Once in, Never out

Hoofdstuk 23

We skippen eens even drie jaar door. Ik kan moeilijk drie hele jaren gaan beschrijven 🤔😉 veel plezier met lezen ;)
---------------------------------------
P.o.v Taylor

Drie jaar lang, dag in dag uit. Elk half jaar komen er weer nieuwe kinderen bij. Ivo en zijn vrienden zijn ondertussen al oud genoeg om zelf alles te regelen. Valentijn en ik blijven nog steeds de oudste. De kinderen die erbij kwamen waren allemaal ongeveer zo jong toen Ivo hulp nodig had. Al drie jaar lang doen Valentijn en ik ons best, om de nieuwe kinderen te helpen. Maar het worden er steeds meer. Soms komen de kinderen helpen die ondertussen al vijftien waren, maar dat was echt zelden. Valentijn en ik zijn echt goede vrienden geworden. We moeten elkaar hier doorheen slepen. Ook al hebben we soms een moment waarop we het niet meer aankunnen. Hoe vaak je nou ook werd geslagen deed er niet toe. Overal op je rug zaten lichte lijnen van littekens. Er kon er bijna geen meer bij. In de afgelopen jaren is John, waarvan ik dacht dat hij een aardige zwerver was, bezig geweest met het hele kamp runnen. 'Wakker worden slaapster. Ik ga vast ontbijt halen en je wilt niet te laat opstaan.' Ik had de grootste moeite met opstaan. De zomer was begonnen. Nu wilde ik ook snel uit bed, omdat het al best warm was. Hoe vroeger je begon hoe beter. Tussen twaalf en twee, heb je echt een probleem. Dan is de temperatuur echt op zijn warmst. Gauw aten we het sneetje brood en ging aan de slag. Black-Jack was al een paar dagen ziek. Althans dat dachten we. 'Hopelijk blijft Jack voorlopig nog ziek. Een paar dagen geen klappen en zwepen is altijd meegenomen.'
Halverwege de dag kwam de directeur naar beneden met Jack en nog iemand anders. 'Jullie zullen een nieuwe bewaker krijgen sectie 7. Ik zou maar hard doorwerken als ik jullie was.' Zijn valse grijns was niet te missen. De directeur liep weg en Jack en de nieuwe bleven staan. Valentijn en ik besteden er verder geen aandacht aan en gaan weer naar het werk. 'Slaaf kom eens hier!' Met stevig passen kwam ik naar hem toe. In de loop van jaren ben ik het tegenspreken toch wel een beetje afgeleerd. 'Laat maar eens zien wat je in je mars hebt.' Automatisch ging ik al op mijn knieën zitten en trok een stuk van mijn shirt omhoog waardoor mijn rug bloot was. Mijn handen hield ik stevig voor mijn mond om niet te gillen. Deze bewaker sloeg harder dan wie dan ook. Zelfs harder dan Jack. Mijn tanden zaten stevig op elkaar en gaf geen kik. 'Totaal niet slecht gedaan. Dat zal haar wel weer even leren. Nu de jongen. We laten haar maar eens kijken.' Valentijn stribbelde tegen en kwam met een harde vuistslag op de grond te liggen. Jack leek er echt te van genieten, dat deze bewaker op sectie 7 zat en zich niet inhield. Sorry kwam er geluidloos door mijn lippen. Valentijn schudde zijn hoofd, om te laten weten dat ik geen sorry hoefde te zeggen. Zijn hele rug was bedekt met dieprode sneeën. Ook zijn gezicht vertrok nauwelijks van de pijn. Maar ik wist dat hij de pijn voor zich hield. Ik kon er niet tegen als ik hem zo zag. Gelukkig was hij gestopt. Het kostte Valentijn veel moeite om op te staan. Ik rukte me uit Jacks greep en ondersteunde Valentijn. 'Geen medelijden en zwakte. Welkom op sectie 7.' 'Hij slaat hard Taylor.' Fluisterde Valentijn zacht. 'Ik weet het. We moeten oppassen voor hem. Laten we maar weer aan het werk gaan. Dan zijn we hopelijk tegen het begin van de avond klaar, dan kunnen we de rest nog een beetje helpen als het gaat.' De derde mand bracht ik weg. Aan de brandende zon voelde ik dat het tussen twaalf en twee was. Gelukkig waren de gangen koel, maar ontzettend benauwd van het stof. Als ik weer beneden ben, mijn mand even aan de kant zet om een houweel te pakken, wordt ik hard onderuit getrapt. 'Hey jij daar! Doe is normaal.' Valentijn kwam eraan gesneld. Zijn gezicht op onweer. 'Laat maar Val.'  Ik was al half opgestaan tot ik weer ruw op de grond werd geduwd. 'Zij blijft hier.' Dit was de eerste keer dat ik zijn stem hoorde en het bezorgde me rillingen. Het was een diepe, zware stem. 'Ga Val, het komt wel weer goed, zoals altijd.' Met nog steeds een kwade blik keek liep hij weg. Zijn haren en de manier waarop hij sprak deed me aan iemand denken, maar ik kon niet plaatsen wie. 'Ik denk dat ik jouw maar eens wat harder zal laten werken. Black-Jack moet namelijk wel denken dat ik dit kan.' Hij kwam steeds dichter op mij af. Met mijn voeten vast op de grond bleef ik op mijn plaats staan. Pas toen hij recht voor me stond en me recht aankeek, viel alles op zijn plek. Het was Drew.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Drew is weer back in the game <3

Bedankt voor het lezen en stemmen <3 XX