Double Mate

3. Sofia

3. Sofia

Levi! Kom alsjeblieft terug! Het was al de zoveelste keer dat ik hem iets stuurde. En voor de zoveelste keer kreeg ik geen antwoord. Waar was hij in godsnaam naartoe? Zo ver kon hij nu ook niet zijn. Ik liet mezelf op de grond vallen en bleef even liggen. Ik was gewoon uitgeteld. Mijn wolf wou niet meer mee. De enige oplossing was om terug te veranderen naar mijn mensenvorm. Daarna deed ik wat kleren, die ik aan mijn enkel gehangen had, aan. De rest van mijn zoektocht zou ik toch als mens afleggen.

" Levi! " schreeuwde ik opnieuw. Mijn voeten baanden zich een weg door de hoge struiken. Had ik nu maar schoenen meegenomen ... De hard ondergrond sneed in mijn voeten en ik moest af en toe een kleine pauze inlassen. En dat allemaal dankzij Levi ... Hoe langer ik naar hem moest zoeken, hoe bozer ik werd. Had hij nu niet één keer rustig aan kunnen doen?!

Mijn voeten stapten verder. Met mijn armen probeerde ik een aantal takken weg te halen, zodat die niet in mijn gezicht terecht kwamen. " Levi! " Opnieuw schreeuwde ik zijn naam. Waarom bleef ik nog roepen? Hij zou toch niet antwoorden ...

Mijn ogen merkten opeens een bruine vacht op. Het was makkelijk te herkennen tussen al het groen. " Levi! De volgende keer zou ik het echt appreciëren dat je me niet in de steek liet! " zei ik, terwijl ik naar hem toe stapte. Toen ik bijna bij hem was, draaide hij zijn kop om. Dat was genoeg reden om een stap achteruit te zetten. Levi. Kan je alsjeblieft NU naar me toekomen! Volgens mij word ik zo aangevallen door een andere wolf!

Ik had hem net de boodschap gestuurd, toen ik begon te lopen. Mijn wolf was nog steeds aan het rusten. Ik had het meeste van mijn energie al opgebruikt, dus terug veranderen was niet echt een optie. Ik hoopte maar dat Levi in de buurt was en me kwam helpen. Dat was het minste dat hij kon doen.

Mijn benen liepen zo snel ze konden. Ik probeerde te slalommen en een weg te vinden waarlangs de wolf niet kon passeren. Ik had misschien beter op de weg zelf gelet, want voor ik het wist had ik geen aarde meer onder mijn voeten. Ik viel voorover en belandde een paar meter lager, in een soort kuil. De wolf wandelde op zijn gemakje dichterbij. Er waren ook andere voetstappen hoorbaar.

" Wacht! " Ik zuchtte opgelucht. Die stem zou ik altijd herkennen. Het was Levi ... " Uw Alfa heeft ons toestemming gegeven om door jullie terrein te passeren. " Hij kwam naar ons toegelopen en kwam tussen mij en de wolf staan. Deze redding deed niets met mijn boosheid. Ik zou hem straks nog steeds vervloeken omdat hij me zo alleen achter liet.

A/N: Mijn update-dagen voor dit verhaal worden trouwens de dinsdag en vrijdag :) En ik denk dat ik toch al ga beginnen met dit boek :p Aangezien ik toch al een paar hoofdstukken op voorraad heb en het schrijven veel beter gaat dan verwacht :) 

Laat zeker weten wat jullie ervan vinden :) 

Vote/Comment/Follow