Double Mate

Epiloog. Dylan

Epiloog. Dylan

Mijn handen pakten het kleine bundeltje vast. Zijn hoofd was net zichtbaar. Zijn ogen gesloten. Een klein geluidje verliet zijn mond, toen ik hem wat dichter tegen me aandrukte. Hij vond het duidelijk niet fijn om zomaar uit zijn bed gehaald te worden. Als het zijn mama was geweest, was het waarschijnlijk geen probleem geweest. Voorzichtig zette ik een aantal stappen, naar de zetel. Daar zette ik me neer en pakte het flesje, dat ik een paar minuten geleden al op het salontafeltje gezet had. 

Een maand geleden was Luke geboren. Het was de meest stresserende, maar ook gelukkige dag uit mijn leven. De bevalling was wel even schrikken. Sofia had zoveel pijn en het deed mij mentaal veel pijn dat ik haar niet kon helpen, behalve aan haar zijde staan en haar zo goed mogelijk proberen te steunen. Zodra Luke geboren was, had ze diep gezucht en gezegd: " Jij gaat echt zo mogen smeken voor een tweede kindje. " Volgens mij zei ze het eerder van uitputting. Nu zag ik wel hoe gelukkig ze keek als ze hem vast had. Als ze hem eten gaf. Zelfs als ze zijn pampers ververste. En met dat laatste kon toch niemand gelukkig zijn?! 

Ik had wel wat angst gehad voor de geboorte. Vooral omdat ik niet zeker wist of ik wel een goede papa zou zijn. Na alles wat er gebeurd is met ... Zelfs na meer dan een jaar deed het me nog altijd pijn. Het zou dan wel voor problemen gezorgd hebben, als Melissa's kind op de wereld werd gezet. Toch had ik het liever anders gezien, dan op die manier. Dat kind had evenveel recht gehad op een leven en het werd hem of haar zomaar ontnomen. Het kwam ook deels door mij dat het kindje vermoord werd. Ze waren op zoek naar mijn zwakke plek. En op dat moment was dat, het kindje. Ik had mezelf op die dag één ding laten beloven: er alles aan doen om mijn familie te beschermen. Al was het mezelf opofferen.

Ik had Melissa heel kort aan de lijn gehad, na de geboorte. Gewoon om haar zelf het nieuws te melden. Ik wou ook niet dat ze het van iemand anders hoorde. Ze had het recht om het uit mijn eigen mond te horen. We hadden zoveel meegemaakt samen, dat dat het minste was dat ik kon doen. Ze had niet veel geantwoord. Een monotone ' ik ben blij voor je ', voor ze de verbinding verbrak. Ik kon me niet voorstellen hoe het voor haar moest voelen, dat ik zomaar verder gegaan was met mijn leven. Het voelde voor mij zelfs af en toe nog raar, als ik bij het grafje stond. 

Het verdriet zou altijd blijven. Toch vond ik dat we moesten verder gaan met ons leven. Zodat het kindje niet voor niets gestorven was. En binnen een paar jaar, zou ik Luke voorstellen aan zijn broertje of zusje. Dan zou de volgende generatie in de roedel ook weten wat er een jaar geleden gebeurd was.

A/N: De epiloog waar iedereen om had gevraagd haha :p Een kleine inkijk in het leven na de vorige epiloog.

Morgen volgt er nog een kleine verrassing ;) 

Laat zeker weten wat jullie ervan vonden :D

Vote/Comment/Follow