Once in, Never out

Hoofdstuk 6

p.o.v Drew

Na een tijdje in de auto werd de stilte doorbroken. 'Waarom kwam je achter me aan?' Ik bleef strak voor me uitkijken. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze me aankeek. Ik keek weer richting de weg en zag dat het ziekenhuis al inzicht was. Na een paar keer rondvragen waar we moesten zijn, waren we toch eindelijk aangekomen in een kamer. Taylor lag al op bed en de vrouw was al gauw bezig met de wond schoonmaken voor het ging ontsteken. De vrouw zei dat de verdoving kon prikken. 'Het prikt? Tuurlijk prikt het, een naald gaat mijn hoofd in.' Om die opmerking begon ik hard te lachen. De tranen stonden in mijn ogen. Taylor keek me aan alsof ik helemaal gek was geworden. Uiteindelijk moet ik mijn lach inhouden, want de vrouw wilde de verdoving geven. Taylor moest stil liggen, maar haar gezicht vertrok van de pijn even, toen ze verdoving werd gegeven. Ik moet zo gauw mogelijk aan Taylor vertellen dat, ik de zoon ben van de directeur. Alles was beter, dan wanneer ze er zelf achter moet komen. 'Ik moet je wat vertellen Taylor.' Ze keek me vragend aan. 'Ik weet wat er met je ouders is gebeurt, het spijt me. De directeur is.. is mijn vader. Ik had gehoord dat je bij ons komt intrekken. Nadat hij vertelde dat je op weg was naar huis, herinnerde ik me dat je al te laat kwam door een kapotte fiets en omdat ik dacht dat je misschien gekke dingen ging doen.' Nog steeds keek ze me aan met grote ogen. 'Wow Drew, ik dacht even dat je het meende. Je kan best goed acteren als ik het zo zie. Hoelang heb je hierover moeten nadenken?' Even keek ik haar verward aan en serieus dacht dat ik dit had verzonnen, maar een kleine twinkeling in haar ogen verraden haar. 'Je weet dat ik serieus ben Taylor. Je ogen verraden je. Je moet duidelijk weten van me, dat ik over dit soort dingen nooit een grap zal maken.' Haar ogen begonnen vol te lopen met tranen. Langzaam aan viel haar masker af en zag ik een meisje dat kapot was van de pijn. Snel veegde Taylor haar tranen weg, toen de deur open werd gedaan. 'Klaar voor de hechtingen?' Het duurde een klein tijdje voordat de vrouw klaar was, maar de sfeer die er hing was verschrikkelijk. Taylor lag er vrij ontspannen bij, geen last van de hechtingen dus. 'De hechtingen zitten erin, als u de wond goed schoon houdt, dan hoeft u voorlopig niet meer naar het ziekenhuis. De hechtingen zullen vanzelf opgelost worden, na een aantal weken. Hebben jullie nog misschien vragen?' Allebei schudden we ons hoofd, bedankte de vrouw en liepen door het ziekenhuis heen weer terug naar de auto. 'Je gaat mee naar huis met mij Taylor of je dat nou wilt of niet. Mijn vader wilt je niet alleen laten in huis.' Ze mompelde iets wat ik niet kon verstaan, maar ze protesteerde niet. De auto parkeerde ik in de garage en liep naar binnen toe met Taylor op de hielen. 'Drew! Je vader belde net over de situatie! Wanneer komt het meisje bij ons?' Ik lachte naar mijn moeder. 'Mam ik wil je voorstellen aan Taylor Flash, het meisje waar je het over hebt. Vader vond het niet verstandig om haar alleen te laten nu, daarom is ze nu ook mee.' Taylor keek nog steeds een beetje verbaasd om zich heen. 'Wees welkom Taylor. Het spijt me van je ouders!' Dit keer was er geen emotie te zien. Het steenharde masker had ze weer opgezet.