Once in, Never out

Hoofdstuk 25

Whoeesss....Time FLy's. Hoofdstuk 25 al. Geniet ervan <3

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

p.o.v Taylor

Drew keek me nog steeds aan, toen hij recht voor me stond. Ik durfde nauwelijks te ademen. 'Let op wat je doet dametje. Je brengt jezelf alleen maar in problemen.' Verbaasd keek ik hem aan. Ik had alles verwacht, echt alles, maar niet dat hij dit zou zeggen. 'Als jij je gedeisd houd, zou je een stuk minder geslagen worden. Ik heb al van andere gehoord dat jij hier de meeste problemen veroorzaakt door iedereen tegen te spreken.' Ik trok een wenkbrauw op en nam een pas afstand. 'Luister. Niemand vertelt me wat ik doe. Ik doe het werk, jullie slaan. Daarmee uit.' Met de minuut begon ik me steeds meer aan  hem te irriteren. 'Wat zei ik nou net?' Ik draaide me op en pakte weer mijn spullen op. 'Het kan me niet schelen wat je net hebt gezegd.' Met die woorden liep ik weg en ging weer verder. Ik werkte zo snel mogelijk om van hem af te zijn. Zijn ogen branden in mijn rug en het werkte me ontzettend op de zenuwen. Eindelijk was ik klaar met de vijfde mand. Ik rende zowat de trappen op en af. Als het nog niet erger kon volgde Drew me mee naar de jongere kinderen. 'Wat doe je hier?' Ik stond ergens een beetje afgelegen. 'Helpen.' Hij lachte. 'Je kan jezelf nauwelijks helpen.' Het schoot me op een of andere manier door het verkeerde keelgat. Ik had het vaker gehoord, maar nu was het echt genoeg. 'Ja? Dus als ik mezelf niet zou kunnen helpen, waarom sta ik al drie jaar lang nog op uit bed? Waarom haal ik toch elke keer die vijf manden. Waarom help ik toch de jongere kinderen hier? Omdat ik schoon genoeg heb van iedereen hier. Zijn jullie helemaal getikt. Ons verrot slaan en nog steeds commentaar hebben? Rot toch een eind op.' Zijn hele houding stond me niet aan. Kleinerend en dreigend. 'Je hebt een veels te grote mond dametje. Alleen jij zult de gevolgen niet dragen, maar iemand anders hier.' Ze waren echt gestoord. Iemand anders laten opdraaien voor iets dat ik heb gedaan. Drew was al weg voordat ik hem nog kon tegenhouden. Er was al een kring ontstaan door het gegil. Ik wurmde mezelf door iedereen heen. Het was nog maar een klein jongetje. Drew was minder dan een minuut bezig, maar alles zat al onder het bloed. 'Iemand die ooit nog met een grote mond aan komt zetten, kan hetzelfde verwachten!' Waarna hij richting mij keek. Hij was veranderd tot op het bot. Hij wist niet eens meer wie ik was en leek bijna precies op mijn vader. Ik wacht verder geen seconde langer en kniel bij het kind neer. Hij heeft zoveel pijn dat hij bewusteloos is geworden. Heel voorzichtig wilde ik hem optillen. 'Ik dacht het dus even niet. Dat kind blijft hier ik ben nog niet klaar met hem.' Ik negeerde hem alsof het lucht was. 'Ik geloof dat ik had gezegd dat het kind hier blijft.' Voor ik ook nog maar een stap verder kon zetten, liet hij me struikelen. Wat heeft hij toch met mij onderuit trappen?  Het kind viel met een plof in het stof. De wonden moesten zo echt goed schoongemaakt worden. Mijn woede hield ik bijna niet meer in. Mijn tanden zaten strak op elkaar. Ik stond op en ging vlak voor hem staan. Mijn hand vormde zich als een vuist en kwam met een slag tegen zijn kaak aan. Zijn kaak werd helemaal rood. 'Ik denk dat jij wel genoeg geslagen hebt.' Ik liep weer naar het kind toe en tilde hem weer op. Het was helemaal stil geworden. De bewakers die aan het lachen waren, waren nu stil. Ook iedereen die aan het werk was, was gestopt. Sommige hadden hun mond wel eens open getrokken en tegengesproken, maar in al deze jaren heeft nog nooit iemand een bewaker geslagen. Tot nu dan. Voorzichtig legde ik het kind in bed en begon een laken te verscheuren als verband. Met een oude doek veegde ik de wonden schoon en liet hem daarna slapen. Voor hem ging ik terug. Door mij heeft hij nu niet alle manden kunnen vullen, dus ik moest dat nu doen. Iedereen staarde me aan. Ik pakte wat spullen en ging verder. Het gefluister, staren en wijzen negeerde ik allemaal. 'Je slaat best hard.' Geschrokken keek ik op. Drew stond weer naast me. Dit keer alleen een stuk relaxter. Zijn ogen stonden niet hard en zijn houding was niet aanvallend. 'Je doet me denken aan iemand, lang geleden al.' 'Wat wil je nou zeggen? Dat is beter mijn mond kon dicht houden? Dat het mijn schuld is dat het kind zo gewond nu is. Dat ik overal een puinhoop van maak? Want dat weet ik allemaal al. Het enige wat me verrast was hoe erg je veranderd bent!' Snel deed ik mijn lippen op elkaar. Dat laatste was niet de bedoeling om te zeggen. 'Wat bedoel je?' Hij keek oprecht verbaasd. 'Niks laat maar. Ik haal je door de war met iemand anders.' Als er een ding was wat hij niet mocht weten was dat ik wel wist wie hij was. Mijn vader heeft hem zo gemanipuleerd dat hij mij niet eens meer herinnert.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dat was hoofdstuk 25 alweer :)

Het duurde even voor mezelf om het te schrijven want ja,

Netflix leidt me een beetje af

Bedankt voor het lezen en stemmen <3 xx