Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

7

Toen we op de laatste traptrede stonden en ik de eetkamer al kon zien straalde de zenuwen van me af.
Milo duwde me zacht vooruit en ik vroeg me af hoe het ging zijn. Hoe het ging zijn om Isis weer te zien. En iedereen.. plots dacht ik weer aan de dag van mijn en Raven's vlucht.
Waar ik de vingers van een onschuldige man had afgesneden alleen omdat hij mijn pols vast had en omdat ik anders niet Door kon gaan.

Ik huiverde bij de gedachte en liep de laatste trede af voor ik op de begane grond stond.

Ik draaide me om naar Milo die me fronsend aan staarde.
Aan hem had ik niks besefte ik al snel en toen ik me weer omdraaide ontstond er zo een spanning in mijn lichaam dat ik bang werd.

In stilte liep ik over de marmeren koude vloer. De deur van de eetkamer was niet groter als de anderen maar viel wel harder op door zijn accenten aan de hoeken en klink.

Milo's hand raakte het goud van de deur klink en toen hij zijn kracht gebruikte om de klink om te draaien hapte ik versteld naar adem.

Alle spanning droop van me af toen de deur geopend werd.
Iedereen in de kamer was stil.
Maar niemand keek me aan.
Enkel de roedel leden van Isabel keken glimlachend naar me op.
De rest.. de rest keek me niet eens aan.

Ik zocht in de menigte naar bekende personen en toen mijn blik over het rode haar van Isis gleed deinsde ik achteruit waardoor ik tegen Milo op botste.
Isis zat in een hoek van de kamer, naast Khellam die saai in zijn eten zat te graven. Ik kon de spanning die om haar rustte zien en ze weigerde haar hoofd op te heffen en me aan te kijken.
Ik wou nog meer achteruit deinzen en me in mijn kamer verstoppen toen ik Ahren naast Isis zag zitten.
Ook hij staarde me niet aan.
Niemand staarde me aan.

Ik slikte een hap door mijn keel toen ik het meisje zag zitten die ik het liefst wilde vervloeken.
Helena zat dicht bij Ahren. Te dicht voor mijn doen.

De eetkamer was verandert.
Het bestond nu uit verschillende tafels, zoals uit een restaurant. En vroeger was het een enkele lange tafel geweest.

Mijn blik bleef op de tafel waar Ahren Helena, Isis, en Khellam zaten hangen.
Toen ik een tijd lang bleef staan zag in hoe Raven naast Helena aan schoof.
Ik was blij om hem niet samen met Stella te zien.

'O mijn god.' Fluisterde ik. 'Ik.. ik kan dit niet.' Met een ruk draaide ik me om.

Plots vroeg ik me af hoe het met Emilia zou moeten gaan. Zij moest bovendien een trauma zijn opgelopen bij het zien van mijn broer.

'Jawel Luna.' Fluisterde Milo die me zielig aankeek.

De zenuwen stroomde Door mijn aders en mijn ademhaling ging steeds sneller.
Toen ik Milo opzij wou duwen greep hij mijn polsen vast en duwde me hard tegen de muur aan.
Ik voelde al de blikken in me prikken toen Milo gevaarlijk dicht bij me kwam staan. Als dit de manier was waardoor ik aandacht zou krijgen can de mensheid om me heen, zou ik ervoor zorgen dat dit nooit meer gebeurde.
Toen ik opkeek merkte ik dat Raven opgestaan was en naar me keek.
Mijn ogen werden groter toen we elkaar aan bleven kijken en mijn hart ging sneller kloppen.
Toen mijn blik lager gleed merkte ik dat Ahren me negeerde.
Hij keek niet eens naar me.

'Laat me los Milo.' Fluisterde ik.

'Als je niet weg vlucht laat ik je maar al te graag los.' Siste Milo.

Ik knikte en duwde hem vervolgens van me af.
Toen ik Emilia in een hoekje van de kamer lijk bleek zag zitten dreven mijn ogen naar Khellam zonder het te willen.
Nu pas merkte ik dat hij naar haar zat te kijken.
Voor ik mezelf kon bedwingen liep ik op Emilia af en ging ik naast haar zitten.

'Gaat het?' Vroeg ik zacht.

Meteen schudde ze haar hoofd.

