Tom I "Raj nieżywych dusz"
Imperium Osmańskie w drugiej połowie szesnastego wieku swą potęgą zadziwiało wszystkie wielkie monarchie Europy. Chrześcijański świat drżał w obawie przed Sulejmanem Wspaniałym i nieprzychylnie patrzył na przyjazne kontakt...
- W imię Boga jedynego i sprawiedliwego otwieram posiedzenie Dywanu. - W pomieszczeniu dało się słyszeć stanowczy, ale i spokojny głos władcy, który gestem ręki pozwolił swym towarzyszom spocząć na eleganckich ottomanach. - Zacznę od sprawy najważniejszej, czyli obsadzenia funkcji wielkiego wezyra - oznajmił, sięgając do niewielkiego woreczka i wyjmując z niego pieczęć, która była marzeniem i przekleństwem wszystkich paszów. - Postanowiłem awansować na to stanowisko Ahmeda paszę - ogłosił, patrząc wymownie na wskazanego mężczyznę.
Ten, wyraźnie zdziwiony, pośpiesznie padł u stóp wielkiego padyszacha, w podziękowaniu całując skrawek jego drogocennej szaty. To samo zrobił z otrzymanym symbolem nowej władzy, po czym za zgodą Sulejmana wstał, stając na środku z dumnie uniesioną głową. Dwóch strażników wniosło szykowny kaftan, który po chwili spoczywał już na ramionach drugiej osoby w państwie.
- Przy okazji pragnę obwieścić, iż niedługo Ahmed pasza zostanie moim zięciem. Po weselu mej córki Mihrimah z szambelanem Bali beyem oraz mojego syna Bayezida z księżniczką Katarzyną Jagiellonką, która przyjęła imię Ismihan, odbędzie się przyjęcie zaręczynowe. Ma najmłodsza pociecha, sułtanka Nuriye, wkrótce stanie się żoną wielkiego wezyra.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Dwaj bracia, zajmujący miejsce najbliżej ojca, zaskoczeni spojrzeli po sobie. Żaden z nich nie wiedział o tej decyzji i każdy zrobiłby wszystko, aby temu zapobiec. Powszechnie wiadomo było, że Ahmed pasza nie należał do ludzi z najlepszym charakterem. Dwie swoje poprzednie małżonki notorycznie zdradzał i upokarzał, obie ostatecznie zostały wyrzucone z jego domu i pozostawione na pastwę losu. Nie chcieli, aby ich ukochana siostra wiodła takie życie, ale w tamtym momencie nic już nie mogli uczynić. Słowo sułtana, wypowiedziane na obradach, było święte i niepodważalne, a wszelkie protesty kończyły się karą w przypadku książąt lub straceniem, jeśli dotyczyło to poddanych.
- Po śmierci księcia Mehmeda prowincja koronna pozostała pusta - kontynuował powodując, że myśli Mustafy i Bayezida momentalnie skupiły się na tym, co mówił. W końcu nadeszła chwila, kiedy ważyły się ich dalsze losy. - Gubernatorem Manisy i mym następcą mianuję sehzade... - Zawiesił głos, jakby specjalnie przeciągając czas oczekiwania, a obaj książęta wstrzymali oddech. - Bayezida - dodał, posyłając młodszemu uśmiech.
- Panie, to zaszczyt - wydusił wyróżniony, podchodząc i z czcią całując wyciągniętą dłoń rodziciela.
- Mam nadzieję, że mnie nie zawiedziesz - stwierdził wyniośle przywódca Osmanów, co pokazywało, że pycha i duma ogarnęły go doszczętnie, ale nikt nawet nie śmiał w ten sposób pomyśleć.
Mustafa natomiast początkowo zacisnął usta w wąską linię, zdenerwowany tym, że ojciec nie wskazał jego, przecież był najstarszy i bardziej doświadczony. Zaraz jednak przypomniał sobie, iż to jego ukochany brat i musi cieszyć się jego szczęściem. Dlatego, gdy Bayezid spojrzał na niego niepewnie i pytająco, brunet uśmiechnął się tak szczerze, jak jeszcze nigdy, co przyniosło drugiemu młodzieńcowi niesamowitą ulgę. Wiedział, że Mustafa akceptuje tę decyzję i obiecał sobie, że nawet, jeśli zasiądzie na tronie, żadnemu ze swych braci nie wyrządzi krzywdy.
