Darkest Days // Dylan o'Brien #2

"endless peace"

Elini uzattı ve gelmem için beklerken içten bir şekilde gülümsedi.

"Hadi,gün bitmek üzere,"dedi elini tutmam için beklerken.Tuttuğumda ormana doğru beraber koşarken kahkahalarımı bastıramıyor,Dylan'ın kahkahalarına karışışını tüm ormanın dinleyişine şahit oluyordum.

Sonunda durdu ve yere attı kendini.Hızla inip kalkan göğsüne,şakaklarından aşağı akan terine,arada bir dudaklarını yalamasına dalıp gittiğimi farkedip hızla yanına yattım.

Sola doğru attığı kolunun üstüne yatıp gökyüzünü kaplayan sık ağaç dallarını izlemeye koyuldum.Orman soğuk,nemli,ciğer açıcı derecede bol oksijen doluydu.Tek bir nefesle başınızın dönüşünü hissedebiliyordunuz.

Dylan'ın gözlerini üzerimde hissettiğimde dönüp ona baktım.Yakalandığı için gözlerini gökyüzüne kaldırdı,fakat sonra gözlerimle buluştu.

Başımı omzuna biraz daha yaklaştırdım ve kalbine yakın bir noktaya yattım.Hızla atıyordu.

"İyi misin?Belki de koşmamalıydık.Ya kötü hissedersen?"

"Aslında...kalbim ağrıyor biraz."

Hızla üzerinden kalktım ve önce gözlerine,sonra kalbine baktım.

"C-ciddi misin?Aman tanrım,Dylan!Neden koştuk ki?!"

Elimi tişörtünün ucuna attım ve tişörtü kalbine doğru sıyırdım.

"Hey,hey,Yasemin!" Küçük bir kahkaha kaçırdı. "Ne yapıyorsun?"

"Kalbine bakıyorum!Belki bir şekilde.." Elimi çıplak teninin üzerinde gezdirdim ve boğazımı temizledim."Morarmıştır.Bilmiyorum."

Gözlerimi teninden güçlükle ayırdım ve tişörtünü indirdim.Daha fazla sapıklaşmamalıydım,üstelik görünürde bir şey yoktu.

"Kalbim ağrıyor çünkü..." Yattığı yerden hızla doğruldu ve dudaklarıma yaklaştı. "Gözlerin gözlerimle buluşmuyor."

"Adi!" deyip ona vurdum.

"Ah!"

"Az daha öldürüyordun beni!"

"Yasemin..."

Kalbini tutarak yere yığıldı.Bir zaman öylece bekledi,tek gözünü açtı ve muzurca,"Beni tam kalbimden vurdun."

"Aman ne komik!"

Kolumdan çekti ve beni üstüne yatmamı sağladı.Gözlerimi yumdum ve saçlarımı okşayışının tadını çıkardım.

"Seni öyle seviyorum ki."

"Hıı?"

"Anlatamıyorum.Uyandırıldığımdan beri aklımda bir tek sen varsın."

Çenemi vücuduna dayadım ve gözlerine baktım.

"Net olarak anlayamasam da içim huzursuzdu.Sanki birini bekletmişim gibi."

Dudağını yaladı ve gökyüzüne baktı.

"Sürekli bir isim dolaşıyordu aklımda.'Yasemin nerede,Yasemin nerede...' "

Biraz bekledi ve derin bir nefes alıp biraz ciğerlerinde bekletti.Geri verdi ve verirken "Çok üzgünüm,"diyebildi.

Ona doğru yaklaştım ve yüzümü yüzüne yaklaştırdım.

"Ne için?"

"Sana tüm bunları yaşattığım için."

"Tekrar söylüyorum.Öldürülmek bir tercih değil,Dylan."