Once in, Never out

Hoofdstuk 31

Als eerste moet ik jullie stuk voor stuk bedanken❤️ Super bedankt voor de 2000 Reads!!!
-----------------------------------------------------------------––------------------------------------
P.o.v Taylor
Melanie, de ergste persoon die je maar kon wensen. Ze keek mij vals aan en lachte als een suikerklontje naar Drew. Haar handen waren nog schoon. Zij was hier duidelijk niet voor het werk. 'Waarom ben je hier Mel?' Haar schelle lach vulde de stilte. 'Ach Drew, je vader vond dat ik mijn vriendjes maar eens weer op moest zoeken, hij had namelijk al door dat je vreemd wilde gaan met haar. Vroeg of laat zou je er toch achterkomen zei hij.' Melanie spraak "haar" uit alsof het een vreselijk vies beest was en haar blik naar mij gaf het nog eens duidelijk aan. 'Doe normaal Mel. Ik heb je nooit gewild. Je kwam alleen steeds langs omdat mijn vader je steeds langs liet komen. Als het aan mij had gelegen, had ik allang een straatverbod aangevraagd.' Drews stem was woedend. Hij hield haar nog steeds in een stevige greep, aangezien zijn knokkels wit waren getrokken. 'Je bent alleen maar verblind. Zij gebruikt je alleen maar om hier weg te komen. Ze speelt met je gevoelens Drew. Nooit heeft ze iets om je gegeven.' Ik keek haar onbegrijpelijk aan. Ik speelde helemaal niet met zijn gevoelens. Tuurlijk probeerde ik nog steeds hier weg te gaan, maar niet via Drew. Drew leek te twijfelen. Hij draaide zich om en keek me met een vragende blik aan. Nauwelijks zichtbaar schudde ik mijn hoofd. Een klein knikje was genoeg en hij draaide zich weer om naar Melanie. 'Daar heb je het al. Je twijfelt al, zegt dat niet genoeg? Het is overduidelijk dat jij haar niet voor de volle 100% vertrouwd, anders had je je nooit omgedraaid.' Zij was ook iemand die zolang door kon gaan, dat je uiteindelijk helemaal gek werd. 'Wat doe je hier Melanie! Dit keer wil ik een echt antwoord!' Zijn stem was nog kwader dan eerst. 'Je vader heeft me een voorstel gedaan. Wat jullie trouwens niet aangaat, maar het komt erop neer dat ik gewoon op jullie moet letten met wat jullie allemaal doen. Aan het eind van de dag doe ik verslag bij je vader.' Haar blik stond in een glimlach, een duivelse. 'Ik zou maar oppassen Taylor, de baas heeft het niet zo met jouw. Al hoop ik natuurlijk dat je het opgeeft en uiteindelijk te zwak bent om te werken, zodat je weg moet of andere mannen je mogen hebben.' Haar gezicht stond alles behalve goed. Geen een spoortje van een leugen zat erin verstopt. Een rilling liep over haar rug heen. De alles eerste dag, tien ze Luxor al tegensprak, had ze al flinke problemen gekregen. 'Ik heb al genoeg gezegd. Het word maar eens tijd dat ik ga.' Drew liet haar los en Melanie liep weg, de trap op. Drew kwam voor me staan, met een vastberaden blik, maar toch wat verdriet. 'Ik kan je niet beloven dat je niet meer geslagen zal worden, maar ik beloof je wel, dat nooit iemand je ooit zal aanraken. Ik zweer het op het laatste stukje waardigheid.' Zijn hand ging naar zijn borst, op de plek van zijn hart. 'Ik wil niet dat jouw ook iets ergs overkomt. Beloof be alsjeblieft dat je goed op jezelf past. Jouw nog een keer kwijtraken, zou mijn einde betekenen' fluisterde ik zacht, terwijl ik een kneepjes in zijn hand gaf. 'Ik beloof het je' hoorde ik nog achter me, voordat Drew uit mijn zicht verdween en ik verder de trap opliep. Snel liep ik richting het achterste bed. Valentijn zat onder tegen de muur aan. 'Goed gesprek gehad?' Ik knikte en ging naast hem zitten. 'Hij was ervan overtuigd dat hij je voor dit alles kende. Is dat ook zo?' Ik zuchtte en vertelde snel een kleine samenvatting ervan. Geen enkele keer werd ik onderbroken. 'Ik wist wel dat er iets was tussen jullie. Iedereen had het erover toen je weg was. Ze beginnen Drew te vertrouwen Taylor. Allemaal dankzij jouw!' Een klein glimlachje zat er op mijn gezicht. 'Er is nog iets anders gebeurt hè' zei Valentijn toen hij mijn gezicht zag. 'Een oude bekende opgedoken.' Ook daarvan vertelde ik het verhaal. 'Wat een achterlijk wijf zeg. Zomaar iedereen een beetje chanteren. Geloof niks ervan hoor Taylor. Ze is gewoon stik jaloers. Ik denk dat de meeste kinderen wel gelijk door zullen hebben, wat voor een persoon het is. Het koste met Drew ook een tijdje voor een paar kinderen hem een beetje begonnen te vertrouwen. Het kwam pas toen Ivo tegen wat mensen had gezegd dat hij jouw leven heeft gered. Dat ging ook als een lopend vuurtje. In de grotten had niemand erover, maar eenmaal hier weer tussen deze vier houten muren, werd het onderwerp al gauw weer besproken. Je moest eens weten hoeveel hoop je geeft aan iedereen.' Valentijn vertelde alles rustig, maar een trap van geluk brak door. Ze keek om zich heen en zag dat meer kinderen een lach op hun gezicht houden. Ze was verbaasd over het feit, dat iedereen nu eens een straal van hoop en geluk hadden. Valentijn had gelijk. Er was een betere sfeer ontstaan. Ondanks iedereen wist wat er de volgende dag ging gebeuren, was het nu 's avonds een moment, met iedereen bij elkaar. 'Je begint zelf ook al wat meer te lachen nu. Het straalt zowat van je gezicht af. Ik ben blij dat je eindelijk een goed gesprek hebt gehad met Drew. Het heeft je alleen maar sterker gemaakt.'
Valentijn had gelijk. Ik voelde me sterker dan ooit, gelukkiger, alsof niets de vrolijkheid op dit moment kon afnemen.

------------------------------------–---------------------------------------–-----------------------------

Vandaag een dagje Utrecht,
maar nog steeds een hoofdstuk voor jullie!

Bedankt voor het lezen en stemmen❤️xx