Once in, Never out

Hoofdstuk 19

p.o.v Taylor

Met grote ogen keek ik Luxor aan. Zijn grijns voorspelde echt niet veel goeds. 'Sinds je in de aller eerst groep zit, zullen we nog even een straf moeten bedenken, maar ik heb al wat in gedachte. Wat dachten jullie ervan bewakers? We zijn met ruim twintig hier. Elk na elkaar één keer slaan?' De bewakers beginnen te juichen alsof ze een berg met goud hadden gevonden. Ze stonden vrijwel klaar om te slaan. Mijn hoofd werd op de grond gehouden. Al gauw voelde ik de eerste slag al. De eerste paar deden niet zo zeer, maar zodra ze nog een keer op dezelfde plek sloegen en de haakjes bijna letterlijk mijn vlees eruit trokken, begon ik te gillen. De tranen rolde over mijn wangen, omdat het een helse pijn was. Ik hoorde de eerste mensen klagen. Hun hadden mijn schreeuw niet gekregen, omdat zij de eerste waren. Gelukkig mochten ze niet nog een keer slaan. Mijn rug tintelde zo erg, dat ik bijna niks voelde. 'Goed nu we dit lachertje ook weer hebben gehad, moet je verder aan het werk. Ik wil dan nog altijd die vijf manden hebben.' Met pijn en moeite stond ik op, opweg naar de grotten. Jack volgde elke beweging. Als ik de vierde mand eindelijk naar boven heb gekregen en de laatste nu eindelijk naar boven wilt brengen, blijf ik staan op de eerste laag. Ik herken het meisje dat tegenover me zat tijdens het eten. 'Meisje? Hoeveelste mand is dat van jouw?' Met een schrik keek het meisje op. 'Pas de derde. De andere kinderen hier zijn ook pas bij de derde.' De derde pas... De mand die ze nu had was ook niet niet gevuld en de avond begon al te komen. 'Wacht. Ik ben zo terug.' Gauw liep ik het laatste stukje gaf mijn mand af en liep weer naar beneden. Ik wist dat ik klaar was, maar liep toch terug. Vreemde blikken kreeg ik toegeworpen, maar niemand hield me tegen. 'Ik zal je wel helpen om de mand te vullen, dan hoef je niet de hele nacht door te werken.' Met flinke slagen kwam het steen los. Al gauw was de mand gevuld. 'Zou jij ons ook kunnen helpen? Als je kan en wilt natuurlijk.' Ik knikte en hielp zo veel mogelijk het steen los te hakken. De kinderen verdeelde de stenen onder elkaar zodat ze allemaal hun mandje vol kregen. 'Op naar ronde 4.' Volgens mij wisten de bewakers niet zo goed wat ze met ons aanmoesten. Maar vijf manden is vijf manden, door wie het ook gedaan wordt. Ze sloegen niet, schreeuwde niet, maar bleven toekijken. 'Nog meer hulp nodig met werken?' Een jongen met zwarte haren en ruim een kop groter, stond hoger op de trap naar boven. Hij keek neer op ons. Zijn armen waren gespierd, eigenlijk zijn hele lichaam zag er stevig en gespierd uit. Hij kwam me niet eerder bekent voor. 'Als je wilt.' Ik draaide me weer om naar de rest van de kinderen en begon weer verder te hakken. Aan de andere kant begon hij. Het zweet stond op mijn voorhoofd ondanks het koud was. 'Welke mand is nog niet gevuld!' Slechts twee handjes gingen omhoog. 'Goed. Ik wil dat de rest alvast hun mand wegbrengt en daarna voor zichzelf even bezig gaan.' De kinderhoofdjes knikte en vervolgde hun weg op de trap. Het achterste kind gleed uit en kwam met een harde klap weer op de grond terecht. 'Gaat het?' Zijn onderlip begon te trillen en ik zag zijn kapotte knie. Gauw pakte ik een hoopje sneeuw en legde het op zijn knie. 'Zorg ervoor dat het een beetje schoon blijft. Ik vind het heel vervelend, maar je moet je tanden op elkaar bijten. Je zult die mand naar boven moeten brengen. Ik weet dat het je zal lukken.' Ruw veegde hij zijn traantjes weg en stond dapper op. 'Het is Ivo.' Waarna hij weg liep. Ondertussen ga ik weer verder met hakken alvast. 'Waarom doe je dit? Je hebt je eigen krachten nodig.' De jongen met de zwarte haren stond vlak naast me. 'Vijf manden, zijn vijf manden. Ongeacht wie het gedaan heeft.'  'Je bent echt gek he, dat je je energie geeft aan andere.' Ongelovig keek ik hem aan. 'Wat wil je ermee zeggen? Je werkt zelf ook mee. Vrijwillig. Je hebt het zelf aangeboden, niemand heeft je gedwongen. Wat is je probleem?' Kon hij zijn energie niet stoppen in het helpen, want met praten kwam ik niet ver. 'Je ziet er nou niet heel sterk uit en je redt het nooit in je eentje. Ik mag hopen dat dit eenmalig is. Zometeen kan je voor jezelf niet eens die vijf manden regelen. Oh en trouwens je hebt een van de strengste bewakers bij je. Ook wel genoemd als Black-Jack. Ik zou maar oppassen als ik jouw was met hem.'  Met stevige passen liep hij naar de overkant en begon weer verder te hakken. Zijn woorden bleven nog in mijn hoofd zitten, maar al gauw zetten ik mijn verstand op nul.