Darkest Days // Dylan o'Brien #2

"finale."

7 yıl sonra/Dylan'ın ağzından

"Alexandria!"

Merdivenlerden avazım çıktığı kadar kızımın sesini haykırırken,annesine benzer küçük gözleriyle merdivenin köşesinden bana baktığını farkettim.

"Demek burdasın."

Yanına gitmek için merdivenlerden çıktım ve önünde çömeldim.

"Gözlerin bir sorun olduğunu söylüyor.Umarım yanılıyorlardır."

Alexandria gözlerini yere dikti ve dudakları aşağı sarktı.Ağlamamak için kendini zor tutuyor gibi bir hali vardı.

Daha dün kucağıma aldığımda ağlamamak için kendini zorlayan benken,kızım ne zaman büyümüştü?

"Rüyamda annemi gördüm.Bana her şeyin yoluna gireceğini söyledi."

Yüzümde buruk bir tebessümle onu inceledim.Küçük bedenini kollarım arasına aldım ve başını okşadım.Küçük burnunu çekişini duyduğumda ona söyleyecek hiçbir şeyimim olmaması beni kahretmişti.

"Annen haklı.Her şey yoluna girecek,birtanem."

Dudakları aşağı sarkmış bir şekilde benden ayrıldı ve gözlerime baktı.

"Ne zaman?"

"Sadece bekleyeceğiz,Alexandria.Bekleyeceğiz ve zaman gösterecek bebeğim."

Alexandria 6 yaşına yeni girmişti.Halası Hayley'in evine yarım saatlik mesafede bir eve taşınmış,ve onu evimize yakın bir kreşe yazdırmıştık.

Şimdilik tek başına onu büyütmem zor oluyordu.Ama o da ben de bu duruma alışmalıydık.

Hayley de bazen yardıma geliyor,Taylor ve ikisi Alexandria'yla oyun oynuyorlardı.Nova Alexandria'yı çok seviyor,eğer oyunda birimizin sesi Alexandria'ya karşı çok yükseldiyse bize havlıyordu.

Austin ise dünya turnesinden vakit buldukça geliyor,Alexandria'yla bazen mini konserler veriyordu.Alexandria'nın çıkmayı en sevdiği omuz onunkilerdi,biliyordum.İçten içe hala kıskanıyordum onu.

"Hadi bakalım." Dedim ve ayağa kalkıp elimi ona uzattım."Rüyamızda annemizi görmemiz okulu kırabileceğimiz anlamına gelmez.Aksine,okula gitmemiz gerektiğini gösterir,meleğim."

"Bugün evde dursam babacığım?Söz veriyorum,bir daha Nova'yı gezdirmeye çalışmayacağım.Ya da koltukları pastel boyayla boyamayacağım.Söz veriyorum baba,lütfen."

Onu kucağıma aldım ve küçük kollarını boynuma geçirmesini bekledim.

"Olmaz.Annen olsaydı okulu asmanı istemezdi,öyle değil mi?"

"Ama annem burada değil,baba.Onu sadece rüyalarımda görebiliyorum."

Derin bir nefes verdim ve onu daha fazla üzmemem gerektiğini farkettim.

"Pekala.O halde beraber güzel bir kahvaltı yapalım seninle,ne dersin?"

Alexandria kollarını havaya kaldırdı ve "Yaşasın!" diye ciyakladı.Bu neşeli halleri ikimizi de fazlasıyla mutlu ederdi Yasemin'le.

Merdivenlerden aşağı onu kucağımda indirdim ve onu küçük ayakları üzerine koydum.

"Nova!Hadi gel,televizyon izleyelim!"

Nova ona oturma odasından havladı ve koltuklarına doğru koşmaya başladılar.Novayla aynı boyda sayılırlardı,bazen Nova onun yatağı,bazense sırtını yaslayabildiği yastığı olurdu.

Alexandria televizyonu açtı ve sırtını Nova'ya yasladı.Nova Alexandria'yla aynı ilgiyle televizyona bakmaya başladığında kendimi gülümsemekten alıkoyamadım.