Kapının açılma sesiyle zaten uyanık olan zihnimle gözlerimi açıp kapıya baktım. Deniz kafasını kapıdan uzatmış bana bakıyordu. Tatlıydı.
"Günaydın!" Sesi düne nazaran daha heyecanlı geliyordu. "Günaydın!" Onun mutluluğuyla bende gülümsemeden edemedim. "Kahvaltı hazırladık gelmek istersen?" Pek aç hissetmiyordum ama teklifini reddetmekte istemiyordum.
"Geliyorum." Ayağa kalkıp yorganı düzeltmeye başladığımda onun da odanın kapısını açık bırakıp merdivenlere yöneldiğini gelen seslerden anlamıştım.
Yorganı düzeltme işim bitince yavaş haraketlerle bende aşağı inip hemen yanda bulunan lavaboya girip elimi yüzümü yıkadım. Dün ki anılar aklıma gelirken aynı anda hem sinirlenip hemde mutlu oluyordum.
Dün Emirhan'a gerçekten kin tutmuştum ve bu kinimi unutacak değildim.
İşlerimi halledip kapıyı açtığımda Emirhanla gözgöze geldik. Hafif baş selamı verdiğimde karşılık vermemiş masayı göstermişti. "Sana da günaydın." İğneleyici tonumu hissetmesini istemiştim.
Umrunda olmamıştı. Bu duruma alıştığımı hissediyordum artık. Tepkisizce masaya oturduğumda Deniz'in bakışlarının üzerimde olduğunu hissediyordum. İstemsizce bende ona baktığımda gözlerini kaçırmış önünde ki peynire bakmaya başlamıştı.
"Sende Görkem'in numarası var mı Deniz?"
"Yok maalesef ama Umut'un var."
Umut Rol'e yeni kayıt olanlardandı. Sden'den bizim takıma transfer olmuştu.
"Aramanı isteyebilir miyim? Görkem'e ulaşmalıyım."
Bu kadar saygılı konuşmak benlik değildi ama dün gece onların evinde değişik ve iyi hissetmiştim. Bu hissi erken kaybetmek istemiyorum.
"Arayayım."
...
Kahvaltı sessiz geçmişti ve üstüne Umut, Görkem'in Rol'de olduğunu söylediğinden ve benim de kaçırmak istemediğimden evden hızlı ayrılmıştım. Telefonumu ve arabamı almam gereken konular vardı.
Yolda hızla yürürken aklımda sürekli dünki anlar vardı. Cinsel çekim çok fazlaydı ve içteniçe inata çevirdiğimi biliyordum ama duygusal his? Bilmiyorum.
İkisi de zoru oynuyolardı ama onlarında istediklerinden şüphem yoktu. Yataklarına kadar girmiştim.
Rol'un kapısından girdiğimde Pamir'de çıkışa doğru geliyordu. Ona hâla siniriliyim ve dünki konuyu kesinlikle çözmem gerekiyordu. İkimizde kenara çekilmediğimiz için omuzlarımız birbirine çarpmış ama ikimizde savrulmamış dümdüz yürümeye devam etmiştik.
Onu şuanlık boşverip ring alanına girdiğimde etrafı taramış Görkemle Umut'un antrenman yaptıklarını görmüştüm. Onlara yaklaşıp yakın bir koltuğa oturup izlemeye başladım. Gözüme kestirdiğim her yeni teknik artı puandı hâneme.
İkiside beni fark edip el salladıklarında karşılık vermiş devam etmelerini söylemiştim. Antrenmanda olsa izlemeyi severdim.
...
Görkem yorgun hâliyle kendini yanıma attığında gülmeden edemedim. Onun bu kadar hırsla çalışması pek görüldük bir şey değildi.
"Telefon?"
"Çantada."
Normalde kendisinin getirmesini isterdim ama dünden beri içimde garip bir kibarlık vardı. Hafif ileride duran çantayı alıp geri yerime oturduğumda çantadan telefonumu almış çantayı yere bırakmıştım.
"Koyma onu yere! Kirli!"
"Peri teyze boşuna mı geliyor! Temiz!"
