Once in, Never out

Hoofdstuk 30

P.o.v Drew

Achter mij klonken wat voetstappen en wat zachte stemmen. Gauw bleef ik doorwerken. Het was de vierde dag dat Taylor al niet wakker was geweest,mof dat dacht ik dan. Er werd naar me gefloten. Met Valentijn hadden we dat gedaan als signaal, als er iets was. Ik stopte met werken en liep net om de hoek van de gang. Verbaasd hield ik halt. Taylor keek raar op en leek wat tegen Valentijn te zeggen, waarna hij weer verder aan het werk ging. Valentijn kwam naast mij werken en Taylor bleef een beetje uit de buurt. 'Ze komt vanzelf wel naar je toe. Je kent haar, koppig zoals altijd.' Ik lachte om zijn uitspraak. Het lag op het puntje van mijn tong, om te weten wie ze was. Ze kwam zo bekend voor. 'Jij bent er ook bij met je gedachtes. Kan je ook niet beschuldigen.' Zei Valentijn waarna ik snel mijn hoofd afwende. 'Ik ken haar ergens van, voor dit allemaal überhaupt er was.' Ik zuchtte. Het was frustrerend. 'Ik hoop voor je dat je het snelweg herinnert, als ik jouw was had ik haar daarna niet meer laten gaan. Als je me even snel kunt missen.' Hij wees naar zijn mand en ik knikte. Ik was Valentijn dankbaar. Er was iets aan haar wat me aantrok. Net als ik me omdraai zie ik Taylor staan. Ze keek me niet aan en staarde naar de grond. 'Kunnen wij na dit allemaal praten.' Ze keek overal heen, maar niet naar mij. Ik moest ook met haar praten. Na wat Valentijn had gezegd viel alles op zijn plaats. Ik werkte zelf door en kiepte alle manden leeg bij de jongere kinderen aangezien Taylor er weer was. Mijn vader en black-Jack waren er niet bepaald blij mee, na wat klappen en slagen hadden ze me toch met rust gelaten en me verder laten werken. De avond was al een tijdje gevallen. Ik zag Taylor met veel moeite nog doorwerken. 'Je wilde praten'? Vlug draaide ze zich om. 'Laatste?' Vroeg ik haar. Ze knikte en ik stak mijn hand uit. 'Laat mij dat maar doen.' Ik zag haar trillen en een paar wondjes die open waren. 'Ik kan het ook best zelf doen hoor.' Haar stem klonk niet zoals altijd, meer vermoeid en wat verdrietig. 'Dat weet ik, en toch wil ik het voor je doen.' Ze zuchtte en gaf uiteindelijk de mand toch af. Snel liep ik de trap op en af. Het kosten voor mijn niet zoveel moeite, maar wie ben ik dan ook om te oordelen. Ik doe dit drie dagen, hun drie jaar. 'Zeg het maar' zei ik  toen ik tegen de muur op de grond ging zitten. Ik ging een beetje uit het licht zitten. Taylor volgde mijn voorbeeld.
'Ik eh... Ik moest je nog bedanken, voor alles eigenlijk'. Ik zuchtte zacht. Ze snoof haar neus en stond op. Sporen van tranen glinsterde in het licht. 'Sorry ik weet niet eens waarom ik je hier heb laten blijven.' Ze wilde verder lopen als ik haar pols weer vastpak. 'Ga zitten. Ik wil namelijk nog wel praten.' Ze wreef over haar gezicht, maar de tranen bleven komen. Haar gezicht stond gebroken en verdrietig. Een emotie die ik niet wilde zien bij haar. De laatste keer toen ik haar zo zag, had ik haar bijna gewurgd. 'Ik weet waar ik je van ken.' Zo het was eruit. Taylor keek me aan maar was helemaal stil. Ik besloot verder te gaan.
