"Lütfen... Hayır," dedim adımlarım geri geri giderken. Buradan uzaklaşmalıydım. Silahtan, bağlı adamdan, karşımdaki gözü dönmüş adamdan... Hepsinden kurtulmam lazımdı. Başıma ağrı saplanmıştı ve başım dönüyordu. "Lütfen. Gitmek istiyorum."
"Pekala...
Geçen bölümün yorum sayısı üzücü derecede azdı. Neden böyle oldu ki? Ben sınır koymayı sevmiyorum ama emeğimin karşılığının da bu olmadığını üzülerek belirtmek istiyorum :(
Bir yıldıza basmak zor değil canlar ya da fikrinizi belirtmek :)
Diğer bölüme kıyasla uzun bir bölüm, bu yüzden oyları ve yorumları yüksek tutalım. Olur mu? ^-^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İYİ OKUMALAR
K I R K
İ K İ
Bir bakış insanın ruhunu bu kadar derinden yakabilir miydi?
Yakabilirmiş. Dikildiğim yer de boş sokağa bakarken anlamıştım. Anlamakla kalmamış, hissetmiştim. Ulaşılması zor olan ruhumun en uç kuytularında dahi hissetmiştim.
Öktem gitmişti.
Gitmeden önceki son bakışı hafızama, anıma, zamanıma kazınmıştı. Bir türlü gözümün önünden gitmiyordu. Gitmesini istiyordum ama taptaze yerinde duruyordu ve biliyordum durmaya devam ettikçe hissettiğim her duygunun altında ezilecektim.
