ELA'YA KARŞI ELALAR ("YÖRÜNGE" SERİSİ 1) (Tamamlandı)

KIRKINCI BÖLÜM - FİNAL

        SEVGİLİ DOSTLAR! BENİM GÜZEL ARKADAŞLARIM, İLK YOLCULUĞUMUZUN SONUNA GELDİK.ELA VE KERİM'İ SEVDİK VE ONLARLA BİRLİKTE ÜZÜLDÜK, SEVİNDİK, HATTA KIZDIK.NEYSE Kİ, BU BİR VEDA DEĞİL.SERİNİN DEVAMINDA ONLARLA YİNE BOL BOL KARŞILAŞACAĞIZ VE ÖZLEM GİDERECEĞİZ.UMARIM "YÖRÜNGE 2""KARANLIKTAN ÇIK" TA DA YİNE HEP BERABER YOL ALIRIZ.

BU HİKAYEYİ OKUYARAK BANA DESTEK VEREN TÜM DOSTLAR!HER BİRİNİZE KOCAMAN TEŞEKKÜR!BENİ YÜREKLENDİREN,NEŞELENDİREN,ZOR GÜNÜMÜ PAYLAŞIP,MORAL VEREN SAMİMİ MESAJLARINIZ O KADAR DEĞERLİ Kİ...SESSİZ,AMA İSTİKRARLI OKUYAN ARKADAŞLARA DA MİNNETARIM,BEĞENDİKLERİNİ VARSAYARAK MUTLU OLUYORUM.

  VEDA ETMEYİP,SADECE GÖRÜŞMEK ÜZERE DİYORUM VE SİZLERİ FİNAL BÖLÜMÜYLE BAŞ BAŞA BIRAKIYORUM.HEPİNİZE SELAMLAR, SEVGİLER...KEYİFLİ OKUMALAR...

                                      FİNAL

KIRKINCI BÖLÜM

KERİM

Giriş kapısının biraz ilerisinde,binaların tam önünde durmuş, başım dik, kalbim gururla dolu, müziğe başladığımızdan beri yarattığımız en kalıcı esere bakıyordum.Kocaman tabelada "GÜZEL GÜNLER VAKFI" yazıyordu.Büyük şairin inancına katılarak:

"Evet, güzel günler göreceğiz çocuklar..."diye coşkuyla bağırmak geldi içimden.

Sabırsızlıkla içimi çektim.Bir an önce etrafta çocuk seslerinin yankılandığını duymak istiyordum.Yatakhaneler, yemekhane,ufak bir kreş, yine ufak bir anaokulu vazifesi görecek salonlar,etüt ve dinlenme odaları, idari binanın ikinci katındaki sinema veya gösteri salonu, büyükçe bir malzeme deposu, arka taraftaki oyun bahçesi, basketbol ve futbol sahaları, her şey yavaş yavaş tamamlanıyordu.Bir de yüzme havuzu yaptırmak istemiştik, ama yan taraftaki arsanın sahibiyle bir türlü anlaşmaya varamamıştık.

Bu haliyle bile burası başlı başına bir dünyaydı, daha güzel yarınları yaratabilsinler diye yetiştireceğimiz çocukların dünyası.

Saate baktım, öğlene geliyordu.Bugün aslında cumartesiydi,ama burada işler hala tüm hızıyla devam ediyordu ve önemli bir sorun baş gösterince,Yönetim kurulu başkanı olarak bana danışmak zorunda kalmışlardı.Her şey yoluna girdiğine göre acele etsem iyi olurdu,çünkü bugün aynı zamanda hayatımın en önemli günlerinden biri olmaya adaydı.

Bunu düşünür düşünmez, içimde bir sevinç dalgası patlak verdi.

Bugün nişan günümüzdü!

Ela ve ben, yakınlarımızın eşliğinde hayatımızı birleştirmek üzere resmen adım atacaktık.Böyle söylenince ne kadar da sıradan geliyordu kulağa.Oysa bu mutluluğu anlatabileceğim kelimelerim yoktu.Hayatın anlamını birbirilerinde bulan iki insanın bir araya gelmesi gerçek bir mucizeydi bana göre.

Bir an için her şeyi geri sardım.Doğum günümün "Karam"da kutlanacak olması,o gün mezarlıktan sonra sanat sokağına uğramam, tam da o anda Ela'nın o göbekte keman çalması...Sanki her şey bizi bir araya getirmek için kurgulanmış gibiydi.Bu belki kaderdi, belki de değildi, ama takip eden bütün kararları kendimiz almıştık.Ve bütün olumsuzluklara rağmen, birlikte olmak için elimizden geleni yapmıştık.Bugün işte bunu perçinleyecektik.

Ela'nın evlilik için acele etmemesi beni kırmamıştı, çünkü onu anlıyordum.Anne babasının evliliğinin daha yeni ve kötü bir şekilde bitmesi, onu tabi ki etkilemişti.Bana herhangi bir güvensizlik duymamakla beraber, evliliğe ısınması biraz zaman alacaktı sadece.Önemli değildi.Beraber olduğumuz sürece, sonsuza kadar bekleyebilirdim ben onu."Veya en azından çocuk fikri devreye girene kadar" diye düşündüm muzip bir gülümsemeyle.O zamana kadar azat edilmiş bir kuş gibi hayallerinin peşinde süzülecekti ve zamanla fark edecekti ki, benimle olan evlilik ona köstekler değil,aynı özgürlüğü, ama beraber uçmak güvencesiyle verecekti.