Double Mate

35. Dylan

35. Dylan

Ondertussen waren we al een week na de ceremonie. Het had even geduurd voor we allemaal onze routine terug hadden. De meeste tijd zat ik in mijn bureau. Sofia had ik niet zo vaak gezien. Ik had wel geprobeerd om tijd vrij te maken voor haar, maar soms leek ze me te ontlopen. Dan zei ze dat ze een afspraak had. Of dat ze gewoon geen tijd had. Ze zei zelfs één keer dat iemand haar geroepen had,terwijl het niet waar was. Volgens mij wist ze niet goed hoe ze zich moest gedragen. Ze was blij dat ik voor haar gekozen had, maar langs de andere kant kon ze het niet goed plaatsen dat er wel iemand anders in mijn leven was geweest. Natuurlijk begreep ik haar standpunt. Ik kon alleen maar hopen dat ze het een plaats kon geven.

Melissa was na de ceremonie meteen vertrokken naar Stan’s roedel. Niet dat ik het erg vond. We hadden zelfs geen afscheid van elkaar genomen. Ze snapte zelf ook wel dat we elk een eigen weg moesten inslaan.

“ Dylan … “ Noah kwam mijn kantoor in. Ik legde mijn map op het stapeltje en leunde dan naar achter in mijn bureaustoel. “ Wat is er zo dringend? “ Ik zag aan zijn gezicht dat er iets was. En meestal was het dan ook heel ernstig. “ Melissa is terug “ Ik wist niet hoe ik daarop moest reageren. Ik bleef een tijd naar hem staren, voor ik eindelijk enkele woorden gevonden had. “ Waarom? Heeft ze iets gezegd? “ Ik stond recht en stapte naar hem toe, terwijl hij zijn hoofd schudde. “ Enkel dat ze jou wil spreken. Stan is er niet bij “

Dat betekende niet veel goeds. Normaal kwam een luna nooit alleen naar een andere roedel zelfs niet naar haar vroegere roedel. Dit was een vreemde situatie en ik had het gevoel dat het nog veel vreemder ging worden.

Ik zuchtte en stapte de kamer uit. Melissa stond al op me te wachten in de woonkamer. Sofia stond naast de zetel. Ze had haar armen om zich heen geslagen en leek nerveus. Ze had evenveel vragen bij Melissa’s bezoek als ik.

Ik draaide me naar Melissa toe. “ Waarom ben je hier? “ vroeg ik haar. Ik kruiste mijn armen en keek haar verwachtingsvol aan. Het was even stil in de kamer, voor ze zuchtte en zei: “ Ik ben zwanger “.

De blik in haar ogen vertelde me dat niet Stan de vader was. Anders was ze ook nooit naar hier gekomen om dat te zeggen. Ik hapte even naar adem en hield me vast aan de deuropening. “ Je liegt “ mompelde ik, in de hoop dat ze zou toegeven. Ze schudde haar hoofd. “ Het is echt waar Dylan. Ik … “ Ik liet haar niet uitpraten. In de plaats rende ik de kamer uit. Om zo te ontlopen aan dit probleem.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden :D

Vote/Comment/Follow