Double Mate

29. Sofia

29. Sofia

Dylan stond al op me te wachten, toen ik aankwam bij zijn roedel. De onze eigenlijk. Het voelde nog niet goed om het nu ook al als de mijne te beschouwen. Ik was nog niet officieel de Luna en ik was er ook nog niet klaar voor om het nu al als de mijne te beschouwen. Het voelde alsof ik nog steeds in mijn oude roedel hoorde. Alsof ik nu op vreemd terrein was. Het zou wel wat tijd vergen voor ik eraan gewend zou zijn.

“ Geef maar een paar dozen aan mij. “ Dylan glimlachte lichtjes en pakte een paar dozen van me over. Hij was weer de gentleman, die ik had leren kennen. Hoe langer we bij elkaar waren, hoe meer ik van hem te weten kwam. Tot nu toe had ik nog niet meteen iets gemerkt dat me niet beviel. Hoewel ik natuurlijk nooit zou vergeten hoe hij eerst iemand anders gekozen had, in plaats van mij. Vergeven kon ik. Het was ook het beste voor iedereen. Voor mij, voor Dylan, voor de roedel. Alleen zou ik het nooit vergeten.

“ Dankje “ zei ik, voor ik hem naar boven volgde. We hadden overeengekomen, na wat discussie, dat we niet samen zouden slapen. Het was ook zo plots allemaal, dat ik even de tijd nodig had om eraan te wennen. Het zou ook gewoon raar voelen moest ik naast hem slapen. Op de plaats waar een paar dagen geleden nog een andere vrouw gelegen had. Het zou voelen alsof ik haar vervangster was. En zo wou ik me absoluut niet voelen.

Dylan zette de dozen in het midden van de kamer. Daarna bleef hij wat onhandig staan, alsof hij niet wist wat te doen of te zeggen. Hij krabde aan de achterkant van zijn nek, als teken dat hij nerveus was voor hetgene hij zou zeggen. “ Misschien zou het een goed idee zijn om eens wat dossiers te bekijken ofzo. Zodat je weet waar ik allemaal mee bezig ben.“ Hij leunde van zijn ene op zijn andere been. “ En dan kan je Noah eens wat beter leren kennen. “

“ Noah was … de bèta hé? “ Mijn eerste ontmoeting met de roedel was niet zo goed verlopen, door het feit dat ik Dylan zoveel mogelijk probeerde te ontlopen.  Daardoor had ik ook niet echt onthouden wie ik allemaal ontmoet had, maar de naam klonk me wel bekend in de oren. En één plus één is twee natuurlijk. Hij zou me niet voorstellen aan zomaar iemand. 

“ Ja, lijkt me een goed idee “ zei ik. Hij glimlachte naar me, mompelde een ‘ ik zal je dan maar laten ‘ en verliet de kamer. Daarmee liet hij me achter in een onbekende kamer, in een onbekende roedel.

A/N: Met wat vertraging. Hopelijk hebben jullie er toch van genoten :)

Vote/Comment/Follow