Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

28

Ahren leek me zo goed als te negeren.
Hij besteedde enkel aandacht aan zijn werk en keek heel soms lachend op om mijn kwade en rode gezicht op te vatten met zijn ogen.
En dat maakte me alleen nog kwader.
Op een gegeven moment kreeg ik er genoeg van en greep ik zijn polsen vast zodat hij niet meer verder kon met schrijven.

'Nu ga je met me praten.' Begon ik volwassen en rustig.

'Grappig.'

'Wat?' Ik schrok. En mijn woede leek het niet meer aan te kunnen.

'Je raakt me aan.' Ahren grijnsde en meteen liet ik hem los. 'Wel gezellig dat Je hier al twee uur lang naar me zit te staren.'

'Humor zie ik er niet in.' Bromde ik.

'Ik wel.' Ahren gaf me zijn scheefste grijns en boog dan naar me toe. 'Je mag heus wel blijven zitten.'

'Ik wil praten.' Ik negeerde hem.

'Waarover?' Ahren leunde terug achter uit en draaide lichtjes met zijn stoel.

'Je irriteert me zeer erg op deze manier.' Ik stond op en leunde totaal naar voren tot ik recht voor Ahren zijn neus zat. Alsof ik een echte zakenvrouw was. 'En nu ga je dat contract verbreken of ik zweer dat ik je levend laat opeten door een van die beesten die zo vreselijk op mij trekken.' Dat laatste had ik niet willen zeggen.
Ahren fronste en lachte zich te pletter.

Toen verpeste hij echt alles.
Hij leunde naar voor tot zijn neus de mijne raakte en voor ik terug kon trekken drukte hij zijn lippen nauwkeurig op de mijne.

Als een speer schoot ik naar achteren.

'Schattig.' Zei hij weer.

'Oh mijn god!' Kaatste ik naar hem.

'Nog een keer?' Ahren grijnsde. 'Want dát gebeurd er als je nu niet zwijgt en weg gaat.'

'Je komt straks maar beter naar mijn kamer, ik wil een gesprek voeren.' Ik was nog niet uitgepraat maar Ahren legde me het zwijgen op door zijn koptelefoon op te zetten.

Dus strompelde ik de kamer weer uit met mijn bezeerde been die nog meer pijn deed na wat er ook gebeurd was. Ik had geen tijd om over dat vreselijke kus ongeluk na te denken dus negeerde ik dat en besloot ik te doen alsof het nooit gebeurd was.
En mijn saaie dagen streken zich weer langzaam voor me uit.
Ahren kwam niet opdagen en ik was boos al had dat niet veel zin meer. Hem kon je nooit van gedachten laten veranderen.
Ik zag Milo niet meer. Raven niet meer. Al deed ik dat eerder ook niet. En al snel zou het zomer zijn. En zouden nog meer saaie dagen zich beginnen plaatsen in mijn agenda.

----

Maart reed als een slak voorbij.
Toen April begon leek ik me dingen te bedenken.
Misschien moest ik socialer zijn en vrienden maken.
Maar dat was moeilijk omdat ik enkel dacht dat ze zouden liegen tegen me zoals Isis deed toen ze er nog was.
Ik begon me zelfs te bedenken dat het misschien toch beter was als ik terug naar de districten zou gaan.
Maar die gedachte probeerde ik al snel terug te gooien naar waar hij vandaan kwam.

Ik bracht vooral Door in de tuin.
Waar nu een hemelse zon op scheen en waar nu bloemen en Gras hun werk deden om op te stijgen.
Soms probeerde ik me weer voor te stellen hoe het was toen ik vijf jaar oud was, en dan probeerde ik de langste bloemenketting te maken. Wat nu veel minder leuk leek dan op mijn jonge jaren.
Ik klom zelfs in een boom en begon er dingen in te schrijven met een mesje. Maar zelfs dat was te veel voor me geworden op dit moment.
Meestal keek ik toe hoe jongeren van het roedelhuis bommetjes in het meer dicht bij de boom waar ik altijd zat maakte, en er dan hikkend van de kou uit kropen.
In het begin was dit nog lachwekkend. Maar na enige tijd had ik het wel gezien.

Ik had het gevoel dat het altijd het zelfde gangetje ging.
Dat er nooit meer iets spannends gebeurde.
Alsof het leven niet meer nuttig was.

Ergens eind April vond mijn moeder het een goed idee om met zen tweeën in de tuin ver weg van de rest te gaan kamperen. Zodat we onze laatste dagen nog samen konden spenderen.
Dat had eerst absurd  geleken maar uiteindelijk was het er nog best leuk geworden.
We hadden onszelf naast een vijver neer gezet en zwommen tot we er moe van werden.
Soms liepen er personen langs en zochten ze een plekje om te picknicken. Toen we terug keerde lag heel de tuin vol met dekens en zonnende mensen die schaterde van het lachen.
Sommige zelfs in hun wolven vorm.
Ze hadden niet eens door dat hun Luna weg zou gaan. En dat kwam alleen omdat iedereen me haatte en ze niet van me wilde weten. Toen ik op een keer zelfs uitgescholden werd door een stomme idioot had Ahren me verteld dat het uiteindelijk wel goed zou komen zodra we getrouwd waren.
Maar ik wist niet of trouwen er nog inzat nu ik voor een jaar naar het district terug zou keren..

Toen ik op een gegeven moment genoeg kreeg van het binnen zitten en de vele mensen in de tuin trok ik er tussen uit.
Langs de rand van de tuin volgde ik de paden die zich lang over het hele oppervlak uitstrekte.

Ik wist niet eens hoeveel kilometer verder ik was toen ik een luide afschrikwekkende kreet hoorde.
En niet veel later nog een. En nog een.
Tot het niet meer stopte.

Nieuw deel!
Okay Guy's, ik Wil heel even mijn excuses aan bieden.
Ik krijg van veel mensen te horen dat er nog al wat fouten staan in mijn boeken, vooral die te maken hebben met de namen.
Ook heb ik dingen gehoord van Huh ze was toch speciaal en zo..
JA HALLO HET IS TOCH ZEKER WEL SPECIÁÁL OM EEN MANNELIJKE WOLFSGEEST TE HEBBEN, Dank je.
Ik bedoel dat is wel is waar onmogelijk.
En dit boek is nog lang niet afgerond er moeten nog veel hoofdstukken komen geloof mij. En ik heb super veel ideeën voor mijn boeken. Maar echt. Dus denk maar niet dat er niets meer gaat gebeuren hoor.

Dank je voor je aandacht. En tienduizend keer sorry voor die fouten! Stop vooral niet met het te laten weten want dan kan ik ze verbeteren veel luff xxx Anthe.