Double Mate

Epiloog. Sofia

Epiloog. Sofia

1 jaar later

Dylan liet langzaam mijn hand los en zette een stap naar voor. Mijn ogen concentreerden zich op zijn rug. Hoe hij naar voor stapte, met de witte roos in zijn hand. Hoe hij zich bukte en de roos op de grond legde. Hoe hij zijn hand op het grafzerkje legde. 1 jaar geleden was een zwarte dag voor onze roedel. Niet alleen voor hem, voor Melissa, maar voor ons allemaal. Het was de dag waarop de eerste troonopvolger vermoord was.

Dylan had diep gezeten. Hij week nooit van Melissa's zijde toen ze in het ziekenhuis las. Ze bleef een aantal maanden in onze roedel, zodat ze samen over het verlies konden komen. Iedereen was in de rouw, zelfs ik. Ik had dan wel mijn twijfels bij Melissa's gedragingen van vroeger en we kwamen niet goed overeen, toch verdiende ze dit lot niet.

We hadden geen contact meer met haar. Af en toe kwam ze wel nog eens naar onze roedel om naar het graf te gaan, maar verder zagen we haar niet. Misschien was het wel beter zo. Zeker nu er zoveel aan het veranderen was.

Dylan stond recht en draaide zich naar me om, om, recht in mijn open armen te stappen. " Ik ben bang. " mompelde hij zachtjes. Ik hield hem dicht tegen me aan. Zo dicht als ik kon. " Ik ben bang dat ik opnieuw ga falen en dat ik jullie niet ga kunnen beschermen. " Zijn hand ging als vanzelf naar mijn buik. Ons kleine stukje geluk.

De hele roedel leek zich klaar te maken op een oorlog. Iedereen draaide overuren. Iedereen waakte over ons. Omdat ze niet nog eens zo een verlies wouden meemaken. Net als Dylan, weken veel van hen niet van mijn zijde. Ik was blij met hun steun.

" Ik ben er zeker van dat je ons kan beschermen, schat. Je gaat een fantastische papa worden. En als ons kindje groot wordt, dan kunnen we het vertellen of zijn of haar broertje of zusje. " Ik veegde een traan van zijn wang en drukte een kus op zijn lippen. " We gaan dit samen aan. Als een team. Als een koppel. En niemand kan ons uit elkaar krijgen. "

Dylan sloeg zijn armen stevig om me heen en drukte een korte kus op mijn voorhoofd. " Wat zou ik toch moeten doen zonder jou? " zuchtte hij zachtjes. Mijn handen wreven ondertussen over zijn rug. " Op zoek gaan naar mij natuurlijk " grinnikte ik. Daarna volgde er een stilte. We genoten gewoon van een rustig moment, want ze waren er nooit veel in een wolvenroedel.

Meer dan een jaar geleden zou ik nooit gedacht hebben om hier te staan. Naast Dylan, als een sterk koppel. Dit bewees dat je altijd moest blijven geloven in jezelf.

A/N: Het einde van Double Mate :D

Als jullie willen, dan kan ik nog wel een tweede epiloog schrijven uit Dylan's pov. Maar dan wel alleen als jullie dat willen natuurlijk ;) Op facebook heb ik een poll geplaatst, voor wie het handiger vindt om daar te reageren dan hier ;) 

Vote/Comment/Follow