I'm here with my hope.

25| You Have Three Voice Messages

Oturduğum koltukta iç çekerek kıpırdandığımda, Harry gözlerini bana çevirmişti. Bir şey yok dercesine omuz silktiğimde ise beni şaşırtacak bir şey yaparak önüne döndü. Neden şaşırdığımı düşündüm, geçen gün dans dersinde ona kızdığımdan beri böyleydi; yeni bir şey değildi açıkçası. Yaklaşık iki aydır çocuklar ile turdaydım ve gerçekten bunalmış, yorulmuştum. Artık çoğu konserlerini izlemeye gitmiyordum bile. Bunun yüzünden Zayn ile birçok kavga etmiştik; beni bazen gercekten deli ediyordu. Sonrasında ise Harry araya giriyordu ve vicdan azabı çekmeme neden olacak konuşmalar yapıyordu. Geçen yine karıştığı için kendime engel olamayarak ona da bağırmıştım ve sonuç olarak kimse benimle konuşmuyordu.

Çocuklar turun Avustralya ayağına geldiğimizden beri benim aksime, bayağı enerjiklerdi. Ashton, Michael, Luke, Calum'un da onlardan farkları yoktu; sonuçta evlerine dönmüşlerdi. Buradaki konserleri bitince onlara veda edecektik ve bu çok üzücüydü. Çünkü onlara gerçekten çok alışmıştım, hepsi harika çocuklardı.

Koltukta biraz daha kıpırdandığımda Ashton beni kolumdan çekerek kaldırmış ve karşımda oturan Zayn'i umursamadan kenarda duran Zayn'in deri ceketini bana uzattı. Kaşlarımı kaldırarak ona baktığımda konuşmaya başlamıştım, "Neden onu bana uzatıyorsun?"

Gözlerini devirerek saçlarını düzeltti, "Çünkü seni Luke ile dışarıya çıkarmaya karar verdik." Anlamışça başımı aşağı yukarı salladığımda sabırsızca bana bakıyordu.

"Kendi montumu giyebilirim o zaman be-" dediğimde onaylamadan siyah deri ceketi omuzlarıma koydu ve sakince bana giydirdi. "Siz iki sersem dışarıya sevgili olduğunuzu yansıtmalısınız, bence. Birbirinize öldürücü bakışlar atmaktan başka bir şey yapmıyorsunuz." dediğinde ise kapıya doğru ilerlemeye başlamıştım.

Zayn'in sesi kulağımı doldurduğunda ise istemsizce titredim, bunun ceketinden gelen onun kokusu diye tanımladığım tarif edilemez ve eşi benzeri olmayan mükemmel koku yüzünden de olabileceğini düşünürken elimi sıcak bir el kavradı. "Dövmeciye gidecektim ben de, Kattie de bana eşlik edecek." dediğinde şaşkınlık ile ona baktım.

"Haber verdiğin için teşekkürler çok çok." dediğimde bana kısa bir bakış attı ve beyaz tişörtünün yakasını düzeltti; koridorda duran aynaya son kez bakarak güzel göründüğünden emin oldu. Yüzüne her zamanki gülümsemesini yerleştirdikten sonra ellerimizi kenetleyerek arenanın çıkışına doğru ilerlemeye başladı.

Peşimize birkaç koruma takıldığında sesli bir şekilde iç çektim. Hayranlara yaklaştıkça gelen çığlıklar artmaya başlamıştı, Zayn dudaklarını kulağıma yaklaştırarak her dışarı çıktığımızda yaptığı uyarıları tekrar etmeye başladı. "Ne olursa olsun elimi bırakma, Kattie; fotoğraf çekilmek istediğimde bile."

İtiraz edercesine ona baktım, "Saçmalama Zayn, onlar senin için buradalar."

Bana cevap vermeye tenezzül etmeden boşta kalan eliyle onu görmenin heyecanını yaşayan hayranlarına el salladı. "Döndüğümde hepinizle fotoğraf çekileceğim, şimdi bana izin verin de gideyim." dedikten sonra kalabalık sevinç çığlıkları atarak iki yana ayrıldı ve yerden kaldırmadığım başımı kaldırarak onlara baktım. Oh, diye düşündüm; beni öldürmek istercesine bakmıyorlardı.

Çoğu kez o bakışlara maruz kalmıştım ve gerçek anlamda korkutucu olmaya başlamıştı. Caddede seri adımlarla ilerlemeye başladığımızda karşı kaldırımda fotoğrafımızı çekmeye çalışan birkaç hayran ve kameraman olduğunu görmezden geldik. En azından arkamızda bir kız ordusu yoktu, bu biraz rahat hissetmemi sağlamıştı.

Dövmeciye geldiğimizde tüm yol boyunca kafama takılan soruyu merakla ona yönelttim, "Ah, ne dövmesi yaptıracaksın sen?"

Gülümseyerek omuz silkti ve dövme yapacak olan genç çocuğun yanına ilerledi. Çocuğun yaşı on sekiz, on dokuz civarında olsa da her tarafı dövme ile kaplıydı ve bu oldukça ürkütücüydü. Hâlime güldüğünü duyduğumda kaşlarımı hafifçe kaldırdım, "Bir sorun mu var?" bu sesin veya..uhm terslemenin benden çıktığına inanamadım.