Girl in Disguise

GiD 32 - Frightened

Hey everyone! I'm back! Bago ang lahat pabati po muna ng Happy New Year sainyong lahat! Sorry that it took so long bago ulit ako nakapag-update. Nasaba ko yung mga comments at messages niyo sa akin at alam ko po na sobrang naiinis at sobrang inip na kayo sa kahihintay para sa update na ito. Sorry naman po readers. Sobrang busy lang talaga kasi ako kaya nawalan ng time na makapag-update. 

Thanks po na marami sa mga nagbabasa at naghintay ng update. Please bear with me po. H'wag niyo po akong awayin. Hahaha. Hope you guys like this chapter and please comment! 

* * * * * *

ALEXIS'S POV

I felt even more uncomfortable than before. Bigla akong naligalig sa kaalamang nakita na ni Clyde ang tunay kong itsura. Though hindi naman talaga nito alam na ako nga ang nakita niya dati. But the thought na may nakita si Clyde na malaki ang resemblance sa aking itsura ay mas nakadagdag sa kabang nararamdaman ko at sa alalahanin.

What if malaman nito ang totoo kong pagkatao? Na nagpapanggap lang ako? These thoughts keeps on bugging me. What should I do?

Kung hindi pa siguro ito nagtanong kung may kapatid ako at sinabing may nakita siyang kahawig ko hindi ko pa maaalalang isang beses nga pala akong namasiyal ng mag-isa at sa isang public place pa.

Marahil iyon ang dahilan kaya nakita ako nito. Wala na kasi akong ibang maisip na iba pa kung paano ako nitong marahil na nakita. Hindi na rin naman nakakapagtaka kung makita man ako nito gayong pampublikong lugar naman ang pinuntahan ko.

I'm just glad na hindi ito nag-isip o ni ang mag-conclude ng kung ano pa man. I suppose I'd better be more careful the next time.

Kung hindi ko kaagad naisip iyon kanina baka nahalata na nitong nagsisinungaling ako. Well partly, hindi naman pwedeng sabihing nagsinungaling ako dahil may kapatid naman talaga ako. Iyon nga lang, older brother ang mayroon ako at hindi babae. At ako ang bunso.

I really need to avoid to cross our paths as much as possible baka kasi malaman nito ang sekreto ko. Sa kanilang magkakaibigan, kung may dapat akong pangilagan ay walang iba iyon kundi si Clyde.

The way he looks at me parang nanunuot sa bawat kasulok-sulukan ng aking pagkatao. Na para bang he can see through me. That he can read me easily. The real me.

Hanggang sa makarating ako sa club department namin iyon pa rin ang iniisip ko kaya hindi ko na napansing kanina pa pala sa may pintuan nakatayo si Caitlyn at mataman ako nitong pinagmamasadan.

"A penny for your thoughts?"

"Huh?"

"Sa lalim ng iniisip mo hindi mo na yata ako napansing nakatayo rito sa labas. Is something wrong?"

"Uhm, nothing."

"You sure?"

"Yeah. Why are you here? I mean, hindi ba't dapat ay nasa loob ka?"

"Hay, naku! Ang iingay kasi ng mga bakla kaya lumabas muna ako para makasagap ng hangin."

"I see. Where's Darryl, anyway? Nasa loob ba?"

"Wala pa siya. At hindi ko alam kung pupunta siya ngayon. May pupuntahan ba kayong dalawa?"

"Wala naman."

I just stood there for a second and waited for Caitlyn to say something else pero buntong-hininga lang ang nakuha mula dito kaya naman pumasok na lang din ako sa loob kung saan ko naabutang maingay na nagkikwentuhan ang clubmates namin.

I'm amazed at how easy it was to get used to my routine. Datirati, tanging si Darryl lang ang nakakasama ko during breaks, pero ngayon 'yung buong clubmates na namin ang nakakasama ko at nakakakwentuhan.

Because I get bored easily kaya hindi naman ako nagtagal kaya umalis na rin agad ako. Habang ang mga iniwan ko sa loob ay parang may sariling mundo. Hindi naman ako maka-relate sa pinag-uusapan nila kaya mas okay pang umalis na lang ako. 

