Once in, Never out

Hoofdstuk 26

Sorry als ik af en toe wat laat in de avond wat post. Helaas is het deze week toetsweek. Ik doe mijn best voor jullie! Geniet van het hoofdstuk :D

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

p.o.v Drew

Nog steeds stond ik voor het meisje. Ze zag er iets jonger dan mij uit. Haar haren waren grijs van het stof, haar kleren gescheurd en onder het bloed. Overal op haar armen zaten streepjes van littekens. Ze leek alles behalve bang.'Let op wat je doet dametje. Je brengt jezelf alleen maar in problemen.' Ze keek me wat verbaasd aan. 'Als jij je gedeisd houd, zou je een stuk minder geslagen worden. Ik heb al van andere gehoord dat jij hier de meeste problemen veroorzaakt, door iedereen tegen te spreken.' Weer keek ze me aan alsof ik iets heel raars had gezegd. Ze maakte zich los uit mijn grip, deed een stap naar achter en keek me dan weer opnieuw aan. 'Luister. Niemand vertelt me wat ik doe. Ik doe het werk, jullie slaan. Daarmee uit.' Precies wat de rest zei, een pittige dame die je goed onder controle moest houden. Ze keek me geïrriteerd aan. Natuurlijk, ik hield haar van het werk af. De meeste gesprekken ging over haar. Wat ze allemaal wel niet met haar wilde doen. Ze was de oudste van de meisjes hier. Weer deed ze een stap naar achter, klaar om weer aan het werk te gaan. Aangezien ik toch een tijdje stil was. 'Wat zei ik nou net?' Ze pakte haar spullen op.'Het kan me niet schelen wat je net hebt gezegd.' Met die woorden ging ze verder weer aan het werk. Ik wilde haar echte naam weten. Iedereen hier wist verder de namen ook niet. Mijn vader wist sommige namen. Zij werd hier de Blue Bird genoemd. Op de jongen in sectie 7 lette ik niet veel. Het was zij die mijn aandacht elke keer trok. Er was iets aan haar. Alsof ik haar voor dit alles was tegengekomen. Na een tijdje zag ik Haar niet meer terug komen op sectie 7. Ze had dus al alle manden gehad. Op mijn weg naar boven zie ik haar weer werken, alleen dit keer niet voor haarzelf, maar voor andere.

'Wat doe je hier?' Ze keek me verbaasd weer aan. Hoe vaak kon je verbaasd zijn op een dag? 'Helpen.' Ik lachte haar uit. Haar benen waren aan het trillen en ook haar handen waren aan het trillen. 'Je kan jezelf nauwelijks helpen.' Ze keek me beledigend aan, wat al gauw overging ik boosheid. Ze stopte met werken en ging recht staan.

'Ja? Dus als ik mezelf niet zou kunnen helpen, waarom sta ik al drie jaar lang nog op uit bed? Waarom haal ik toch elke keer die vijf manden. Waarom help ik toch de jongere kinderen hier? Omdat ik schoon genoeg heb van iedereen hier. Zijn jullie helemaal getikt. Ons verrot slaan en nog steeds commentaar hebben? Rot toch een eind op.'

Ik snapte nu wel dat je haar het tegenspreken moest afleren. Het bracht alleen maar irritatie met zich mee. Ik was er nu al helemaal klaar mee. Hoe houdt Jack het überhaupt vol met haar. 'Je hebt een veels te grote mond dametje. Alleen jij zult de gevolgen niet dragen, maar iemand anders hier.' Snel had ik een jongentje meegetrokken en begon met slaan. Een boost van macht ging door me heen. Alsof ik iedereen aankom. Er kwamen steeds meer mensen om ons heen staan. Hoe meer mensen hoe beter.'Iemand die ooit nog met een grote mond aan komt zetten, kan hetzelfde verwachten!' Ik keek vooral onze Blue Bird aan. Als het niet werkte om haar te slaan, dan moeten andere de gevolgen dragen. Nog even en ze zal erbij lopen als een mak lammetje. Blue Bird duwde de rest opzij en knielde bij het jongentje naar om hem op te pakken.'Ik dacht het dus even niet. Dat kind blijft hier ik ben nog niet klaar met hem.' Ze negeerde me volkomen en liep gewoon verder. 'Ik geloof dat ik had gezegd dat het kind hier blijft.' Voor ze nog maar een stap verder kon, stak ik mijn voet uit. Languit lag ze in het stof en zand. Snel stond ze weer op, kwam voor me staan en keek me dreigend aan. Voor ik het wist voelde ik een harde slag tegen mij kaak. 'Ik denk dat jij wel genoeg geslagen hebt.' Ze liep weg en dit keer liet ik haar ook nog maar gaan. Ik was behoorlijk verbaasd over het feit dat ze ontzettend hard sloeg. Mijn hele kaak begon te bonken en gloeide. Een tijdje later is ze weer terug en gaat aan het werk alsof er nooit iets gebeurd is. Overal hoorde je gefluister. Dit was dus blijkbaar nieuw voor hen. De avond was al gevallen. Bijna iedereen was weg. Ik ontspande wat meer 'Je slaat best hard.' Snel keek ze achterom, alert op alles. Als ze de hele omgeving heeft uitgekamd met haar ogen, ontspant ze een klein beetje.

'Je doet me denken aan iemand, lang geleden al.' 'Wat wil je nou zeggen? Dat ik beter mijn mond kon dicht houden? Dat het mijn schuld is dat het kind zo gewond nu is. Dat ik overal een puinhoop van maak? Want dat weet ik allemaal al. Het enige wat me verrast was hoe erg je veranderd bent!' Veranderd? Hoe wist zij dat nou weer. Aan haar gezicht zag je dat het niet bedoeld was om hardop te zeggen.'Wat bedoel je?' Ik wilde het weten. 'Niks laat maar. Ik haal je door de war met iemand anders.' Ze deed vaag, heel vaag.

'Je wilt het gewoon niet zeggen. Kan het je ook niet kwalijk nemen. Wie ben ik, om je te dwingen he. Hoelang zit je hier al?' Ze haalde haar schouders op en zuchtte. 'Te lang. Ik snap gewoon niet wat er zo geweldig aan kinderen slaan kan zijn. Ik bedoel het is onmenselijk.' Ik liet een afkeurend geluid en ging tegen een muur aanzitten. 'Dat is iets wat jullie nooit zullen begrijpen.'

'Wat zijn jullie hier aan het doen!' Ik herkende de stem maar al te goed. Mijn vader. Blue Bird keek hem met grote ogen aan, waar alleen maar angst inzat. Zie twee hebben elkaar te vaak gezien.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dat was hoofdstuk 26 alweer :)

Ik geniet op dit moment echt van mijn muziek. Heerlijk die beat op het schrijven <3

Bedankt voor het lezen en stemmen <3 xx