Once in, Never out

Hoofstuk 36 (End)

Blehg dit wordt het laatste hoofdstuk, enjoy :)

P.o.v Taylor

Ik was vroeg klaar met werken. Zelf was ik van plan om snel te eten en vroeg te slapen. Drew was de hele dag weggeweest. Ik zag hem pas 's avonds weer haastig naar me toe lopen. Zijn blik stond serieus en keek voortdurend om zich heen. 'Ik weet hoe ik je hieruit krijg.' Hè? 'Wat? En de rest dan? Die kan ik toch hier niet laten zitten.' Hij schudde zijn hoofd. 'Het enige wat ik kan doen is jouw hieruit krijgen. Zelfs een persoon is al een groot risico, laat staan deze honderd kinderen hier.' Ik schudde mijn hoofd. 'Ik kan ze hier niet laten zitten Drew.' Hij wreef door zijn haren en zuchtte. 'Er zit maar een ding op om jullie te helpen, maar doorvoor moet ik hier eerst zelf een keer uitkomen. Ik wilde je laten meevoeren in de transport wagen. Het zal ruim een week duren voordat ik jullie kan helpen. Over vijf minuten vertrekt de transport wagen alweer, dan moet ik gaan.' Ik sloeg mijn armen om hem heen. 'Je moet voorzichtig doen okey? Ik heb liever dat je terugkeert zonder dat het je is gelukt, dan dat er iets ergs is gebeurt met je. Beloofd?' Zijn armen waren stevig. 'Beloofd.' Hij nam afstand en liep richting de wagen.

Een week had Drew gezegd, maar na een week kwam hij niet terug. De week werd een maand.  Het werd gauw somber, dat merkte ik aan alles en iedereen. De winter leek wel terug te zijn. Het werd kouder en kouder. De wind waaide zo hard dat je bijna wegwaaide. Alles werd weer zoals het was leek het wel.

Het geluid van helikopters was luid te horen. Mensen met pistolen, geweren en kogelwerende vesten vielen allemaal binnen. 'Liggen!' Schreeuwde een stem. Iedereen deed wat er gevraagd wordt, maar de mensen in het kamp bleven maar op de mensen schieten. Er glippen steeds meer kinderen door het gat van een hek heen, naar een busje. Ik ben als een van de laatste die weg gaat. Voor ik weg ben, zie ik Valentijn nog op de grond liggen, zijn handen om zijn oren. Ik zie met hoeveel moeite Drew, Valentijn probeert weg te slepen, maar zijn vader heeft hem al in de gaten. Hij trekt zijn pistool en richt hem op de jongens. Ik gil het uit, maar ze horen me niet. Het eerste schot wordt gelost en beland in Valentijns been. Net voordat het tweede schot gelost wordt, slaat de vader van Drew tegen de vlakte. Ivo staat daar met een geweer in zijn hand die hij snel laat vallen. Samen slepen ze Valentijn naar buiten toe, en is de ellende zo goed als voorbij.

Epiloog

Na alles hebben we veel moeten doorstaan, maar we hebben hulp gehad van het leger. Niemand had familie of ouders meer, op Drew na, daarom hebben we ons eigen bestaan gemaakt. De huizen gemaakt en voor ons eigen eten gezorgd.
Niemand praat over wat er is gebeurd en kijkt alleen naar de toekomst. Ik ben heel gelukkig met mijn lieve vriend Drew en met mijn twee beste vrienden Valentijn en Ivo.

--------
Sorry voor als je dit een wat slecht einde vond, maar ik heb al een paar dagen echt geen inspiratie meer voor dit boek. Ik ben wel met wat andere ideeën begonnen en ze een beetje uitgewerkt.
Laatste tijd ben ik ook weer druk bezig met school en het kiezen voor een opleiding. Tot nu toe heb ik echt een hele leuke gevonden in Zwolle.

Ik wil jullie allemaal stuk voor stuk bedanken voor het lezen, stemmen en reageren.
Xx rosa❤️