Once in, Never out

Hoofdstuk 12

p.o.v Drew

Gelukkig hadden mijn ouders tijdens het eten niks door. Ze vroege wel waarom ze een sjaal omhad, maar dat het was door een keelontsteking. In de vroege morgen ging de wekker weer. Taylor was al een tijdje beneden. Mijn vader was daar dus niet zo blij mee hij wilt dat alles volgens zijn regels gaat en dat had hij ook eens flink duidelijk gemaakt. Voordat Taylor en ik de auto in gingen, kreeg ik nog een appje van mijn vader. Wees hard zoon, maak haar kapot. Ze is het niet waard om aardig tegen te blijven. Ze zal onze reputatie verpesten. Neem weer een keer een van je vriendinnetjes mee. Misschien had hij wel gelijk en is ze inderdaad slecht voor de reputatie. Maar mijn opa was echt heel blij met Taylor. De enige persoon die echt ooit iets voor me betekent heeft. Hem wil ik alles behalve teleurstellen. Maar als ik gelukkig ben, dan vind hij alles goed. Hoopte ik dan.  'Hij heeft gelijk, we hebben een hekel aan elkaar en dat moeten we zo houden. Niemand komt te weten dat je bij ons woont, niemand komt te weten wat ik je heb aangedaan. Als iemand het toch te weten komt, weet ik niet of ik dit keer wel zou kunnen stoppen. Oh en succes met overleven op school. Iedereen vind me een held en  iedereen vind jouw maar een psychopaat die alles doet voor de aandacht.' Het kosten me veel moeite om al die gemene dingen tegen haar te zeggen. Normaal maakte ik wel opmerkingen, maar die waren nooit persoonlijk, dat wist Taylor wel. Maar deze opmerkingen? Nee deze waren persoonlijk, duiden op een doel, enkel voor een persoon bestemd. 'Ja best, ik moet er niet aan denken om met jouw gezien te worden.' Haar blik was hard, alsof het haar echt niks uitmaakten. Diep van binnen wist ik dat het haar wel kon raken, maar ik moest me zo min mogelijk met haar gaan bemoeien. Woedend stapte ze uit de auto. Ze negeert iedereen die staat te fluisteren of wijzen. Het schiet gelijk binnen dat ik altijd vandaag bijna alle lessen met Taylor samen heb. Wanneer ik de les binnenkom, zie ik Taylor al gelijk zitten. Eva zit naast iemand anders en Taylor geeft me een kwade blik. 'Nou nou, waarom zo boos, psychopaat?' Drake zag dus blijkbaar ook haar boze blik. Op school hield het gefluister niet op. De mensen hielden maar niet op over het filmpje. Ze moesten eens weten wat er echt gebeurt was. Naast ons was er nog een ander groepje. Jackson, Josh, Pablo en Nick. Die vier zorgde voor veel problemen. Niet alleen binnen school, maar ook veel buiten school. Zelfs Drake en ik hadden de grootste hekel aan die vier. Ze waren achterbaks, gemeen, maar vooral gevaarlijk. Ze zaten in de drugs en wapen wereld, waar je maar beter niet in verstrikt kon raken. Uit school wacht ik nog een paar minuten op Taylor, maar als ik haar niet zie en nog eens en half uur sta te wachten, vind ik het genoeg geweest en ga naar huis.

Eenmaal thuis, hoor ik van boven veel kabaal. Mijn vader was al weer thuis. Dat was niet te missen door zijn zware stem. Zijn stem was aan het verheffen, tot het uiteindelijk geschreeuw was. Zachtjes ging ik naar boven toe. Hij zou me toch niet horen, doordat hij schreeuwde en veel lawaai maakte. De deur stond net op een kiertje, waar ik doorheen keek. Ik zag mijn vader schreeuwen naar Taylor. Taylor leunde op de vensterbank, met haar rug naar de deur. 'Laat mijn zoon met rust! Je bent slecht voor de familie. Was jij maar omgekomen! Dan was ik je ouders niks verschuldigd! Ik heb je je altijd een enorme last gevonden. Aan je keel te zien, zie ik dat mijn zoon geen zacht gekookt ei is. Hij begint het eindelijk is te leren!' Ik keek nog een keer naar Taylor en zag inderdaad dat ze de sjaal niet meer omhad. Mijn handen zag je nog duidelijk, al waren ze nu meer paar en blauw geworden. 'Drew? Hij is helemaal geen verschrikkelijk persoon.' 'Rotkind je kent hem helemaal niet! Oprotten naar beneden, je gaat maar helpen bij de werkers. Laat maar eens zien dat je toch nog ergens voor goed bent.' Snel ging ik mijn kamer binnen. Hij moest niet weten wat ik allemaal had gehoord. Als hij eenmaal beneden is ga ik naar Taylor toe. Ze stond nog bij het raam. 'Taylor?' Ze draaide zich niet om, maar gaf en kort knikje om te laten weten dat ze me gehoord had. 'Wat was dat net?' Ze ademde diep in en uit. 'Niks om je zorgen over te maken Drew.' Ze klonk niet overtuigend en na dat ik het geschreeuw gehoord had, wist ik dat ze dubbel en dwars loog.