Once in, Never out

Hoofdstuk 14

p.o.v Drew

Ik liep weer naar beneden toe. Mijn vader dacht nu dat ik net zoals hem was, maar ik zou nooit op hem willen lijken. 'Zoon, Vrouw, willen jullie even erbij komen? Ik heb wat belangrijks te melden.' Dit was ook voor het eerst dat hij ons iets wilde vertellen en ook nog eens zo vrolijk. 'Ik ga stoppen als directeur. Ik heb namelijk een beter baan, waar ik eigen baas ben, maar ik zal vaker van huis weg zijn. Dat komt door alle zaken.' Mijn moeder was vooral even stil, maar op haar gezicht brak toch een lach aan. 'Wat super liefje! Ik ben zo trots op jouw! Ik zal je wel missen hoor als je weg bent.' Misschien was het wel even goed als mijn vader een tijdje niet thuis zou zijn. 'Ja gefeliciteerd pap, wanneer moet je beginnen?' Hij keek me doordringend aan. Hopend iets te zoeken. Ik bleef hem strak aankijken. 'Helaas lieve zoon, ik moet morgen al vertrekken voor wat zaken. Dan zal ik een weekje weg zijn.' 'Drew, roep je Taylor even alsjeblieft. We kunnen eten.' Ik knikte en liep naar boven toe. Taylor was niet van haar plek af gegaan. Nog altijd stond ze bij de vensterbank, kijkend naar buiten. Zachtjes pakte ik de sjaal vast en ging naast haar staan. 'Ik weet het Taylor. Ik heb alles gehoord, maak je geen zorgen. Morgen is hij voor een week weg.' Ze liet haar hoofd hangen. 'Ik weet het niet Drew. Ik hoor hier niet te zijn. Ik pas nergens bij. Misschien moet ik opzoek naar iets voor mezelf, dan ben ik jullie niet tot last.' 'Jongens komen jullie naar beneden!' Snel deed ik haar sjaal weer om en liep voor haar naar beneden. Aan tafel durfde ze bijna niet op te kijken. Mijn vader bezorgde op een of andere manier altijd een kille sfeer. 'En Taylor, hoe gaat het nou met je keelpijn?' Ze verstijfde toen hij haar naar uitsprak. 'Tong verloren meisje?' Zijn stem vervormde al een beetje. 'Ach hou toch op pap. Ze heeft keelpijn, vind je het gek dat ze niet antwoord.' Mijn moeder lachte erom, maar mijn vader gaf me een blik dat ik me er niet mee moest bemoeien. De rest van de tijd was het stil. 'Je vader en ik moeten zo nog even weg, zouden jullie alles willen opruimen?' Ik knikte en Taylor ook. Al gauw waren mijn ouders al vertrokken. Taylor was al bezig met opruimen. 'Tijd voor wat overlast vind je ook niet Taylor?' Een glimlach brak aan op haar gezicht. 'Kies maar wat Tay.' Gelijk scrolde ze door de nummers heen. De stem van Bruno Mars galmde door het huis. 'Ahh 24K goede keus hoor. Zit nog wat ritme in.' Ik begon mee te zingen en even later hoorde ik Taylor ook. Het was al snel opgeruimd. Het volume ging alleen maar harder en we dansten door het huis. 'Hey Drew, ik wist niet dat jij kon dansen.' Waarna ze hard begon te lachen. De tranen rolde over haar wangen. 'Dus jij lacht me nu gewoon uit? Daar moet ik maatregelen voor nemen. Ik begon haar te kietelen tot ze op de grond lach. 'Nee Sto..op. Ik kan er heel slecht tegen.' Door het kietelen, trapte ze per ongeluk in mijn buik. Nu lag ik met mijn rug op de grond, grijpend naar mijn buik. 'Oh nee Drew, het spijt me het was niet mijn bedoeling.' Ze kwam boven me hangen met haar gezicht. Haar gezicht was geschrokken, maar stiekem moest ze haar lach inhouden. 'Je bent echt slecht Tay. Je moet nog steeds lachen.' 'Sorry, dat krijg je ervan als je me kietelt, wat je trouwens echt nooit meer mag doen. Je bent veels te sterk, dat is niet eerlijk.' Ze kwam met een plof naast me liggen op de vloer. 'Ik moet je eigenlijk bedanken voor eindelijk weer is een leuke avond, maar omdat je me kietelde doe ik dat niet meer.' 'Ohh dus je bent nep-boos?' Als een klein kind draaide ze zich met de rug naar mij toe. 'Sorry Tay. Ik zal het nooit meer doen. Wil je me alsjeblieft vergeten?' 'Nee.' Het kwam er lacherig uit. Ze moest echt moeite doen met haar lach inhouden. Ik stond op en draaide haar terug en ging bovenop haar zitten. 'Ik ga niet eerder van je af als je me vergeeft.' Als ze het zo moest spelen dan kon ik dat ook. 'Drew ga met je dikke kont van me af. Je bent veel te zwaar.' Koppig bleef ik zitten. 'Ik heb de magische woorden nog niet gehoord.' Ook Taylor ging met haar armen over elkaar. Het werd dus een staarwedstrijd nu. Mijn handen gingen in een reflex voor haar ogen waardoor ze wegkeek. 'Zie je, ik win altijd.' Ik ging van haar af en trok haar mee omhoog. 'Jeez bedankt. Ik kreeg bijna geen lucht meer Olifant.' Ze wilde weglopen, maar ik trok haar terug en hield haar pols vast. Ze stond nog maar een paar centimeter van me af. Mijn hand liet haar pols los, maar verplaatste zich naar haar rug. De laatste centimeter waren millimeters geworden. Ik voelde haar warme adem tegen mijn lippen. Voor ik het zelf doorhad, drukte ik mijn lippen op die van haar.
Langzaam liet ik haar los. Mijn handen gingen naar haar haren en daarna naar haar wangen. 'Ga niet Taylor, alsjeblieft. Blijf hier.' De verwarring was in haar ogen af te lezen. Ik liep de trap op en ging door mijn kamer, waar ik me op bed liet neerploffen.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

JAAA Eindelijk!

Moest dat nou zo lang duren Drew....

Bedankt allemaal voor het lezen en stemmen 😊❤️