Double Mate

31. Dylan

31. Dylan

Vandaag was de dag. Ik zou mijn band met Melissa verbreken en me aan Sofia binden. De voorbije dagen waren rustig verlopen. Iedereen had zijn taak en ik was er wel gerust op dat het allemaal goed zou komen. Elke dag had ik gewoon mijn werk gedaan, zonder echt stil te staan bij wat er binnenkort zou veranderen. Het ontbreken aan zenuwen de voorbije dagen, brak me vandaag zuur op.

Mijn lichaam vond het blijkbaar nodig om me vandaag dubbel zo nerveus te maken. Nog nooit had ik me zo gevoeld. Het begon eigenlijk vannacht al. Na veel woelen, draaien en keren was ik dan toch in slaap gevallen. Om de volgende ochtend dan wel al vroeg wakker te worden. Ik had me dan maar aan mijn bureau gezet,in de hoop om toch nog iets nuttigs te kunnen doen. En vooral, om mijn gedachten te verzetten.

Melissa had ik de laatste paar dagen ook niet meer gezien. Niet dat ik dat echt erg vond. Ik wist toch niet wat ik nog tegen haar moest zeggen. Of hoe ik me bij haar moest gedragen. Ik kon haar gewoon niet onder ogen komen. En blijkbaar voelde zij hetzelfde.
Sofia leek wel haar plaats in de roedel al te vinden. Ze was een paar keer op stap geweest met Noah en hij had haar wat wegwijs gemaakt. Eigenlijk was dat mijn taak geweest, als haar mate, maar ik vertrouwde Noah. En daarbij, zo leerde ze hem ook kennen. Wij met ons drie zouden nog genoeg samen moeten werken.

De roedel leek zich neer te leggen bij wat er aan het gebeuren was. Heel even was er paniek, ongerustheid en ongeloof. Iedereen dacht dat Melissa en ik mates waren. Gelukkig begrepen ze snel dat Sofia niet moest onderdoen voor Melissa. Sofia zou een geweldige Luna worden. Daar was ik van overtuigd.

Een laatste keer keek ik in de spiegel. Ik keek nog eens of er niets mis was met mijn kleren. Straks zouden er een hele hoop mensen naar me kijken. Ook vrienden en familie van Sofia en ik wou natuurlijk een goede indruk op hen maken.

“ We wachten om je. “ Noah kwam kort de kamer in en klopte ondertussen op de deur,om me uit mijn gedachten te halen. “ Ja, geef me nog heel even. “ Hij verdween opnieuw, met gegrinnik om de achtergrond. Ik ademde nog eens diep in en uit en verliet dan de kamer. Ik hoopte maar dat alles verlies zoals gepland.

A/N: Fijne kerst iedereen.
Sorry voor de verschrikkelijk late update. Mijn examens zijn weer in aantocht en ik heb alle tijd nodig om daaraan te werken.

Hopelijk vonden jullie het toch een leuk hoofdstuk.

Vote/Comment/Follow