Kafasını arkaya yaslamış gözlerini kapatmıştı. Peri teyzeyi çok severdi ve üstüne asla laf etmeyeceği belliydi.
"Arabamı alacağım hadi kalk."
"Kendin git. Yorgunum."
Acaba Fear'a gittiğimi söylesem yine yorgunum der miydi?
"Çantada mı anahtar?" Aynı zamanda çantayı karıştırıyordum.
"Aynen."
"İyi bir saate gelirim."
Kafasını onaylar biçimde salladığında yerimden kalkıp kapıya yakın duran Umut'un yanına gittim. "Çok yorgun değilsen benle Fear'a gelsene. İki arabayı buraya aynı anda döndürmem pek imkanlı değil."
"Hic sevmem Fear'ı. Görkem gitmiyor mu seninle?"
"Yorgunmuş. Sadece arabayı alıp döneceğiz zaten salonun biraz ilerisinde."
"Tamam madem."
Arkamı dönmüş arabaya gitmeye başladığımda Umut'un hemen arkamda ki adımlarını duyabiliyordum.
Sürücü koltuğuna oturduğumda oda yanıma oturmuştu. Hızlı ikna olduğuna sevinmiştim.
Yolculuğun ilk iki dakikası sessiz geçmişti. "Deniz'le nasıl aranız?" Sessizliği bozan ben olmuştum. "Deniz'i severim. Çok antrenman yapmışlığımız var beraber. Siz arkadaş mısınız?" Bu tehlikeli bir soruydu. Şuan onaylarsam ileride sorun yaratır mı diye düşünmeden edemedim.
"Değiliz. Evlerimiz yakın ve Görkem'e ulaşmam gerekiyordu."
"Anladım. Aynı takımda olsaydınız eminim çok iyi anlaşırdınız."
Kesinlikle çok iyi anlaşacağız. Yakın ama uzak elbet birgün.
Deniz hakkında daha fazla bilgi almak istiyordum ama Umut'u tam olarak tanımadığım için soramıyordum. Bugün bir şeylerden şüphelenirse ileride başıma bela olsun istemezdim.
Konuyu ikimizde uzatmadığımızdan kalan yol sessiz geçmişti. Arabamı gördüğümde arabamın arkasına arabayı park ettim.
"Sen Görkem'in arabasını al ve dön istersen. Benim burada biraz işim var."
Kafasıyla onaylayıp arabadan indiğinde bende inip kaldırıma geçmiş Umut'un gitmesini beklemeye başladım.
Gözden kaybolduğunda yakında olan Fear salonuna ilerlemiş kapıdan içeri girmiştim. Ekinle konuşmak istiyordum. Hem Görkem'in dostluk maçını hem de belki Pamir'i.
Girdiğim gibi beni bulan gözler sanki vücudumu delip geçecekmiş hissi yaratıyordu. Her farklı salona girdiğimizde yaşanan bir durumdu ve hemen hemen çoğu kişi bu olayı tatmıştı.
Sîma olarak az çok hatırladığım bir gence yaklaştım. "Ekin burada mı?"
"İçeride." Hangi içeride? Bir sürü kapı vardı ve nahoş yardım severliği karşısında bulmam dakikalarımı alırdı!
"Hangi kapı?" Başıyla kolidoru gösterdiğinde ciddi anlamda beyininde sorunlar olduğunu düşünmeye başlamıştım. Gözlerimi devirip kolidora doğru yürümeye başladım.
Üzerimdeki bakışları hissediyordum ve ortamda bulunan herkesin de şuan beni izlediğini biliyordum. Önüme çıkan ilk kapıyı açtığımda tanımadığım iki beden beni karşılamış "Ne var?" Dercesine bakıyorlardı. Bir şey demeden kapıyı kapatmış ikinci odanınkini açacağım sırada arkadan ses gelmişti.
"Rahatsız etme milleti! Sondaki oda."
Şükür biri yardım etmeyi akıl edebilmişti. Doğruca sonki odaya adımlamış izin alma gereği duymadan kapıyı açmıştım.
...
Düşüncelerinizi merak ediyorum yorumlarınızı görmek benim için önemli ve vote atmayı unutmayın lütfenn
