Once in, Never out

Hoofdstuk 18

P.o.v Taylor

Na het eten werden we naar de slaapzaal gebracht. Eigenlijk kon je het geen slaapzaal noemen. Het was een schuur, met allemaal stapelbedden een dun kussen en laken. De dunne matrasjes hielpen ook niks. In de hoek helemaal achterin was nog een bed boven vrij. Met veel gestunt lag ik eindelijk. Ik sloot mijn ogen in de hoop dat ik zo wat slaap kon meepakken, maar natuurlijk sliep ik niet snel. Tijdens het werken was ik moe, maar nu was ik klaar wakker. Overal klonk het gekraak van planken en zuchtende kinderen, die zich blijkbaar ook geen houden wisten te geven of niet konden slapen. Tegen de eerste lichtstralen, klonk er een harde en schelle bel. Luxor had ons vertelt dat je na de bel binnen vijf minuten buiten moest staan. Veel moeite met opstaan had ik toch niet, doordat ik al wakker was. Snel nam ik een plek aan tafel en wachtte tot iedereen eindelijk zat. Het sneetje brood was taai en hard en het water was bijna bevroren van de kou. Hoe eerder ik kon beginnen hoe sneller ik hopelijk klaar was. Samen met een paar andere kinderen liep ik al naar beneden. De bewaker was er gelukkig nog niet, waardoor ik op een eigen tempo even kon werken. Hoe verder ik hakte, hoe minder ik zag. Alle kleine beetjes helpen, om die mand maar te vullen. Na dik twee uur kwam de bewaker pas aan en mijn mand was vol. 'Nu al een mandje vol meissie?' Hij trok me hard weg, van de trap af waardoor ik met een klap op de grond terecht kwam en alle stenen uit mijn mand vielen. Mijn ribben voelde pijnlijk aan. 'Jullie zijn ook zulke onhandige slaven. Moet je die troep nou eens zien!' Met al zijn kracht kletterde zijn zweep met een volle vaart tegen mijn rug aan. De haakjes trokken mijn huid genadeloos open. Het warm bloed stroomde eruit. Ik moest en zal doorgaan. Zo makkelijk krijgen ze mij niet klein. Zonder een pijnlijk geluid te maken stond ik op, pakte mijn mand, deed alle stenen er weer in en vervolgde mijn weg naar boven. Het was flink op je tanden bijten. Ik had meer last van mijn ribben dan van mijn rug. Ze konden nog best wel eens flink gekneusd zijn. Als het nog niet erger kon waren de trappen spekglad. Ik trok me niks aan van al die geluiden. Gillende en schreeuwende kinderen dat nog steeds door je ziel heen ging. Je moest de stemmen wel negeren. Hoe meer je erna luisterde hoe gekker je vanzelf werd. Alle kinderen jonger dan mij hadden het zwaar te voorduren. De manden waren soms groter dan de kinderen zelf. Hun vuile gezichtjes en hun dunne armpjes en benen. Ik vervolgde mijn weg naar boven. Het voelde fijn dat de mand even weg was. Al snel kreeg ik weer een nieuwe. Soms leken de manden te verschillen van maat, maar dat zal vast wel niet kloppen. Als gauw volgde de tweede en derde mand. Het was alleen maar harder aan het sneeuwen. De kleren hielden de kou niet tegen. We zouden hier doodgaan van de kou en niet van alle klappen. Mijn handen begonnen flink te verkrampen, maar eigenlijk alles in mijn lichaam verkrampte. Dit was pas de officiële eerste dag en ik wist dat het ook niet beter zou worden. 'Iedereen leg je werk neer! Luister goed!' De directeur had een zware stem waardoor hij van boven kon schreeuwen. 'Waarom zouden we stoppen! We moeten van jullie vijf manden vullen per dag! Ik werk liever gewoon door hoor!' De directeur keek pissig naar me. 'Je hebt gelijk. Daar ging het ook over. Jullie werken door tot je vijf manden vol hebt! Al heb je de hele nacht nodig!' Daarna liep hij weg, maar draaide zich weer om. 'Bewaker Jack... Breng haar hier.' Natuurlijk kon dit niks goeds zijn. Wie is er nou ook zo dom om de directeur tegen te spreken? Ja ik natuurlijk. Ik doe meer aan doen dan denken soms. Met moeite ging ik de trap op. De dunne zooltjes waren glad. Boven waaide het nog een stuk harder. Met een harde duw lag ik uitgestrekt op de grond. 'Had je maar moeten doorlopen slaaf.' Gauw stond ik op en zetten een paar passen extra, zodat hij net buiten bereik was met zijn arm. We liepen naar een groot hout huis toe. De deur ging open en gelijk werd het helemaal stil binnen. Alle bewakers keken mijn richting op. Jack duwde op mijn schouder, waaraan het duidelijk was dat ik op mijn knieën moest. 'Ik denk dat we je maar eens gaan straffen. Grote monden accepteren wij hier niet.'

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Misschien moet je je gedeisd houden Taylor, al hoewel je de enige bent die überhaupt iets durft te zeggen. Wat vinden jullie?

Bedankt voor het lezen en stemmen <3 xx