Dylan odanın köşesinden beni izliyordu.Gözleri dolmuş,burnunu çekerken gözlerini tüm vücudum üzerinde hissettim.Geri dönemeyecek olduğu için beni suçluyor olmalıydı.
"Sen..." diyebildi sesi titrerken.Yerin dibine girmiş bir şekilde yere baktım.Diyeceği her kelimeyi,sarfedeceği her küfrü hakediyordum.Yutkundum.Buna hazırlıklı olmam gerekirdi.
Ona sarılmak,onu öpmek istiyordum,ama bu şansımı sonsuza kadar kaybetmiştim.
Dudaklarım titrerken ayağa kalktım ve ona doğru yalnızca bir adım atabildim.Daha fazlasına izin vermeyeceğini biliyordum.
Ya da bunu haketmediğimi.
Dylan bana doğru yürüdü,rüzgarı yüzüme çarptığında anlamıştım.Bu benim aptal hayallerimden biri değildi.Gerçekti.
Odada sadece ikimiz vardık,gözlerimi ayaklarına dikebildim.Gözleriyle buluşacak cesaretim yoktu.Boğazımdaki yumruyu ezip konuşmaya çalıştım.
"B-ben..Ö-özür dilerim...Çok..." Boğazımı temizledim ve gözümden benden izinsiz ayrılan gözyaşına veda edemedim.Elimle bıraktığı küçük nemi sildim ve gözlerimi tekrar yere indirdim.
Nefesinin yüzüme çarptığına yemin edebilirdim.Tüm varlığıyla karşımdaydı,soğuktu.Buz gibi soğuktu.Nefesi yüreğimi titretiyordu ve nefesini içime çekmek için kendi verdiğim nefese küfrediyordum,onun nefesinin benim nefesim olmasını istercesine.
Baş parmağını gözaltıma değdirdiğinde içimin titrediğii hissettim.Hem parmağının soğukluğu,hem de onun kendi sıcaklığıydı buna sebep olan.Gözyaşımı parmağına aldığında ona baktım.Cesaretim kırıktı,ama baktım.
"Seni bu yüzden seviyorum,Yasemin." dedi bana,tebessüm ederken.Adımı ağzından duyduğum saniye bayılacakmış gibi hissettim,ama kendimi tuttum.Onu görebildiğim belli zamanlarda onsuz kalmak istemiyordum.
"Benim için bir meleksin...hiçbir kötülük amacı gütmeyen,tertemiz bir melek.O meleğin ağlamasına dayanamam."
Yanağıma uzanıp küçük bir öpücük kondurduğunda gözlerimi yumdum.
O beni anlayan tek kişiydi.
O,beni ben olduğum için seven tek kişiydi.
Bana kızacağını,hatta bana küfredeceğini düşündüğüm kişi değildi.Olmamıştı işte.
"B-bu söylediklerin gerçek mi?"diye sorabildim burnumu çektikten sonra.
Başını salladı.Kollarını vücuduma doladığında saniye geciktirmeden ona karşılık verdim.Bedenim onun bedeni için yanıp tutuşuyordu.Başını saçlarım arasına gömdü ve boynumu kokladı.Mutluluktan bayılmak üzereydim...
"Hayley'e söyle..." dedi,nefes nefese kalmışken."İhtiyacı olan şey Austin'in kalbi değil."
Elimi sırtında gezdirirken söylediği şey kalbimi hızlandırdı.Ondan uzaklaşmak bana acı verse de ona baktım ve bir açıklama yapmasını bekledim.
"İhtiyacı olan şey..."
Dylan ellerim arasında erimeye başladı.
"Dylan?"
Sanki buharlaşıyordu.Onu tutmaya çalıştım ama başaramadım.Bu onu belki de son görüşümdü.
•
"Ne,ne,ne?!İhtiyacımız olan şey ne?!Beynim patlayacak düşünmekten!"
"Hayley,sakin ol." dedim.Sanki şarj olmuştum.Dylan'a sarılmak benim tüm sinir ve stresimi birden benden alıyordu sanki.
"Başka bir şey demedi mi?" diye sordu Hayley,panik içinde.
"Gerçekleşen her şeyi harfi harfine anlattım." dedim ve omuz silktim.
Austin omuzlarında battaniyeyle korku içinde Hayley'e bakıyordu.
