Once in, Never out

Hoofdstuk 29

P.o.v Taylor

De nieuwe zonnestralen schenen de schuur in. Een paar strepen vielen op Valentijns gezicht. Onder zijn ogen zaten zijn wallen nog steeds. Zachtjes schudde ik hem weer wakker. Dit keer zat hij gelijk overeind. 'Voel je je al beter?' Ik ging staan en knikte. 'Al een stuk beter. Alleen mijn spieren zijn wat stijf geworden.' Valentijn stond ook op. We liepen naar buiten toe en aten snel het oude brood op. Mijn ribben begonnen zich steeds meer te laten zien, door het weinige eten. De blauwe plekken en sneeën waren er nog wel, maar waren langzaam aan het helen. Ik liep naar beneden met Valentijn op mijn hielen. Ik hoorde het geluid van ijzer dat op het steen belandde. 'Is er iemand bij gekomen' vroeg ik verbaasd aan Valentijn. Hij schudde zijn hoofd en floot hard op zijn vingers. Even was het stil, maar algauw kwam er een stevig gebouwde jongen uit de gang. Drew?! Wat deed hij hier? Werkend nog wel. 'Wat doet hij hier' siste ik. 'Hij heeft je geholpen Tay. Je had anders een enorme achterstand! Je zou hem dankbaar moeten zijn dat je leeft.' Valentijn keek me een beetje boos aan. 'Wat bedoel je?' Hij schudde zijn hoofd. 'Dat zou je zelf maar moeten vragen.' Hij liep weg en ging aan het werk, naast Drew. 

Ik ging ook weer aan het werk, maar merkte al gauw dat ik de wonden een beetje opentrok, als ik mijn lichaam bewoog. Ik negeerde de pijn en ging gewoon verder. Het leek alsof mijn spieren sterk achteruit waren gegaan. Kom op, normaal haalde je met gemak die manden en nu kan je niet eens eentje vullen. Ik werd kwaad op mezelf. Ik moest sterk zijn. Het kostte me twee keer zoveel moeite om die rot mand naar boven te brengen. Valentijn liep net naar boven als ik weer beneden was. 'Kunnen wij na dit allemaal praten?' Ik durfde hem niet aan te kijken, bang dat ik daardoor helemaal een wrak zou worden. Ik was helemaal niet dankbaar naar hem geweest. 'Natuurlijk.' Zijn stem was zwaar en al gauw hoorde ik weer het ijzer tegen de stenen aan. Het was pas 's avonds laat dat ik klaar was.

'Je wilde praten.' Ik schrok van de stem achter me. Ik knikte en wees nog even naar de mand. 'Laatste?' Weer knikte ik. Het leek net alsof mijn stem niet wilde spreken, omdat ik in tranen zou uitbarsten. 'Laat mij dat maar doen.' Hij stak zijn hand al uit. 'Ik kan het ook best zelf doen hoor.' Mijn stem klonk vreselijk. De brok in mijn keel zat in de weg. 'Dat weet ik, en toch wil ik het voor je doen.' Ik zuchtte en gaf hem uiteindelijk de mand. Hij liep de trappen snel op en af alsof het niks was. 'Zeg het maar.' Hij maakte het zichzelf makkelijk en ging op de grond zitten tegen de muur. Zachtjes ging ik naast hem zitten. 'Ik eh... Ik moest je nog bedanken, voor alles eigenlijk'. Hij liet een zachte zucht los en keek me aan. Mijn zicht werd wazig van de tranen die zich verzamelde. 'Sorry ik weet niet eens waarom ik je hier heb laten blijven.' Ik stond weer op en liet een traan rollen. 'Ga zitten. Ik wil namelijk nog wel praten.' Ik probeerde ruw mijn tranen weg te vegen, maar ze bleven maar komen. 'Ik weet waar ik je van ken.' Met een ruk keek ik op. Het leek alsof mijn hele lichaam in een soort shock raakte. 'Ik dacht al die jaren dat je zomaar weg was gegaan. Zonder ook maar een woord te zeggen. Iedereen op school dacht dat ik gek was geworden. Zelfs de politie gaf het op een moment op. Uiteindelijk verloor ik na een jaar de hoop volledig. Ik dacht dat je of ontvoerd was of gewoon niet gevonden wilde worden. Daarna bood mijn vader dit aan. Dag in, dag uit trainde ik en uiteindelijk vergat ik je. Het beef als een wazig herinnering. Ik kon het nooit plaatsten, zelfs niet toen ik je zei dat je me ergens bekend voorkwam. Het kwam niet in mij op, tot net. De enige echte Taylor Flash. Waarom heb je nooit wat gezegd?' Ik was overrompeld door zijn verhaal. De brok in mijn keel, leek mijn hele keel dicht te knijpen. De tranen bleven nu stromen. 'Ik durfde niks te zeggen. Ik was bang voor je Drew. Je bent zo veranderd.' Een snik verliet mijn mond en sloeg mijn armen om mijn knieën heen. 

'Ben je echt bang voor me' vroeg Drew me zacht. Zachtjes knikte ik. 'Je herkende me niet, sloeg harder dan iedereen hier en kwam met de meest vreselijk straf. Iemand anders laten opdraaien voor wat ik had gedaan. Iedereen had de grootste angst voor je. Ik mocht niks zeggen, ik weet niet wat je vader met mij had gedaan als ik het aan je vertelt had.' Het laatste kwam er zo zacht uit dat ik me afvroeg of hij me had gehoord. 'Mijn vader zou nooit zoiets doen Taylor!' Zijn handen trilde van woede. 'Misschien weet je niet alles hier Drew. Er worden wel vaker meisjes meegenomen, die dezelfde avond ook niet meer terugkomen. Misschien dat je vader dit niet doet, maar andere wel. En dat je vader dit niet doet, dan bedenkt hij wel iets anders vreselijks.' Drew kwam naar mij toelopen en ging op zijn hurken voor me zitten. Hij pakte mijn hoofd tussen twee handen en keek me strak aan. Het bleef een tijdje stil. Ik slikte een keer. 'Waarom herkende je me net wel en de tijd daarvoor niet?' Geen een keer werd het oogcontact verbroken. Ik durfde nauwelijks adem te halen. 'Ik zou je nooit helemaal kunnen vergeten Taylor. Nooit. Ik herkende je aan je houding, doorzetting, je gezicht, je ogen, ik herkende je aan alles. Ik was alleen zo stom om het nooit echt te zien. Het spijt me zo erg, dat ik iedereen hier zoveel pijn heb gedaan. Ik wilde dit nooit, alles wat ik wilde was de pijn vergeten. Ik kon je niet loslaten Taylor.' Hij stond op en trok me mee. Ik gaf hem een stevig knuffel. Twijfelend sloeg hij zijn sterke armen om me heen. 'Je kunt het je vader nooit vertellen, wat je weet' fluisterde ik. Hij knikte. Zijn warmte voelde goed in de koude lucht. Mijn ogen schoten open van het geluid van schoenen. Een vage schim schoot door het licht heen. Drew had hem ook opgemerkt en met een snelle bewerking had hij de persoon vast. Mijn ogen werden groot en ik voelde dat Drew naast me verstijfde. We kende allebei de persoon.

--------------------------------------------------

Wie zou die persoon nou zijn🤗

Gelukkig herkent Drew haar weer pffff

Weer met een nieuwe serie bezig Teen Wolf😊

Bedankt voor het lezen en stemmen ❤️ Xx