Once in, Never out

Hoofdstuk 35

P.o.v Taylor

De volgende morgen was ik al vroeg aan het werk. De zon had nog maar net zijn stralen laten zien. Het beloofde weer een warmde dag te worden, aangezien er aan de lucht geen wolkje te zien was. Drew zat nog steeds in dezelfde positie als toen ik wakker was geworden. Zijn jas was warm tegen de koude nachten, maar 's morgens veel te warm al. Zijn mouwen waren opgerold en zag streepjes van littekens eronderuit komen. Voorzichtig rolde ik zijn mouw wat veder op. Heel zijn arm zit onder. Ik checkte ook zijn andere arm. Als ik ook zijn benen heb gecheckt en daar niks zie, ga ik door naar zijn shirt. Nog voor ik het shirt een stukje heb opgetilde, klemt zijn hand in een reflex mijn pols. 'Wat doe je?' Zijn stem klonk voor even hard als staal. 'Ehh niks. Ik wilde je gewoon wakker maken?' Het klonk meer als een vraag, maar hij ging er verder niet op in. 'Al lang wakker?' Hij stond recht op, trok zijn kleren goed en deed de jas weer aan. 'Mwha misschien net een kwartier.' Drews mond ging steeds open en weer dicht. 'Is er iets? Je doet raar.' Hij keek even naar de grond en keek me toen weer aan. Met twee grote passen was hij bij me.  Hij trok me tegen zich aan en sloeg zijn armen om me heen. 'Het spijt me gewoon van gister.' Hij liet me ook nog niet los daarna. Hij wilde nog iets anders zeggen. 'Ik heb je gewoon zo gemist.' Dat zorgde ervoor dat ik mijn hoofd wat steviger tegen zijn borstkast aandrukte. 'Ik heb me altijd afgevraagd waar je zou zijn en nu ben je hier. Niet de aller leukste plek, maar ik weer tenminste waar je bent.' Ik glimlachte naar hem, toen hij me losliet. 'En ik beloof nooit meer zomaar te verdwijnen. Althans ik probeer het.' Zijn glimlach doorbrak zijn droevige gezicht.

Niet veel later kwam ook Valentijn weer naar beneden. Hij gaf me een korte en stevige knuffel. 'Ik ben zo blij dat het weer helemaal goed gaat met je Tay.' Jij ratelde door over hoe Melanie iedereen commandeerde, omdat zij het koud had, te weinig kussen en honger. Ik had haar serieus mijn deken gegeven en kussen om ervoor te zorgen dat ik een goede nachtrust zou hebben had hij gezegd. 'Dus je hebt haar echt je deken en kussen gegeven?' Vroeg ik ongelovig. Hij knikte, maar uit zijn gezicht te lezen was hij nog steeds moe. 'Valentijn!' Melanie's schelle stem galmde door alles heen. 'Jij hebt een serieus probleem Val. Nu denkt ze namelijk dat je alles voor haar wilt doen. Gewoon duidelijk en hard zijn, ze leert het wel af.' Hij legde zijn hoofd in zijn nek en draaide zich om naar Melanie. 'Kan je wat steentjes voor me hakken? Mijn arme handen komen vol te zitten met blaren en eelt.' Valentijn keek haar verveeld aan. 'Je bekijkt het maar. Ik wilde alleen een goede nachtrust voor iedereen door mijn spullen te geven. Het betekent dat iedereen ontzettend veel last van je heeft!' Melanie heften haar hand om een klap uit te delen, maar Valentijns reflexen waren altijd al snel geweest. Zijn knokkels werden wit door de kracht waarmee hij haar arm bijna fijn kneep. 'Nog een keer zo een actie tegen wie dan ook en ik breek hem.' Ze slikte hoorbaar en rukte zich los en liep stampend weg. Wat Valentijn zei was waar. Hij zou je botten kunnen breken, maar nu zou ze wel een toontje lager zingen. 'Duidelijk genoeg gemaakt?' Het was zo raar om hem boos te zien en daarna weer vrolijk, dat ik alleen maar moest lachen. Valentijn werd zelden boos of chagrijnig. 'Helemaal perfect. Ik denk dat ze iedereen nu wel wat minder lastig zou vallen. Of in ieder geval mag ik dat hopen. Ik zou ander niet meer weten wat we anders zouden moeten doen, om haar te stoppen met mensen mensen commanderen.' Hij sloeg zijn ogen ten hemel. 'Ik ook niet, maar even tussen jouw en mij hè Taylor.' Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. Oh nee hè. Meestal vroeg hij dan iets waar Drew ook in voorkwam. Het was meer een soort aanwijzing waar dit heen zou gaan. 'Jaja zeg het nou maar, meneer wiebelwenkies.' Hij grinnikte. 'Hoe zit het nou tussen jullie, want kom op na deze weken moet er toch iets gebeurd zijn?' Hoofdschudden keek ik hem aan. 'Helemaal niks? Ik geloof je dus echt niet.' Ik loog niet over dat er eigenlijk niks was gebeurd. Mijn gevoel was in deze tijd alleen maar sterker voor hem geworden. 'Ik vind hem leuk.' Het was er al uit voordat ik het kon tegenhouden. 'Ehh nee , wacht ik bedoelde...'  'IK WIST HET. Ik ben echt blij voor je Tay en als je beste vriend zeg ik dat je er voor moet gaan.' Hij onderbrak me voordat ik iets kon zeggen. 'Laat het Val. Ik weet niet of hij me eens ziet staan. Ja drie jaar terug gebeurde er voor het laatste iets, wie zegt dat hij nog steeds hetzelfde voelt? Ook al doet hij nog zo aardig?' Met een vinger prikte hij bij mijn voorhoofd en daarna bij mijn borst. 'Je weet het antwoord diep van binnen aan Tay. Maak je geen zorgen.'

-------------------------
Jullie maken mijn dag echt geweldig, met al die lieve reacties💓☺️

Bedankt allemaal voor het lezen en stemmen ❤️ xx