Double Mate

13. Sofia

13. Sofia

Mijn hand had nog steeds de deurklink vast. Mijn andere hield ik tegen de muur, naast de deuropening. Ik voelde hoe mijn handen begonnen te tintelen. Ze wouden Dylan vastpakken. Gelukkig was ik sterk genoeg om ze tegen te houden.

" Wat doe je hier? " Ik was de eerste die iets wist te zeggen. Ik had Dylan ook helemaal niet verwacht hier. Ik had hem toch duidelijk gemaakt dat ik hem nooit nog wou zien?! Waarom moest hij het nu moeilijker maken dan het al was? Hij opende zijn mond, maar er kwam niet meteen iets uit. " Ik weet het niet " zei hij zachtjes. " Mijn wolf liet me naar hier komen "

Ergens begreep ik wel wat hij bedoelde. De matebond was sterk. Dat was duidelijk te voelen nu hij zo dicht bij me was. Mijn wolf werd gek omdat er zoveel ruimte tussen ons was, maar ik ging daar niets aan veranderen. Die ruimte moest er juist zijn. Wij twee konden niet samen zijn. Punt. Daar viel niets nieuws over te zeggen.

" Ik zou graag hebben dat je terug weggaat " fluisterde ik. Ik leek nu pas te beseffen dat Levi's kamer niet zo ver van die van mij verwijderd was. Als we te luid zouden praten, zou hij ons zeker horen. " Ik ... Kunnen we niet nog één keer praten? " vroeg hij onzeker. Hij leek echt niet te weten wat hij nu wou.

Ik zuchtte zachtjes. Dit ging nog moeilijker worden dan verwacht. Ik zou hem niet zomaar weg krijgen. Zeker niet na alle moeite die hij gedaan had om hier voor mijn slaapkamerdeur te staan. Hoe was hij hier zelfs geraakt? Niemand had me wakker gemaakt om te zeggen dat er iemand op ons terrein was. Had hij de wachters kunnen ontlopen? Had hij hen gewoon verteld wat hij kwam doen? Ik had opeens een hoop vragen, en daar zou ik morgen een antwoord op zoeken. Dit zou de eerste en laatste keer zijn dat Dylan hier was. Desnoods zette ik twee wachters voor mijn deur.

" Ik dacht dat ik duidelijk was geweest. Ik wil je niet in mijn buurt hebben " siste ik. Ik wou de deur dichtslaan, maar daar stak hij een stokje voor. Hij zette zijn voet en duwde de deur terug open. " Laat me alsjeblieft uitleggen wat ik voel. Misschien dat je me dan begrijpt. " De deur dichtslaan was geen optie meer. Hij stond nu in de deuropening, met weinig plaats tussen ons in. " Ik wil niet weten hoe je je voelt. Het is al erg genoeg dat wat je hebt gedaan. Als je echt om me geeft, zoals je beweert, dan ga je nu weg. "

Mijn wolf jammerde om deze woorden. Ze vond het erg dat ik hem zoveel pijn deed. Had ze dan echt niet door dat hij ons ook pijn deed? Dit was een simpele boontje komt om zijn loontje. Hij ging met zijn handen over zijn gezicht. Zijn lichaam begon lichtjes te trillen en ik zette onbewust een stap naar achteren. Hij had al gezegd dat zijn wolf sterk genoeg was om hem naar hier te laten komen. En dat trillen kon maar één ding betekenen. Zijn ogen vonden opnieuw die van mij. Ze was zwart. Geen stukje wit meer te bekennen. Een zachte grom verliet zijn mond, voor hij naar me toe beende, me vastpakte en zijn lippen op die van mij drukte.   

A/N: Een groter hoofdstuk, maar wat voor één :O Het volgende is weer vanuit Dylan's standpunt :) Dan weten we wat hij allemaal denkt :D

Laat zeker weten wat jullie ervan vonden.

Vote/Comment/Follow