Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

36

Ik koos om mijn hart te volgen. En die leidde me naar de plek waar ik vandaan kwam.
Naar de hel.

Mijn voeten konden op dit moment geen enkele stap meer verdragen. Het vocht klauwde zich vast aan mijn voeten en lieten mijn schoenen druipen.
Mijn haar was verschroeid Door de lente achtige regen en ik wist niet waar ik was.
Toch had ik mijn hoop nog niet verloren. Ik moest hem vinden. En de enige manier om hem te vinden, was om langs de monsters te komen. Want ik was vrij zeker dat ze me konden vertellen waar hij zat.
Ik moest er alleen voor zorgen dat ik er geen 24 uur bij was, en dat ik nog vrij kon ademen.
Ik zou niet kunnen vertellen waarvoor ik hem moest zien. Dat kwam omdat ze me dan nooit meer zouden laten gaan. Want als je te horen zou krijgen dat je je eigen ras wil uit moorden zou je niet zo blij reageren. Ergens leek dit een dom idee. Zo dom als mogelijk was, maar dit was de enige manier om tot een einde te komen. Want ik weigerde om mee naar de districten te gaan.

Ik had mijn hoop al twee dagen kunnen sparen, en nog steeds liep ik op een eindeloos pad.
Iets wat ik al eerder mee maakte in mijn verleden. Met Raven. Die me eigenlijk bedrogen had. Ook al had ik niet echt een goed idee van wat er gebeurd kon zijn. Hij weigerde te antwoorden.

Na de aanslagen op ons roedel huis was ik mijn dierbaarste konijn kwijt geraakt.
Ik had haar niet kunnen vinden in de puinhoop. En op die manier begon ik stilaan te geloven, dat ik gemaakt was om andere mensen dood te laten gaan.
Wat een andere reden was geweest om weg te gaan van het roedel huis. Voor de tweede keer. Maar nu alleen.

---

Stilaan begon ik me te bedenken of iemand al door had dat ik weg was. Het zou me niets verbazen als dat nog niet het geval was geweest. Ik was dan ook nog maar 2 uur afwezig.

Toen ik mijn weg langs de verlaten stad weer verder zette na dat ik een paar uur had uitgerust in een krot begon het te regenen.
Dikke druppels nat water bedekte mijn dunne zomertrui. Het was niet koud of zo. Maar toch rilde ik. Ik rilde zo hard dat ik er bang van werd. Dus stopte ik weer tien minuten onder een afdak van een verlaten schuur.

Ik wist dat wat ik zou doen niet ging werken. Maar ik kon het proberen. Ik was moe van het rondreizen en vluchten. Maar ik kon niet anders.
Mensen haatte me. En ik had vaak genoeg gezegd dat me dat niets kon schelen.
Aar het kon me wel wat schelen.
Heel veel zelfs.
Telkens wanneer iemand achter mijn rug gesproken had verkromp ik van binnen. Tot ik stil aan begon te breken.
En ik had niet eens door hoe ik daar achter gekomen was. Maar alles leek zo op zijn plaats te komen.
Ik was gemaakt om gehaat te worden.
En als er eindelijk iemand was waar ik van hielt leek die het niet langer aan te kunnen om verder te leven.
Want zo was het gegaan. Bij zowat elke persoon die ik mocht. En de gene die nu nog leefde, moest ik uit mijn buurt houden.
Anders zouden zei het ook opgeven.
Ik was mijn vader verloren.
Die nooit mijn vader bleek te zijn.
Ik had Isis verloren.
Waarvan ik eerst dacht dat we beste vriendinnen waren.
En ik had Khellam verloren.
Iemand waar ik ooit van gehouden had.
En iemand die ook mijn broer nooit geweest was.
Maar hij had ook van me gehouden. In het begin.
Voor hij wist dat ik een monster was van de hel. Want toen hiv daar achter gekomen was vluchtte hij, weg van de districten. En hij zocht bescherming bij mijn eigen mate. Die net zoals mij was.
Maar dat wist hij niet. In het begin.
Van dat moment haatte hij me.
Hij probeerde me zelfs te doden. En hij had me gekust. Ooit. Omdat hij dacht dat ik dan wat van zijn goedheid over zou krijgen.
Toen had hij door dat Ahren ook zoals mij was.
En toen vluchtte hij. Met Isis. Omdat hij van haar hielt.
Maar dat mislukte.
Dit had ik vaker bedacht toen ik mijn dagen doorbracht voor mijn dierbare raam.
En het was zo logisch.
Zo ongelofelijk logisch.
En nu wist ik het.
Khellam was nooit de slechterik geweest.
Hij was juist de gene die gene die zich zelf wilde beschermen.
Ik was het monster.
Ik was altijd het monster geweest.
Ik was en ben de slechterik.

Oh my god! Ik heb juist Fifty shades darker gezien!! I LOVE IT! Ga kijken, ga kijken, ga kijken!
Echt waar die film is perfect. Ik moest zoveel huilen. Fjoeww.
Ga kijken ik meen het!
Behalve als je niet zo van romantiek films houd.. en films waar veel, nogal vuile beelden in komen.. dan NIET kijken.

1 ding snap ik niet hoor.
Iedereen waar ik tegen zeg dat die films echt mijn life zijn zeggen dat ik vuil ben en dat het niet veel verschil is met ja you know he..
Ik word daar gek van mannnnnn!
Thats life! LET IT GO
Dus ja boeiend, ga kijken!
Xxx Je liefste Anthe