Once in, Never out

Hoofdstuk 28

P.o.v Drew

Ik ging tegen de deur aan staan die op een klein kiertje stond. Ik hoorde mijn vallen door Blue Bird. Stemmen werden geheven waardoor alles luid te horen was. Ik moest weten waar ze het over hadden. 'Waarom kent zij mijn naam?' Mijn vader keek me aan. Hij was kalm, maar kalmte bij hem was alles behalve goed. 'Je houdt wat achter, al een hele lange tijd.' Hij wenkte twee bewakers die ik nu pas had opgemerkt. Eerst liepen ze naar mij toe, maar gingen mij daarna voorbij. Blue Bird trapte in de rondte. Haar felle stem sprak mijn vader toe. 'Vertel het hem dan Luxor! Het is verdomme je eigen zoon! Je bent echt gestoord.' Schreeuwde ze, nog voordat mijn vader een bevel gaf. 'Weg met haar' brulde hij. 'Ga zitten zoon.' Zelf ging hij ook weer goed zitten en ik nam plaats op de zachte stoelen. Enige stof resten zaten op de leuning. 'We noemen haar niet voor niks Blue Bird zoon. Haar moeten we zo vaak aanpakken, dat ze overal blauwe plekken heeft. Niemand wist zich meer raad met haar, want het slaan deed niet veel met haar meer. Ik ben dan ook voor het volgende dat je gedaan hebt, je zeer dankbaar. Je kwam er al snel achter dat slaan niet werkte als zij wat fout deed, maar nu heb je er een ander kind voor laten opdraaien. Hierbij laat je ook weer zien dat je echt mijn zoon bent.' Hij praatte eroverheen. Proberend het gesprek achter zich te laten en complimenten uitdelen. Ik was benieuwd naar Blue Bird. Ze wist iets. Iets dat ik ook wilde weten. Iets watal een hele tijd niet meer dan een vage herinnering is geweest. Maar ik liet het erbij, gaf een knikje en liep weg. Ik zou het zelf maar aan haar moeten vragen. Vannacht nog. Wanneer ik terug naar de schuren loop, zie ik twee andere bewakers van beneden komen. Vlak daarna zie ik de jongen van sectie 7 naar beneden rennen. Gauw ren ik hem achterna. Ik tref hem aan met een lichaam in zijn armen, maar ik merk dat hij moeite heeft om de trap op te gaan. 'Hulp nodig?' Wantrouwig kijkt hij aan, maar knikt uiteindelijk terug. Moeiteloos neem ik het over en loop de trappen op. 'Wat is je naam' vraag ik snel. 'Valentijn en volg mij maar' zegt de jongen. Ik volg hem naar de achterste schuur naar het stapelbed helemaal achteraan. 'We moeten wonden schoonmaken voor het erger wordt. Hebben jullie ergens water en verband Valentijn?' Hij schud zijn hoofd. 'Water hebben we wel, maar geen verband. Wij moeten het met de lakens en kussenslopen doen.' Hij begon de kussensloop al in reepjes te scheuren. De jas trok ik uit en rolde mijn mouwen op. Samen begonnen we de wonden schoon te maken. 'Waarom help je haar' vroeg Valentijn. 'Jullie mogen misschien wel denken dat ik onmenselijk ben, maar dat ben ik niet.' Het was even stil. Sommige keken naar ons. 'Zo zien jullie ons he, als een soort van moord machines.' Hij knikte. 'Maar die directeur vertelt jullie ook niet alles. Weet je hoe de meeste hier zijn gekomen' ging hij zacht verder. Ik schudde mijn hoofd. 'Wat ik je vertel moet je voor jezelf houden. Voor iedereen hierheen kwam, moest de directeur voor een ding zorgen. Geen familie, geen vermissing. Daarna is het geen probleem om kinderen van straat te halen, omdat ze geen thuis meer hebben. Niemand die hun zal missen.' Valentijn keek me niet aan bij het vertellen, maar keek in de rondte. 'Het enige wat ons in leven houdt, is zij. Gaat zij dood, dan gaan we allemaal mee.' Zijn woorden kwam goed binnen. Iedereen hier had geen familie meer. Allemaal waren ze een familie geworden hier, die elk half jaar groter werd. Een vloed van schuld overviel me. 'Let goed op haar, er moet iemand bij haar blijven de hele dag. Haar lichaam kan een terugval hebben.' Niet alleen heb ik hiervoor getraind, naar had ik ook een cursus in EHBO gevolgd. Nu komt het toch eindelijk goed van pas. 'Dat regel ik wel. Er zijn genoeg mensen die vast wel willen helpen' zei Valentijn met een zucht. Ik maakte gestalte om weg te gaan, als Valentijn me tegenhoud. 'Ze zal je dankbaar zijn, wij allemaal.' Ik knikte, niet weten wat ik moet zeggen. Voor de rest van de dag sta ik weer in sectie 7.

Twee dagen later is ze nog steeds niet wakker geworden. Ik had gevraagd of ze die manden mocht laten zitten, maar mijn vader zag dat absoluut niet zitten. Dus ik had me omgekleed en was gaan werken, zodat ze geen achterstand had. Ondertussen weet ik verder alleen haar naam, Taylor. Nog steeds bracht het niks in mij op. Een jongen komt de trap af rennen en fluisterde iets in Valentijns oor. Met een ruk draait hij om naar mij. 'Weet je wat van EHBO af?' Ik knikte. 'Je moet Taylor helpen. Ivo zegt dat haar hele lichaam trilt.' Meteen leg ik alles neer en ren naar boven toe. Er is al genoeg tijd verspilt. Haar hele lichaam was aan het trillen. Een terugval. Van het ene op het andere moment ligt ze stil. Haar borst gaat niet meer op en neer. Zo snel als ik kan begin ik op een ritme te reanimeren. 'Hulp nodig?' Het was Valentijn. 'Blijf op het ritme drukken.' Ik til haar kin omhoog, knijp haar neus dicht en laat Valentijn soms stoppen om lucht te blazen. Naar mate de seconde steeds wegtikt, begonnen we allebei gefrustreerd te raken. Net als we willen stoppen, neemt Taylor een grote teug lucht en ademt daarna regelmatig. Bezweet zitten Valentijn en ik op de grond voor het bed. 'Bedankt voor het helpen.' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik moet jouw bedanken. Je helpt ons veel, meer dan dat we ooit hadden gedacht. De kinderen hier vinden je een stuk beter dan de rest van de bewakers. Ze zien je niet meer als een moordmachine, maar als een redder in nood. Nogmaals bedankt voor je hulp Ehh.' Hij keek me vragend aan. 'Het is Drew,
Drew O'Dell.' Valentijn stond op en stak zijn hand uit. Ik nam hem aan en schudde zijn hand. 'Ik denk dat we jouw wel kunnen vertrouwen.' Waarna hij weg liep. Nog een blik richtte ik op Taylor en liep daarna weg. De jongen van net stond bij de deur. 'Wil jij weer op haar letten?' Hij knikte en stak ook zijn hand uit. 'Bedankt.'

-------------------------------------

Ahhww, ik heb mijn serie uitgekeken😓 The 100 is echt een top serie. Nu maar wachten op seizoen 4..
Maar anyway....😉

Bedankt voor het lezen en stemmen ❤️ xx