I was walking mindlessly habang abala sa pag-iisip kung uuwi na ba ako o hihintayin ko pa si Darryl. But then, I prefer the latter, total maaga pa naman. But the question is, saan ko naman kaya ito pwedeng mahagilap?

Sa laki ng campus baka abutin pa ako ng bukas bago ko pa ito mahanap. The heck, stupid Alexis! I think I better go home now.

As soon as I'd made it out of our club room, I simply decided to walk home. And it was only four o'clock in the afternoon. It was thirty minutes walk long, pero ayos lang dahil hindi naman na gaanong mainit sa balat ang sikat ng araw. Magandang exercise din yun. 

Napapailing na lang ako sa sarili kong lakarin na lang ang pauwi sa bahay. Once na malaman ni Ken na naglakad lang ako pauwi siguradong makakatikim ako ng sermon mula dito. 

May fifteen minutes na rin akong naglalakad when a cold breeze blew by, making me shiver. Kung saan naman ako natapat na lugar na hindi magandang tingnan doon pa talaga umihip ang malakas na hangin. 

Hindi ko napigilang hindi tapunan ng tingin ang isang may kalakihang building na tila inabanduna na ng may-ari at nalipasan na ng panahon. Hindi ko napigilang mapalunok. I wasn't scared though, some people said I wasn't scared of anything. Akala lang nila yun.

That's when I started to hear something. That's when I started to hear calling my name. Kinilabutan akong bigla ng maisip kong baka multo iyon. Ni hindi ko na magawang tingnan pang muli ang building. 

Patay-malisya ako uling naglakad at pilit iwinawaglit kung anuman iyong narinig ko. Imagination ko lang iyon siguro. Those eerie footsteps behind me. Pinatatag ko ang aking loob kaya I turned my head slightly and looked backwards, but no one was there.

I couldn't help but smirk at myself. Of course, no one was there, my imagination was very wild, after all. "Damn!" Hindi ko napigilang magmura  ng mahina.

Shit! Mataas pa ang araw para magpakita ang multo. Let me go home first. Mamaya na kayo lumabas kapag wala na ako.

I kept walking, and when the little voices started calling my name once again, walang lingon ko iyong tiningnan. Malalaki ang hakbang na ginawa ko kaya hindi na ako nagtataka kung hindi ko pa man nagagawang lumayo pakiramdam ko masakit na ang mga paa ko.

Teka, bakit ba ang pakiramdam ko ang layo ng dapat kong lakarin. Pakiramdam ko kanina pa ako naglalakad at hindi ko pa magawagawang makaalis-alis sa lugar na ito. Kaya mas lalo ko pang binilisan ang paglalakad ko.

Saka lang ako nakahinga ng maluwag ng tuluyan na akong makalagpas sa abandunadong building. At kung kailan naman ako nagsisimulang mag-relax saka ko naman biglang naramdaman na may umakbay sa akin. 

Dahil hindi ko inaasahan iyon at hindi pa ako lubos na nakaka-recover sa pagod physically at mentally sa nadaanan kong gusali kanina kaya bigla na lang pumasok sa isip na nasundan ako ng multo hanggang dito sa mataong lugar.

I stood there frozen, trying to collect my thoughts and make sense of what is happening. Ngayon ako nagsisi kung bakit ko pa kasi naisipang maglakad pauwi. Sana pala tinawagan ko na lang si Ken para ipasundo ako kagaya ng parati kong ginagawa.

I was about to scream at the top of my lungs ng magsalita ang multong nakaakbay sa akin.

"Hey, Alexis! Kanina ka pa namin tinatawag. Katampo ka ah, dinedma mo ang kagwapuhan namin."

Teka, nagsalita ba yung multo? I asked myself. Tila robot akong umikot para  matingnan ang itsura ng multo. Kilala niya kasi ako kaya baka kilala ko rin siya. At saka isa pa, parang pamilyar sa aking pandinig ang boses ng multo.

Halos malaglag ang panga ko ng makita ang itsura ng multo. No scratch that, ng mga multo. Halos atakihin na ako kanina sa nerbiyos sa pag-aakala ng kung anu-ano. Tapos sila lang pala. Sarap sakalin ng mga multong ito.

"Kayo?!"

I felt annoyed immediately