"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum."
"Pekala...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İYİ OKUMALAR
LÜTFEN KISA DEMEYİN. ÇÜNKÜ 10 SAYFAYA YAKIN BİR BÖLÜM.
UMARIM BEĞENİRSİNİZ.
O N B İ R
Ruhum görünmez merdivenin başında dikilirken, aklımın yarım kalan çığlıkları bir görünüp, bir kayboldu. Beynim de yankılanan soru kalıplarının arasından çığlığımın isyanını duyamayacak noktaya gelene kadar iç sesimle karşı karşıyaydım. Kafamın içindeki sert kalıpların beynime uyguladığı şiddetli yakarışlarım yabancılaşmaya başladı.
Zihnimin duvarlarından sıyrılarak, önüme çıkan netlik tam karşımdaydı.
Pes etmeyecektim ama kaçamayacaktım.
Savaşsam da kaçamayacaktım.
Dirensem de kaçamayacaktım. Kaçamamıştım. İnsan geçmişinden kaçamadığı gibi kararlarından da kaçamıyordu.
Kaçamamıştım. Abimin geçmişimden sıyrılıp, karşıma dikilmesi kaçmama müsaade etmemişti. Borç listesi hayatımın şah damarıyla oyun oynamıştı. Yaptığı hataların sonucu bana kadar ulaşmıştı.
Yarım saat önce rıza verdiğim dini nikahım kıyılmış, gelmesi beklenen nikah memuru beklenmeye başlanmıştı. Kandemir'in annesi halinden çok mutluydu. Oğlunun mürüvvetinin adımlarını gördüğü için kadının gözlerinden sevinç hiç eksik olmamıştı. Her anne çocuğunun evliliğini görmek isterdi, biliyordum. Eğer kendisinin yaptıklarını bilmesem ve yaşamasam Kandemir'in annesini mutlu etme isteğini de anlayabilirdim. Ama kendisi bir katildi. Gözünü kırpmadan birini vurmuştu ve ben bunu bilmeme rağmen onunla evlenmeyi kabul etmiştim.
Saatler önce çıktığım ikinci katta ki, bir başka odanın içindeydim. Odasında gördüğüm gelinlik, yatağa serilmiş bir şekildeydi ve gözlerim bomboş bakıyordu. Sabah ki planım suya düşmüştü. İşe yaramış olsaydı, kurtulmuş olacaktım. Oysa hala umudum vardı. Hala ahıra gitmek istiyordum, hala abimi kurtarmak için çare bulmak istiyordum. Bir yandan da ağlamak istiyordum ama ağlayamıyordum.
Hislerim donmuş, hissiz kalmışım gibi geliyordu. Bu sabah buraya gelirken, başıma bunların geleceği hiç aklıma gelmemişti. Zamanımın olduğunu düşünmem saçmalıktı. Sessiz kaldığı süre boyunca Kandemir, planını devreye geçirmek için sessizdi. Tahmin etmeliydim, edememiştim. Beni bir tuzağa çekmişti, başarılı da olmuştu.
Kapı tıklatıldı, bakışlarımı çevirdim. Gelen mutfakta gördüğüm diğer kadındı. Genç biriydi. Orta yaşlarında olabilirdi. "Doğanay Hanım," dedi kadın çekinerek. "Size yardım için gönderildim. İçeri girebilir miyim?"