'Ik dacht al die jaren dat je zomaar weg was gegaan. Zonder ook maar een woord te zeggen. Iedereen op school dacht dat ik gek was geworden. Zelfs de politie gaf het op een moment op. Uiteindelijk verloor ik na een jaar de hoop volledig. Ik dacht dat je of ontvoerd was of gewoon niet gevonden wilde worden. Daarna bood mijn vader dit aan. Dag in, dag uit trainde ik en uiteindelijk vergat ik je. Het beef als een wazig herinnering. Ik kon het nooit plaatsten, zelfs niet toen ik je zei dat je me ergens bekend voorkwam. Het kwam niet in mij op, tot net. De enige echte Taylor Flash. Waarom heb je nooit wat gezegd?' Alles was gezegd, voorlopig. Met grote ogen keek ze me aan. Nog steeds in dezelfde houding ala net. Ik zag haar slikken en wat tranen liepen over haar wangen. 'Ik durfde niks te zeggen. Ik was bang voor je Drew. Je bent zo veranderd.' Een snik verliet haar mond. Ze was bang? Echt bang? Ik kon mijn oren niet geloven. Ze leek zo bang als de tijd dat ik haar bijna gewurgd had. 'Ben je echt bang voor me?' Ik wist dat dit een overbodige vraag was, maar ik moest het zeker weten. Toen ze knikte trof het me nog een stuk harder. Zachtjes praatte ze verder. 'Je herkende me niet, sloeg harder dan iedereen hier en kwam met de meest vreselijk straf. Iemand anders laten opdraaien voor wat ik had gedaan. Iedereen had de grootste angst voor je. Ik mocht niks zeggen, ik weet niet wat je vader met mij had gedaan als ik het aan je vertelt had.' Op een of andere manier had de pijn zich omgezet in woede . 'Mijn vader zou nooit zoiets doen Taylor!' Taylor bleef echter rustig zitten en ademde een keer diep in en uit. 'Misschien weet je niet alles hier Drew. Er worden wel vaker meisjes meegenomen, die dezelfde avond ook niet meer terugkomen. Misschien dat je vader dit niet doet, maar andere wel. En dat je vader dit niet doet, dan bedenkt hij wel iets anders vreselijks.' Ik stond al Eem tijdje terwijl Taylor niet van de grond was afgekomen. Ik zakte door mijn knieën en ging op mijn hurken zitten. Voorzichtig pakte ik haar hoofd tussen mijn handen en keek haar aan. Verrassend genoeg bleef ze mij ook aankijken. Het bleef even stil.
'Waarom herkende je me net wel en de tijd daarvoor niet?' Ook nu keek ze niet weg. 'Ik zou je nooit helemaal kunnen vergeten Taylor. Nooit. Ik herkende je aan je houding, doorzetting, je gezicht, je ogen, ik herkende je aan alles. Ik was alleen zo stom om het nooit echt te zien. Het spijt me zo erg, dat ik iedereen hier zoveel pijn heb gedaan. Ik wilde dit nooit, alles wat ik wilde was de pijn vergeten. Ik kon je niet loslaten Taylor.' Ik trok haar mee omhoog toen ik ging staan. Ik twijfelde geen moment en sloeg mijn armen om haar heen. Ik miste haar, meer dan ik dacht. Haar koude lichaam drukte ik nog wat steviger tegen me aan.'Je kunt het je vader nooit vertellen, wat je weet' fluisterde Taylor. Ik knikte. Ik kon haar ontzettend goed snappen. Ze was als de dood voor hem. Lichte voetstappen had ik gehoord en zo te zien Taylor ook. Vliegensvlug draaide ik me om en greep naar de persoon voor me, trok de persoon mee het licht in en zag wie het was. Iemand die me na drie jaar nog steeds lastigviel, doordat mijn vader haar maar bleef uitnodigen om Taylor te vergeten. Melanie, dat was de trut en hoofdpoederdoos van de school. Zo te zien deelde Taylor en ik dezelfde mening. De vraag was, wat had ze allemaal gehoord en gezien.

--------------------------------------------------
Weet je, de lucht buiten is de laatste tijd echt super mooi.🌅

Bedankt voor het lezen en stemmen ❤️ xx