'Helemaal niet.' Fluisterde ze trillend. 'Ik voel het weet je? Ik voel dat hij naar me kijkt.'

'Hij kan je niets doen Emilia.' Fluisterde ik snel. 'Dat is verboden.'

'Hij kwam gisteren bij me aan kloppen.' Fluisterde ze weer. 'Ik heb geweigerd hem binnen te laten.'

'Wat heeft hij gezegd?' Vroeg ik.

'Dat hij me wat aan ging doen als ik de deur niet opende.' Ze leunde een stukje achteruit om me aan te kijken. 'Hij is uiteindelijk weg gegaan. Maar daar gaat het niet op blijven.'

'Oh nee.' Ik schudde mijn hoofd en voelde hem rood oplopen. 'Ik doe die schurk iets aan.'

'Nee dat doe je niet.'

Met een ruk draaide ik me om toen Milo op ons af kwam lopen en zich naast ons neer liet zitten.
'En maak je niet druk. Ik weet al wat er gebeurd is tussen die twee.'

'Hoezo?' Ik fronste.

'Gewoon.' Zei Emilia snel.

Milo schoof een bord eten voor me waar ik gulzig van begon te eten.
Ik probeerde niet zenuwachtig en bang over te komen. En ik probeerde mijn blik niet telkens naar de tafel van Ahren te laten glijden maar dat ging moeilijker dan ik dacht.

'Ik breng je terug als we klaar zijn goed?' Vroeg Milo die een lichte grijns om zijn gezicht toverde.

'Eigenlijk..' begon ik. 'Ik denk dat het zelf wel lukt. Ik verdwaal hier niet.'

'Het is mijn opdracht weet je?' Milo liet zich achteruit zakken.

'Dat kan me niets schelen. Eigenlijk.. jullie zijn nu één roedel toch? Feitelijk betekend dat.. dat ik jou, ik ben jou Lupa.' Zei ik.. misschien iets te luid want de kamer viel stil.

'Oh ja?' Bromde Milo.

'Zeker.' Ik rechtte mijn rug toen ik stappen achter ons hoorde.

Meteen ging ik recht opstaan.
Khellam kwam op ons afgelopen.

'Blijf hier uit de buurt.' Snauwde ik. 'Het is niet jou recht om in de buurt van Emilia te komen.'

'Ik wil haar alleen spreken.' Khellam kwam in een mum van tijd recht voor me staan. 'En je kunt het beter toe laten.'

'Nee..' zei Emilia zacht terwijl ze recht op ging staan. 'Ik wil niet met je praten.'

'Wat nou.. als deze sukkel mee komt wanneer ik tegen je praat?' Khellam knikte naar Milo. 'Dan is er toch geen probleem mag ik hopen?'

'Ik wil niet dat je in mijn buurt komt.' Piepte Emilia die dichter bij Milo ging zitten.

'Het zijn 10 minuutjes meer niet. Ik doe je niks!' Khellam duwde me hard uit de weg waardoor ik met mijn hoofd tegen de muur knalde.

Ik voelde alle blikken in ons branden en ik schonk iedereen een kwade blik.

'Oké.' Hoorde ik Emilia zeggen.

Verbaasd staarde ik haar aan. Ze knikte naar me. Milo stond samen met haar op en gaf haar een arm voor Khellam tevreden weg wandelde met de twee arme zielenpoten.

Versteld bleef ik alleen achter.
Dit ging snel. Heel snel voor mijn part.
Ik liet me op mijn stoel vallen en haalde diep adem. Ik negeerde al de mensen achter me en haalde een hand door mijn losse haren.
Oh god.
Ik wist niet wat er gebeuren.. misschien moest ik maar terug op mijn kamer opgesloten worden..
ik wou met mijn moeder praten op dit moment. Alle lasten die op me hingen weg wassen met een wonderbaarlijke zalf.

Toen er een hoest naast me klonk verstijfde mijn hele lichaam.
Al het bloed in mijn aders stopte met stromen en mijn hart kwam tot stilstand.
Zo traag mogelijk draaide ik mijn hoofd, om vervolgens recht in de ogen van mijn grootste angst te kijken.

Nieuw deel! Wj ik kan me echt niet meer concentreren dus als sommige stukjes minder mooi geschreven zijn sorry dan! Ik ben gewoon druk met tv kijken.. daarom kan ik beter stoppen.. allee bye!