Once in, Never out

Hoofdstuk 34

P.o.v Drew

Valentijn kwam haastend naar me toe. 'Het gaat slecht met Taylor. Haar wonden zijn ontstoken en aangezien je wel wat van medici hulp weet.' We verspilde geen moment en gingen richting Taylor toe. Haar gezicht was lijkbleek en in het felle licht van declameren 's avonds glinsterde het zweet op haar voorhoofden. 'Niet goed geheeld?' Ze schudde even kort haar hoofd. Er waren echter maar twee dingen die konden helpen. 'Er zijn twee dingen Taylor. De eerste met medicijnen zouden we het kunnen oplossen, maar we hebben hier geen medicijnen. De tweede is een manier veel pijnlijker en ook niet bepaald aangenaam.' Ze keek me recht aan. Alles aan haar trilde. Misschien van angst maar meer voor de pijn. 'Dat is ondraagbaar veel pijn Drew. Ik weet niet of..' Ik wilde het niet horen, ze mocht die zin niet afmaken. Ik stopte baar voordat ze nog verder kon.
'Jij gaat hier uitkomen, levend en wel. Want ik ben niet van plan om je weer bijna dood te laten gaan.' Ze keek me even aan en knikte als een goedkeuring. Valentijn en ik verzamelde wat takken en ik stak het vuur aan met een aansteker. De enige manier om de wond gelijk dicht te maken en om het rottend vlees weg te halen, was door het te verbranden.

Ik hield een mes in het vuur echt wachtte tot hij gloeiend rood aanliep. Met trillende handen schoof ik haar shirt wat omhoog. Ze lag op haar buik. Haar handen trilde net zoals die van mij. Ik scheurde een stuk stof van mij jas af en gaf het aan Taylor. 'Hier. Dan heb je iets om in te bijten en schreeuwen.' Mijn handen trilde toen ik het handvat van het mes vastpakte. Valentijn knikte naar mij en zuchtte een keer diep in en uit. Dit is het ergste wat ik ooit heb moeten doen. Het voelde ontzettend verkeerd aan. Taylor begon te trillen van de pijn. Ik wist dat Taylor me het niet kwalijk nam, maar het voelde totaal niet goed, om haar zo pijn te doen. Ze zou er elke dag herinnert aan worden door het litteken. Zodra de wond helemaal dicht was, gooide ik beetje bij beetje water eroverheen. Een zucht van verlichting kwam uit haar mond.

Valentijn fluisterde dat hij ging slapen. Ik bedankte hem en draaide weer naar Taylor toe. Ze greep mijn hand stevig vast. Haar ogen zaten nog stevig dicht. Ik droeg haar mee. De trap op zou niet meer lukken. Zelf wat ik tot op het bot moe. Ze lag op haar zij met haar hoofd op mijn schoot. Mijn hand draaide rondjes in haar haren en al gauw viel ze in slaap.

Al een week had ik nauwelijks geslapen. De gillen van kinderen bleven me maar achtervolgen. Mijn vader had me zelf ook gestraft. Van andere had hij gehoord dat ik te soft werd. Melanie had alles tegen hem gezegd. Ik kan je vertellen dat hij woedend was, maar dat hij het verwachtte. Hij had ervoor gezorgd dat ik alle zweepslagen voelde. Mijn armen, rug en borst zaten vol lichte stelen van littekens. Ook al was het nog zo warm, ik weigerde spullen uit te trekken. Maar nu ik hier zo op de grond zat trok ik toch mijn jas uit en sloeg die op Taylor.

Ik bekeek haar goed. Bij haar waren de littekens nog een paar keer erger. Haar gezicht was nog bespaard gebleven. Haar nek en keel waren dan weer een ander verhaal. Haar ingevallen Wallen en blauw Wallen sierde haar gezicht. Haar haar was grijs geworden. Het leek alsof ze nooit blond haar gehad had.  Ik pakte een van haar handen vast. Haar nagels waren zwart van het stof en het eelt had een groot gedeelte van haar handen bedekt. Ondanks alles was ze nog steeds het meisje, die mij niet zag als een arrogante idioot, die dacht alles te kunnen hebben door in zijn vingers te knippen. De enige die altijd in mij geloofd heeft is Taylor. Het meisje waar ik al jaren verliefd op ben.

-----------------------
I am so freaking sorry.... Sorry dat jullie wat lang moesten wachten, maar ik had echt geen inspiratie meer. Maar ik had vandaag in een keer wel weer inspiratie✌🏼️

Bedankt voor het lezen en stemmen ❤️xx