamadıklarımı sığdırdı içine..
Artık seninle ve bıraktığın acılarla dolup taşan bu deftere yazmayacağım..
Acıların beni büyüttü. Her biri kalbime güç verdi.. Ve iyileştim..

Anladım ki acıyla büyüyormuş insan..

Defteri yere koyduğumda çakmağı çakıp her bir sayfasını tutuşturdum. Anılarım, acılarım tutuşuyordu an ve an.. İyi birşeydi bu.. Ateşin defteri küle çevirmesini izlerken gülümsüyordum.
Ateş kulağıma fısıldıyordu. Bu acıların sahibi kim? Diye..

"Ben Arev Barlas.. Sonatın bıraktığı acılarla büyüyen aptal ama güçlü bir kuş.. . "