Once in, Never out

Hoofdstuk 21

WOW GUYS... THANK YOU SO MUCH VOOR DE 1000 READS😍😍 LOVE YOU ALL
---------------------------------------

P.o.v Taylor

Eindelijk na een lange tijd waren alle manden gevuld. De werkdag zat er voorlopig even op. Iedereen bedankte ons, dat ze nu vroeg konden slapen. Valentijn kwam in het onderste bed liggen en ik in de bovenste. 'Taylor?' Ik liet een murmelend geluidje horen. 'Hoe ben jij hier terecht gekomen?' 'Mijn ouders zijn omgekomen in een auto ongeluk. Ik moest intrekken bij iemand, want ik had verder geen familie. Van de ene op de andere dag zit ik hier. Hoe kom jij hier dan terecht?' Hij liet een zucht horen. Deze vraag kon hij verwachten. 'Mijn ouders ook allebei dood. Doodgeschoten uit het niets. Er werd gezegd dat ze me meenamen naar het politiebureau voor wat vragen, maar ik ben daar nooit aangekomen.' 'Sorry van je ouders.' De directeur had gezegd dat niemand ons zal missen, maar ik vraag me af wat Drew nu doet. Maakt het hem überhaupt wel iets uit dat ik weg ben. Of zal zijn vader weer een of andere smoes hebben bedacht. Hij is goed om mensen te manipuleren, te goed, als je het mij vraagt. 'Gebeurt is gebeurt, daar kunnen we helaas niks meer aan veranderen. Welterusten Taylor. Ga zo snel mogelijk slapen! Je zult morgen je kracht nodig hebben.' Verrassend genoeg had ik de volgende dag nog redelijk geslapen, alleen het avondeten overslaan... Laat maar zeggen dat mijn maag behoorlijk begon te rammelen. Valentijn zat al aan tafel met ween bord eten. 'Goedemorgen Valentijn.' 'Eerder slechte morgen. Ga zitten, ik heb al eten gehaald. Je kunt het eigenlijk geen eten noemen.' Zijn gezicht stond neutraal, bijna boos, zoals de eerste keer. 'Positief zit niet in je he?' Ik stak het droog sneetje brood in mijn mond en dronk snel het water op. Hoe eerder ik bezig was, hoe eerder ik de kinderen kon helpen. De moed moest ik erin houden. Ik kon niet opgeven. Ik moest doorzetten, geen pijn laten merken. Voor mijn ouders en voor mezelf. Valentijn was stil, maar werkte hard. De gangen werden steeds langer. Hoe verder je ging hoe meer stof je binnenkreeg. Het veroorzaakte vreselijke hoestaanvallen. Black-Jack hield zich vooral niet in op ons. 'Kijk me nooit aan slaaf. Jullie zijn helemaal niks waard.' De zweep kwam met veel kracht op Valentijns rug terecht. Zijn armen en benen waren helemaal bebloed en zijn shirt nu ook. Zonder ook maar pijn te laten zien, stond hij op alsof er niks gebeurt was. 'Wat sta je nou te kijken wijf! Die manden worden niet vanzelf gevuld!' Gauw ging ik weer verder en na de vijfde mand, ging ik terug naar de kinderen. 'Taylor? Valentijn heeft bijna alles al gedaan, maar hij kan niet meer.' Geschrokken keek ik Ivo aan. 'Waar is hij Ivo?' Hij pakte mijn hand vast en ging een gang door. Zijn gegrom was te horen en de slagen van zwepen ook. 'Je bent dom, deze kinderen helpen.' Snel trok ik Ivo een andere gang in tot de bewaker weg was. Valentijn was in een dag een compleet wrak geworden. 'Ivo ik wil dat je teruggaat. Zeg tegen de andere dat ze door moeten gaan. Ik kom jullie zo helpen.' Hij verdween door de gang. 'Valentijn?' Hij zat op de grond in elkaar gedoken. 'Ik moet verder voor ze.' Als hij op wilt staan hou ik hem tegen. 'Je hebt genoeg gedaan. Je bent nu meer dood dan levend. Je moet stoppen, ga naar boven en slaap.' 'Ik stop niet Taylor! Je snapt het niet! Ik moet en zal doorgaan. Dit hier, is nou mijn familie. Het enige wat ik nog heb en ik zal ze helpen kosten wat kost.' Zo makkelijk kon je breken in een dag. Van de sterke jongen was niks meer van terug te zien. 'Opstaan Valentijn. Je gaat terug.' Met veel moeite kreeg ik hem de trap op. Hij was er nog slechter aantoe dan ik dacht. Zijn kaak was blauw en zijn wonden waren open. Voorzichtig ging hij liggen. 'Taylor, help Valentijn. Wij helpen elkaar. Iedereen is al bijna klaar.' Ik bedankte Ivo, pakte een emmer met water en pakte een kussensloop. Voorzichtig begon ik al zijn wonden schoon te maken. 'Ik wil ze helpen Taylor, ze doen me zo erg denken aan mijn kleine zusje. Ik wil het voor haar doen.' Zijn stem was zacht en kwetsbaar. Valentijn zat er helemaal doorheen. 'Luister alsjeblieft goed naar me Valentijn. Als je ze wilt helpen, moet je eerst jezelf helpen. Als je je zo elke keer laat slaan, help je ze er niet mee. Pas op met wat je doet en wees voorzichtig. We bedenken wel een plan om het wat dragelijker hier te maken. Alles komt goed Valentijn, dat beloof ik je.'

---------------------------------------
Arme Valentijn, hij wilt ze alleen maar helpen.
Taylor weet alles van plannetjes af en hoe ze die moet aanpakken, als ze zegt dat het goed komt, dan komt het goed.
Gelukkig heeft iemand nog vertrouwen....

Bedankt voor het lezen en stemmen❤️xx