"Hey,sen iyi misin?" diye sordum Austin'e.Ayıldığından beri çok konuşamamıştık.Kendini bir şekilde suçlu hissediyordu.
Başını salladı ve dumanı tüten çayından bir yudum daha aldı.
"İhtiyacımız olan şey Austin'in kalbi değil.Ama bir kalbe ihtiyacımız var.Ve...onun bedenine.Eğer iğrenç akbaba arkadaşın ve onun lanet sürüsü kardeşimi yemedilerse."
Austin'e baktım ve Hayley'i onaylamaması için dua etmeye başladım.
"Beden güvende,emin olabilirsiniz."
"Hayley?"dedim,dikkatini kendime çekmek isteyerek.
"Ne?"
"Tüm bunlar nasıl olacak?Ona bir kalp bulup yerine mi takacağız?Bunu en başından neden yapmadık?"
"Dylan'ı bekliyorduk.Bize kendini göstermeliyd-Ben sana bunu anlattım!"
"Evet ama-"
"Bize bir kalp gerek,tamam mı?Anlamayacağın işleri kurcalama.Hazırda elimizde bir tane vardı," Austin'e öldürücü bir bakış attı ve Austin sanki bu onun suçuymuş gibi Hayley'in bakışları altında daha çok ezildi. "Ama artık yok."
"Hayley,bir düşün.Dylan kendi düşmanının kalbini kendi vücudunda ister miydi?Yani,eğer taksaydınız Dylan bir akbaba kalbi taşıyor olacaktı.Bu onun için ağır olmaz mıydı?"
Hayley'in gözleri Devin'in sözleri sonrasında donakaldı.Devin'in burada olduğunu yeni algılamıştım,burada sadece üçümüz varız sanıyordum.Hayley işin içinden çıkamayınca en yakın arkadaşını çağırmış olmalıydı.
"Lanet olsun,haklısın." dedi Hayley homurdanarak.
Devin Austin'e baktı.
"Hey.Sen..hastanedeki çocuksun,öyle değil mi?"
Austin başını salladı.
"Sohbetin sırası değil,Devin.Bir çözüm bulmalıyız,kardeşim söz konusu burada."
Devin ellerini teslim olmuşçasına kaldırdı ve ağzındaki küçük sakızı çiğnemeye devam etti.
"Hastaneden çalsak?" diye sordu Hayley,ve benden onay bekledi.
"Hayley,saçmalama.Bir başkasının hayatıyla oynayamayız."
Austin elindeki bardağı yavaşça komodin'in üzerine koydu,gözleri tek bir noktada sabitti.Sanki bir fikir bulmuştu.En son Dylan'ı hastaneden kurtarmak için büyücünün kitabını almamızı önerdiğinde görmüştüm bu bakışları.
"Austin?"
"Evet,Austin'i ben de düşündüm,ama Devin haklı.Dylan bunu öğrendiğinde hiç hoşlanmayacak," dedi Hayley ve Austin'e baktı o da. "Üstüne alınma,Austin."
Austin gözlerime baktı.
"Lanet olası bir fikir buldum."
•
"Bu duyduğum..." dedi Hayley. "En aptalca fikir olabilir."
Kaşlarımı çattım.Bu aslında epey mantıklıydı.Sadece benim biraz cesur olmam gerekiyordu.
"Hadi yapalım." diye ekledi Hayley. "Ne de olsa eli kana bulaşacak olan sizsiniz."
"Elim değil," dedi Austin ve dişlerini göstererek tebessüm etti."Ağzım."
Devin'in gözleri yuvalarından çıkacakmışçasına büyüdü ve tiksinircesine dudaklarını büzdü.Duyduklarım benim de hoşuma gitmiyordu,ama Dylan'ın geri dönmesi için elimden gelen her şeyi yapmam gerekiyordu.
Ve yapacaktım da.
•
Merhabalar,bölümler ardı ardına geliyor nasıl da güzel oluyor aman da aman
Bu bölüm biraz kısa oldu,idare edin.
Yorum ekleyin ama Austin'e küfretmeyin oldu mu,yazık arkadaşı ölmüş bak cidden acıyın ona hadi eheh *-*
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Darkest Days // Dylan o'Brien #2
Fantasy[City Of Vultures adlı kitabımın ikincisidir.Bunu okumadan önce onu okumanızı tavsiye ederim.]
