Once in, Never out

Hoofdstuk 11

p.o.v Taylor

Drew was net de kamer uit, of ik ging opzoek naar een dikke trui en een sjaal , die groot genoeg was om mijn hele keel te bedekken. Ik hoorde vaag war stemmen van beneden. Nog even keek ik in de spiegel om ervoor te zorgen dat alles goed zat. Met al mijn moed bij elkaar geschraapt, liep ik de trap af. De trap kraakte zachtjes. Drew hoorde de kraakjes dus ook al, aangezien hij me aanstaarde. Drew zat aan tafel, met een oudere man, gezien het bijna witte haar. Hij stelde me voor aan zijn opa. Zo goed mogelijk probeerde ik normaal te praten, maar het had helemaal geen zin. Het klonk alsof ik de hele dag had lopen schreeuwen met muziek. Ik probeerde oogcontact te maken met Drew, maar hij keek weg en zuchtte. Hij vertelde dat ik het meisje was waar ze het net over hadden gehad. Zijn opa staarde naar me, mar niet op een vervelende manier. Hij keek meelevend, maar vooral met een blik die ik niet kon plaatsen. Ik had vertelt dat hij zich geen zorgen hoefde te maken en dat het echt wel weer goed kwam. Dat ongelukken kunnen gebeuren. Drew keek verbaasd toen ik hem bedankte. Zijn tweestrijd was van zijn gezicht af te lezen. Na een paar minuten moest zijn opa helaas alweer gaan. Ik vond het best jammer dat hij weer ging, hij was zo aardig geweest! Ik wachtte tot Drew weer naar binnen kwam. 'En staarde mijn opa niet al te veel?' Ik schudde mijn hoofd met een lach. 'Ik hoop dat het snel weer beter gaat met je. Mijn opa mag je graag, je zal hem nog wat vaker zien. Hij komt altijd langs zonder dat je het weet.' Het voelde goed om te horen, dat iemand je mag. Ook al is het eigenlijk een familielid van mijn vijand. 'Ze willen dat je morgen weer probeert om naar school te gaan.' Dat was ik al van plan, ik moest het normale leven weer gaan oppakken. Volgende week zou de begrafenis zijn, maar ik had gezegd dat ik wil dat ze alleen begraven worden. Ik was het enige familielid nog en ik zat niet te wachten om mensen uit te nodigen. Ik ging alleen naar het graf toe. Het zijn iets tussen ons drieën, verder gaat het niemand echt wat aan. Verder ging de dag weer snel voorbij. Het eten was een verschrikkelijk. Ik was niet gewend aan de stilte aan tafel. Normaal werd er bij mij altijd wel iets besproken en altijd gelachen. Drews vader was hard, streng en ontzettend bazig. Zijn moeder was de andere kant, lief, aardig en behulpzaam. en Drew? Ja... die zat ergens tussenin.

De volgende dag ging de wekker gewoon weer. Vlug stond ik op, trok alles aan en liep naar beneden. Ik maakte zelf het ontbijt aangezien ik vroeg was. We hadden vertelt aan zijn ouders dat ik een keelontsteking had en daardoor een sjaal droeg. Later kwamen ook Drew en zijn vader naar beneden. 'Waarom maak je je brood? Het wordt voor je gedaan, zo gaat dat hier. Oh en we eten met zijn alle samen.' Luxor, zo heet de vader van Drew, maar ik heb hem nooit durven tegen te spreken, ook niet als hij langskwam voor mijn ouders. Als hij iets wilde, moest ik het meestal doen. Volgens mij vond hij me maar een rotkind van 16, die verplicht bij hem in huis moest. Met een hangend hoofd ging ik aan tafel zitten. Ik durfde geen woord meer uit te brengen en kreeg met moeite het stuk brood weg, dat nog in mijn mond zat. 'De regels gelden hier ook voor jouw Taylor! Je kan niet je eigen gang hier gaan. Er zitten consequenties aan vast voor de regels overtreden.' Dit leek net op school, als je te laat kwam bijvoorbeeld. Ik slikte en durfde niet meer omhoog te kijken. 'Je rijdt met Drew mee. Als hij eerder uit is, heb je pech, dan moet je maar lopen naar huis. Ik wil niet dat je op school tegen me praat of dat je je gaat betrekken bij mijn zoon. Jullie hebben elkaar nooit gemogen en dat gaan we nu ook zo houden.' 'We gaan Taylor, anders komen we te laat aangezien het hard sneeuwt.' Ik was blij dat Drew ertussen kwam. De man haalde het bloed onder mijn nagels vandaan. Dit was pas de eerste echte dag en we hadden nu al een vreselijke hekel aan elkaar. Ik stapte Drews auto in. Onderweg was het helemaal stil. 'Hij heeft gelijk, we hebben een hekel aan elkaar en dat moeten we zo houden. Niemand komt te weten dat je bij ons woont, niemand komt te weten wat ik je heb aangedaan. Als iemand het toch te weten komt, weet ik niet of ik dit keer wel zou kunnen stoppen. Oh en succes met overleven op school. Iedereen vind me een held en iedereen vind jouw maar een psychopaat die alles doet voor de aandacht.' Man, wat kon zijn stemming in een keer omslaan. 'Ja best, ik moet er niet aan denken om met jouw gezien te worden.' Ik wilde veel meer zeggen maar ik hield mijn mond maar. Snel stapte ik uit de auto. Op school hoorde ik iedereen al fluisteren en wijzen. Iedereen kon de pot op, ze weten niet hoe het echt zit en als het aan Drew ligt zullen we het ook nooit te weten komen. Eva zag ik al in het lokaal zitten en zwaaide naar haar. In plaats daarvan kreeg ik een vuile blik van haar. Ze ging verder met iemand kletsen die naast haar zat. Met een verdrietig gevoel ging ik achterin zitten. Tot mijn grootste ergernis had Drew hier ook les. Als blikken konden doden, zou hij al lang van de aarde zijn verdwenen.