Double Mate

11. Dylan

11. Dylan

Ze was weg. Het was het enige waar ik aan kon denken. Mijn mate. Eigenlijk kon ik haar geen ongelijk geven. Wie wou mij nu als zijn mate? Ik had niet eens het respect gehad om op haar te wachten, en had me gebonden aan de eerste de beste die ik vond. Had ik maar naar mijn wolf geluisterd. Dan had ik mijn mate bij mij. In de plaats daarvan was ze vertrokken naar haar eigen roedel en de kans dat ik haar ooit nog zou zijn, was klein.

Natuurlijk zou ze uit mijn buurt blijven. Ik had haar gekwetst. En nog niet eens een beetje ook. Mijn handen verdwenen in mijn haar. Ik vervloekte mezelf, terwijl haar teleurgestelde gezicht op mijn netvlies stond gebrand.

Mijn wolf eiste dat ik naar haar toe zou gaan. Dat ik haar zou smeken om me te vergeven en dat ik mijn excuses zou aanbieden. Dat ik haar zou beloven dat ik alles zou veranderen. Alleen was mijn mensenvorm slim genoeg om te beseffen dat ze me nooit zou vergeven. Ik had haar pijn gedaan en zelfs al beloofde ik haar al het goede uit deze wereld, dan nog zou ze mij het liefst van al negeren.

Voor de buitenwereld leek het alsof ik dezelfde Dylan was als anders. Ze wisten niet van de strijd in mijn lichaam. Gelukkig won ik het van mijn wolf. Het draaien en keren in bed nam ik er wel bij. Dat was het minste van mijn zorgen op dit moment. De enige vraag die ik mezelf stelde was, hoe lang ga ik dit volhouden? Hoe lang zou ik mijn wolf kunnen onderdrukken?

Uiteindelijk bleek dat antwoord 1 week te zijn. Tegen het einde van die week had ik wallen onder mijn ogen. Ik zag de vragen in de ogen van Melissa. De excuses en leugens verlieten vlotjes mijn mond. Op dat moment kon ik het nog uitleggen. Kon ik nog iets verzinnen om mezelf te verklaren.

Mijn vingers grepen het dekbed vast. Na vele slapeloze nachten, had mijn wolf me gestraft door me deze keer wel te slapen slapen. De nachtmerrie moest ik er wel bijnemen ... Mijn ogen openden zich vermoeid en ik staarde naar het plafond. De matebond schreeuwde ik mijn hoofd. Schreeuwde om naar haar toe te gaan. En voor ik het zelf goed en wel besefte, stond ik voor haar deur.   

A/N: Dylan is echt de wanhoop nabij :p In het volgende hoofdstuk zien jullie hoe het met Sofia gaat :) Waarschijnlijk komt de volgende pas zaterdag :)

Vote/Comment/Follow