Once in, Never out

Hoofdstuk 17

p.o.v Drew

Als ik 's morgens opsta, zie ik alleen mijn moeder aan tafel zitten. 'Goedemorgen mam, waar zijn pap en Taylor?' 'Goedemorgen jongen. Je vader werd gisternacht gebeld om te vragen of hij eerder kon komen, dus hij is al een tijdje weg. Volgens mij is Taylor gewoon boven nog. Ik heb haar ook nog niet gezien, terwijl ze meestal rond half acht de deur uitgaat.' Ik knikte en liep weer terug naar boven. Na een paar keer kloppen op de deur, was er nog steeds geen gehoor. Ik deed de deur op een kiertje, maar trof een leeg bed aan. Al haar spullen waren er nog, zelfs haar mobiel, maar geen spoor van Taylor. Met grote passen liep ik weer naar beneden. 'Mam, ik denk dat we een groot probleem hebben. Taylor is nergens te vinden en al haar spullen liggen er gewoon nog.' Haar ogen werden een stuk groter. 'Misschien is ze gewoon een stukje gaan wandelen, of misschien gaat ze naar het graf van haar ouders. Daar komt ze ook wel eens langs.' Snel trok ik mijn dikke jas aan, mijn muts en schoenen. Met een redelijke snelle pas liep ik door de sneeuw heen. Veel kon ik niet zien, omdat het nog altijd hard sneeuwde. Bij elke stap leek de sneeuw zich weer opnieuw op te stapelen. Het was een hels karwij om bij de begraafplaats te komen, maar het bleek allemaal verspilde moeite te zijn geweest. Er was niemand te bekennen op de begraafplaats. Snel liep ik terug, pakte mijn spullen en reed met de auto naar school. Eenmaal op school keken mensen me vreemd aan, nu ik een keer op tijd was. Laat maar zeggen best vroeg. Kwart voor acht. De hele school had ik binnenstebuiten gekeerd, maar geen spoor van Taylor. Elke leerling ging ik langs, om te vragen of ze Taylor hadden gezien. De meesten keken me raar aan, maar niemand had iets van Taylor gehoord of haar gezien. Er konden twee dingen zijn. De eerste is dat ze zelf weg wou en niks heeft meegenomen, zodat niemand haar achterna kwam. De tweede is dat ze ontvoert is. Stiekem hoopte ik het eerste, maar het geluk staat niet vaak aan mijn kant. Als alles maar goed ging met haar. De dag ging als een waas voorbij. Ik had mijn moeder gebeld, om te zeggen dat ze nergens is. Na de derde dag dat ze nog steeds niet terug was, begon ik me veel meer zorgen te maken. We hadden dan ook besloten om een vermissing door te geven. Zelf na een week was er geen enkel spoor gevonden. Mijn moeder en ik keken vaak naar het nieuws, omdat de vermissing op veel zenders werd herhaald en uitgezonden. Nog altijd hadden we niks te horen gekregen. Langzaam maar zeker, had de politie na drie weken zoeken de hoop een klein beetje opgegeven. "Ze zou zelfs naar een ander land kunnen zijn gegaan, maar daar kunnen we niet zoeken, zonder toestemming. We kunnen alleen afwachten tot iemand een telefoontje pleegt, met nuttige informatie over Taylor." Dat was letterlijk wat ze hadden gezegd. De politie zou altijd nog blijven zoeken in eigen land, maar meer dan dat kunnen ze niet doen. Hoe vreselijk het ook was, we moesten wachten. Wachten op ook maar één telefoontje dat het verschil zou kunnen maken. Zoals ik al zei, het geluk staat niet aan mijn kant. Het leven gaat verder. Hoe lastig het ook is, ik moest verder. Met of zonder Taylor.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik weet het een beetje een kort hoofdstukkie vergeleken met de rest, maar dat komt omdat het voor Drew nu wat lastig is om er wat bij te verzinnen.

Volgende hoofdstukken zullen meer van Taylor zijn, dan van Drew. Daar kan ik namelijk wat meer van vertellen.

Alsnog bedankt allemaal voor het lezen en stemmen<3