Once in, Never out

Hoofdstuk 22

P.o.v Drew

Er was geen enkel spoor te bekennen van Taylor. Het leek wel alsof ze nooit heeft bestaan. Iemand die ook maar een ding zei over Taylor, kon een hele aanval van mij verwachten. Vanbinnen werd ik helemaal opgevreten. Niks en iemand kon me meer wat schelen. Wat maakte het nou uit wat mensen nu van me vinden. Taylor is weg, opgegaan in rook. Het hele team van politieagenten tot detectives zijn opzoek gegaan, maar niemand heeft dan ook een spoortje gevonden.

Mijn vader kwam vandaag terug van zijn werk en begon er vrolijk over te praten. Toen ik vertelde dat Taylor weg was, begon hij er gelijk over dat ik haar moest vergeten. Dat ze toch nooit meer terug zou komen en haar eigen beslissing heeft gemaakt door weg te gaan. 'Ik wil je iets aanbieden mijn beste zoon.' Hij keek om zich heen, zorgvuldig alsof hij wilde dat niemand, maar dan ook niemand meeluisterde. 'Ga even zitten.' Hij hield iets voor zichzelf. 'Je moet beloven dat je dit aan niemand zal vertellen, ook niet aan je moeder.' 'Waarom moet ik...'. Maar hij kapte me al af. 'Beloofd.' Ik zuchtte en knikte. 'Je weet dat Taylor niet meer terug zal komen waarschijnlijk. Daarom wil dat je je richt op de familie. Ik wil dat je bij mij komt werken. We gaan van jouw een echte man maken.' Ik snapte niet helemaal waar hij naartoe wilde. 'Ik zie je verbaasde blik al zoon. Ik werk niet al zakenman. Ergens hebben ik en John een kamp staan, met werkende kinderen. Daarvan zijn ze wees dus we hebben ze daarnaartoe gebracht. Daar het steen wat ze elke keer brengen, verdienen we flink. Ik wil je leren om je gevoel uit te schakelen. Iedereen die daar werkt als bewaker, is hard en kent geen medelijden. We leren je omgaan met moeilijke kinderen en straffen uitdelen. Hoe vind je dat klinken?' Het klonk vreselijk en hard, maar ik wilde niet meer om iemand geven, die een dag later toch weer weg ging. Het had hem zwak gemaakt. Liefde maakt je zwak en laat je niet goed meer denken. 'Wanneer kan ik beginnen?' Mijn vader kreeg een grijns op zijn gezicht. 'Vandaag nog.'

Iedere keer ging het steeds beter. De training waren zwaar. Iedere dag na school, ging ik gelijk met mijn vader mee. Mijn spieren werden sterker en mijn gevoel verdween met de dag. Nog nooit had ik me zo goed en machtig gevoeld. Alle twijfel die ik had was algauw verdwenen. Taylor was niet meer dan een vage herinnering. Ze was zo uit mijn hoofd gegaan dat ik me haar niet kon herinneren en hoe ze eruit zag. Ik focuste me alleen nog maar op de trainingen. Medelijden en zwakte? Onderhand kende ik dat ook al bijna niet meer.

3 Jaar later

Dag in dag uit waren mijn vader en ik bezig. Af en toe kwam John ook wel eens lang om te kijken hoe het ging. De jaren vlogen zo voorbij, drie om precies te zijn. Ondertussen was ik al 22 geworden. Tegen mijn moeder hadden we gezegd dat ik een studiebeurs had gekregen, helemaal aan de andere kant van het land. Mijn vader had zo gezegd een belangrijke zakenreis voor een paar weken. Onderweg zaten we in de auto. 'Fijn dat je ons team komt versterken zoon. Andere kunnen veel van jouw leren. Hun hebben maar een paar trainingen per jaar. Ik wil dat je hun om sleeptouw neemt. Je hebt alles geleerd wat je moet weten.'

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Korter stukje dan normaal, maar wel heel belangrijk voor het verhaal.

Voor de rest van het verhaal zal het ook drie jaar later, maar dat zal erbij staan.

Bedankt voor het lezen en stemmen. <3 xx