Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

13

De volgende dag was de verwarring nog steeds op mijn gezicht te lezen.
Al was ik achter dingen gekomen die de brok in mijn hart uit een hadden doen halen.

Ik was blij dat Ahren zo ver mogelijk bij me vandaan had gelegen zodra we in zijn bed stapte.
Ik had niet slecht geslapen. Dat kon ik toegeven, maar er had wel zo een spanning over ons gelegen die mijn wangen rood had doen maken.
Toen ik wakker werd had ik helemaal aan de rand van het bed gelegen terwijl Ahren lang uit over het bed lag, met zijn armen en benen gespreid en zijn mond een stukje open.

Nu lag ik naar hem te staren.
En ik schaamde me er niet eens voor.
Ik wist niet of dit kwam door het fijt dat we beide hadden aangegeven dat we niet op die manier van elkaar hielden. Of door het fijt dat ik nu wist hoe het kwam dat ik altijd zo naar Ahren lag te staren.

Toen Ahren zich verder mijn kant op draaide sloot ik snel mijn ogen. Maar voor ik het wist en natuurlijk zoals altijd weer op het slechte moment verliet een lach mijn lippen.

Met een ruk draaide ik me om en kneep ik mijn ogen nog verder toe terwijl ik mijn lippen bedekte met mijn hand.
Goh.. dat had ik ook weer, maar voor ik iets kon doen werd er een hand om mijn schouders gelegd die me weer terug omdraaide naar de andere kant.
In de plaats van een lach gilde ik voor deze keer.

'Stil.' Mompelde de schorre stem van Ahren die mijn schouder nog steeds vast had.
Zijn armen sloten zich om mijn schouders en hij trok mijn lichaam dichter tegen de zijne tot hij me.. omhelsde.
Mijn adem stokte in mijn keel toen Ahren zijn hoofd in mijn nek verborg.
Hier was ik niet op voorbereid.
Dat zou misschien nooit zo zijn.
Ook al was het waarschijnlijk niet intiem bedoelt, toch vlogen de gedachten door me heen.
Gedachten die vooral bestonden uit herinneringen van die ene keer dat Ahren me zo intiem gezoend had. Toen ik nog bang van hem was en ik voor de eerste keer zijn tong piercing voelde.
Toen ik nog dacht dat ik misschien echt voor Ahren viel. Dat het niet anders kon.

'Omhels me terug.' Fluisterde Ahren toen.

'Wat?' Mijn spieren verstrakte nog harder.

'Omhels me terug.' Zei hij nu luider. 'Nu.'

'I-ik..' ik schudde mijn hoofd verward. 'Nee.'

'Nu luna.' Ahren klonk geïrriteerd.

'Maar..-' waarom deed hij dit? Hij hielt niet van me.. ik hielt niet van hem.

'Nu.' Zijn stem klonk streng. Dwingend.

Mijn armen sloten zich om de zijne voor hij nog een opmerking kon maken.
Mijn lippen trilde en ik kneep mijn ogen nog stijver dicht.

'Ik snap je niet.' Bracht ik toen uit.

Deze keer was hij de gene die een lach uitstootte.

'Je moet me echt zeggen waarom je met me wilt trouwen.' Zei ik toen zuchtend.

'Ik zou niet hopen als ik jou was.' Mompelde Ahren in mijn nek. 'Ik ga het niet zeggen.'

'Dan kom ik erachter.' Zei ik toen vast besloten.

'Proberen mag.'

'Ja.'

Mijn woorden vervaagde bij de minuten die verder nog verstreken.
Uiteindelijk liet Ahren me eindelijk los en zei hij dat ik maar beter kon gaan.
Ik had ook niet getwijfeld en was meteen opgestaan om naar mijn eigen kamer te gaan en al Ahren zijn geur van mijn lichaam te wassen.
De tien lagen zeep hadden me daarbij geholpen.
Toen ik dan ook uiteindelijk vond dat het goed was geweest stapte ik uit de warme stralen en vlocht ik mezelf in een handdoek.

