Once in, Never out

Hoofdstuk 4

p.o.v Drew

Taylor kwam weer later de les in. Uit het raam zag ik al dat haar fiets zo goed als stuk was. Ze kwam voor mij en Drake zitten, naast Lucas. Haar hele haar was nat van de sneeuw, haar handen rood van de kou. De hele tijd probeerde ik haar aandacht te trekken. Het was me al vaker gelukt bij mensen om hun de les uit te krijgen. Elke leraar wist dat ik de oorzaak was, maar doordat mijn vader hier de directeur is durven ze me er niet uit te sturen. Verder weet alleen Drake, mijn beste vriend, dat mijn vader hier de directeur is. We hebben een afspraak gemaakt met elkaar, dat mijn vader en ik niet op school tegen elkaar praten. We houden het werk van elkaar. Als ik snel en hard trek aan Taylors haar heeft ze er duidelijk genoeg van. 'Hou gewoon verdomme een keer op kleuter!' Ik begon een lachje te vormen, wanneer ik zie dat meneer Steen zich omdraait. 'Kan het wat zachter daar achterin.' Taylor geeft me nog een boze blik en draait zich weer met een zucht om. 'Die is aangebrand zeg. Het was maar een grapje. Maakt niet uit, uiteindelijk krijg ik toch iedereen.' Drake begint te lachen. 'We zullen het eens gaan zien, hoelang ze nog Hard to Get speelt met je Drew.' De rest van de lessen waren niet zo interessant. 'Drew O'Dell. De directeur wilt je spreken.' Gauw liep ik achter de vrouw aan. Om de hoek zag ik net Taylor uit de kamer komen. Ik begon wat opmerkingen te maken. Haar hoofd hing naar beneden en haar huid was lijkbleek geworden. Gauw liep ik maar door. 'Je wilde me spreken pap?' 'Ja ga zitten jongen. Er is een ongeluk gebeurt met mijn beste vrienden, waardoor hun dochter nu helaas alleen achterblijft. Jaren geleden hebben we een afspraak gemaakt, waardoor ze nu bij ons komt intrekken.' Ik kende zijn vrienden niet. Hij vroeg me wel altijd mee, maar ik had nooit zin om mee te gaan. 'Wat! Wanneer komt ze dan en wie is ze überhaupt! Waarom vertel je me zulke dingen niet! Ik woon ook nog gewoon in het huis!' Ik was kwaad dat er nooit wat met me besproken werd. Ik had er een hekel aan. 'Even rustig zoon. Het meisje heet Taylor, Taylor Flash. Misschien ken je haar wel of misschien ook niet. Ik heb haar naar huis gestuurd. Ze heeft tijd nodig om het te verwerken.' TAYLOR? HOE? Mijn hersenen begonnen op volle toeren te draaien. Ze wist niet eens dat ik zijn zoon was. En dan nog mijn reputatie! Wat moeten mensen wel niet van me denken als Taylor bij ons komt wonen. Dan wordt het nog moeilijk om meisjes mee te nemen. Ik bedoel ik moet de naam Player wel hooghouden. Haar fiets! Snel wierp ik een blik op het raam en zag dat het nog hard sneeuwde. 'Verdomme! Ze is vanmorgen al later gekomen, omdat haar fiets kapot was. Nu loopt ze naar huis he pap! Lekker in die sneeuwstorm! Wie weet wat ze gaat doen!' Mijn vader keek kwaad naar me. Nog voor hij iets kon zeggen, stond ik op en vertrok ik. Verdriet kon gekke dingen met iemand doen. Ik rende ongeveer in de richting waar Taylor woonden. In de verte zag ik iemand oversteken. 'Taylor!!!' Ze reageerde niet en liep zonder te kijken de weg op. In de verte zag ik al felle koplampen. Ik rende op zo snel als ik kon naar haar toe. Taylor leek het pas op te merken toen de auto nog maar een paar meter verwijderd was van haar. Met een duik gooide ik haar aan de kant. Net op tijd! De auto raasde voorbij. Ik duwde mezelf omhoog en trok Taylor mee omhoog. 'Ben je helemaal gek geworden Taylor! Je had wel gewond kunnen raken! Zag je de auto niet die als een malloot aankwam!' Nog steeds keek ze me niet aan. Een zachte snik kwam uit haar mond. 'Sorry.' Dat was het enige wat ze zei. Haar handen waren bijna paars van de kou en op haar gezicht waren sporen van tranen te zien. 'Hier neem deze handschoenen maar, voor ze echt bevriezen.' Met een klein knikje nam ze de handschoenen aan en trok ze gelijk aan. 'Nergens pijn gedaan.' 'Alleen wat vreselijke hoofdpijn.' Ik keek naar de plek waar Taylor gevallen was. Ja hoor net wat ik dacht. 'Laat me je hoofd eens zien.' Taylor draaide zich om. voorzichtig veegde ik wat haren weg tot ik op een natte plek aankwam. 'Je gaat met mij mee! Je hebt een gat in je hoofd. Door de adrenaline voel je de pijn nog niet echt, maar dat zal vast wel komen nog.'