Once in, Never out

Hoofdstuk 3

P.o.v Taylor

De directeur slikte moeilijk, het was duidelijk iets waar hij goede woorden voor moet kiezen. 'Het gaat over je ouders Taylor...' Ik hield er niet van als mensen zo begonnen te praten. Hij en mijn ouders kennen elkaar goed, soms best vervelend. 'Het spijt me Taylor, ik moet helaas mededelen dat je ouders zijn omgekomen bij een auto ongeluk.' Ik huilde niet, werd niet kwaad, begon niet te schreeuwen. Het enige wat ik deed was voor me uitstaren. Vanbinnen werd ik kapot gemaakt, tot moes gemalen, tot er niks meer over was. Mijn ouders waren dan wel misschien niet vaak thuis, maar ik hield en hou nog steeds van ze met hart en ziel. Wat moest ik nu? Verder had ik geen familie meer. 'Taylor, jaren geleden hebben jouw ouders en ik een afspraak gemaakt voor als er ooit iets met de ander zou gebeuren. Jouw ouders willen dan ook dat je nu bij ons intrekt. Ik weet dat het niet makkelijk zal worden, maar mijn vrouw en ik zullen ons best doen om je te helpen. Het geld dat van het huis hij overblijft en de spullen gaat natuurlijk naar jouw.' De informatie kwam wel binnen of werd in ieder geval opgeslagen, maar het schoot vooral langs me heen. 'Voor de rest van de week sta je vrij gemeld, om het te kunnen verwerken.' Ik knikte, pakte mijn tas en liep de kamer uit. Halverwege kwam ik Drew nog ergens tegen. Hij maakte wat opmerkingen, die ik zoals altijd compleet negeerde. Ik pakte mijn tas en deed mijn jas aan. Het sneeuwde nog steeds behoorlijk. Met kleine stappen liep ik naar huis. Op mijn fiets kon ik nu toch niet meer fietsen, dus liet hem maar staan. De wind schuurde tegen mijn wangen en mijn vingers waren alweer gevoelloos. Na een paar minuten begon de informatie zijn slag te slaan. De tranen rolde over mijn wangen, wat alleen maar meer pijn deed door de kou. Mijn zicht werd wazig door de hoeveelheid tranen die naar beneden moesten. Alles deed zeer, maar de echte pijn zat diep vanbinnen. Al het geluid om me heen hoorde ik niet meer. Zonder te kijken stak ik over. Felle lichten zijn nog maar een maar meter verwijderd. Van angst kan ik me niet bewegen en knijp mijn ogen dicht.