Double Mate

34. Sofia

34. Sofia

De rest van de avond ging als een wervelwind voorbij. Ik kon de tel niet bijhouden van het aantal handen dat ik geschud had. Geloof me, het waren er veel. Iedereen wou me natuurlijk feliciteren en veel geluk toewensen. Ik bedankte hen vriendelijk, voor ik naar de volgende persoon ging. Dylan had zijn hand op mijn onderrug gelegd en leidde me zo door de mensenmassa. Hij leek veel kalmer te zijn dan mij. Hij glimlachte breed, maakte af en toe een praatje met iemand die hij wat beter kende en stapte daarna door naar de volgende. Ofwel kon hij heel goed zijn emoties verbergen ofwel was hij echt kalm.

In mijn hoofd was de kalmte ook teruggekeerd. Volgens mij had Dylan me uit zijn gedachten gehaald. De eerste paar minuten had ik kunnen zien hoe hij zich echt voelde. Hoe blij hij was dat ik hem vergeven had. Hoe erg hij het ook vond voor Melissa, maar toch blij was dat ze haar echte mate aanvaardt had. En dan opeens voelde ik niets meer.

Had hij gemerkt dat ik aan het rondneuzen was in zijn gedachten? Was er soms iets dat ik niet mocht weten? Had hij toch nog geheimen voor mij? Ik probeerde hetzelfde te doen als hij, maar natuurlijk had hij meer ervaring met het hele mate gebeuren, dat ik faalde. Hij kon zo door die van mij wandelen. Als hij wou natuurlijk, want het leek alsof hij echt alles had uitgeschakeld. Op dit moment kon ik hem er niet naar vragen. En eerlijk? Ik had geen zin om erover te beginnen. Ik had wel één avond rust verdiend en dan wou ik dat niet verbrodden door ruzie te maken, waar er misschien wel geen was.

Nadat ik we de laatste persoon gehad hadden, moest Dylan nog heel even langs bij een paar Alfa's die we al gepasseerd waren. Daardoor bleef ik alleen achter. Levi stond wat verderop, druk in gesprek met iemand anders. Ik genoot heel even van de rust, tot ik het gevoel had alsof iemand me bekeek. Na even rondkijken, had ik de blik gevonden. Melissa. Zodra ze doorhad, dat ik naar haar keek draaide ze haar hoofd weg en maakte ze zich zo snel mogelijk uit de voeten. Veel tijd om over erover na te denken had ik niet, want ik hoorde Levi mijn naam roepen over het lawaai. Hij deed teken dat ik moest komen, dus deed ik dat ook maar. Alleen bleef ik in mijn achterhoofd wel bezig met dat bizarre moment.   

A/N: Jullie moeten nu geduld hebben tot minstens 27 januari :) Hopelijk lukt dat haha :p

Vote/Comment/Follow