Ik had nog niet over mijn moeder na kunnen denken.
Ik had me nog niet kunnen voorbereiden. En dat zou dringend moeten gebeuren.
Ik haatte Ahren er om dat hij haar naar hier liet komen.
Deze plek zou haar verwoesten.
En verwoest was ze zeker al, nu mijn vader er niet meer was.
Zelfs daar had ik mijn tijd nog niet voor kunnen nemen.
Het zou mijn moeder niet alleen verwoesten.
Het zou haar hart vierendelen, en bombarderen, het zou haar hart vernietigen en uiteindelijk zouden al de resten zich diep in een hol verborgen houden.
En dat mocht niet gebeuren.
Helemaal niet zelfs.

Mijn ogen gleden over mijn spiegelbeeld in de vochtige spiegel.
Beelden van mijn kindertijd kwamen als een vulkaanuitbarsting terug naar boven en vielen in duizenden stukken naast me neer.
Nu pas besefte ik hoe hard mijn hart er aan toe was.
Het werd te veel.
Ik zou een lijst van honderd pagina's op kunnen stellen met wat er allemaal gebeurde.

Een dikke klonter bouwde zich op in mijn maag.
En hij werd steeds groter.
Stil aan begon er nog een laag over te groeien en daarna zouden er nog meer komen. Tot het te veel werd en dan zou alles uit elkaar barsten.

Zonder nog een keer op te kijken naar de spiegel draaide ik me om en liep mijn kamer in.
Ik zou het mijn kamer moeten noemen.
Ik had niet meer het idee dat ik er ooit weg zou komen, en ik was moe door het te proberen.
Nog een laag bouwde zich over de dikke brok heen.
Nog even en ik zou het niet meer kunnen weerstaan om naar buiten te gaan en mijn wolfgeest zijn eigen gang te laten gaan.

Ik verplaatste me naar mijn bed en liet me er op neer zakken.
Serena lag aan het voeteinden van mijn bed en haar borstkast ging op en neer.
Ze zag er vredig uit.
En ik hoopte soms dat ik me in haar kon bevinden.

Toen ik mijn blik van haar afwende besloot ik mijn kleren aan te trekken en voor ik het wist had ik de deur van pijn slaapkamer open gedaan en liep ik door de gangen op weg naar een trap.
Mijn aandacht viel al snel op de juiste gang en als een dolle muis begon ik er door te lopen.
Alsof ik weg liep van een hongerige kat.
Misschien zou ik dat nog liever hebben dan de problemen die ik nu had.
Toen ik aan het marmeren exemplaar kwam begon ik er met twee trede tegelijk af te lopen.
Ik wist niet eens naar waar ik opzoek was. En dat realiseerde ik me pas toen ik in het midden van de hal stond.
Ik stopte met lopen terwijl ik haastig om me heen staarde naar iets wat me kon helpen met mijn zoektocht naar wat het dan ook moest zijn.

En toen viel mijn aandacht op de voordeur die met een ruk werd open gezwaaid.
Tientallen mensen kwamen er gefrustreerd door gelopen en duwde me aan de kant terwijl ze iets binnendroegen wat ik liever niet had willen zien.
Twee draagbedden werden binnen gebracht en in het middelste van de hal neergezet.

'Wat is er aan de hand?' Vroeg ik aan niemand in het bijzonder.

'Twee dood gevonden roedel leden.' Bracht een man die me toevallig hoorde uit.

Ik staarde nieuwsgierig naar het tafereel voor me maar per direct hoopte ik dat niet gedaan te hebben.
Zeker niet toen ik het perfecte rode haar opmerkte.
Het perfecte rode haar dat precies op dat van Isis leek.
Dat kwam misschien door het feit dat een van deze morsdode leden Isis was.

Ook al blijkt Isis een fatale bitch te zijn, ik heb medelijden met haar. En vooral met Luna.. nu er nog achter komen hoe dit kom eh. Dus lees mijn volgende deel maar zeker (zodra het is gepost natuurlijk) Ik weet het al en bam heftig en zo.. oké sorry. Tot het volgende deel he schatten xxx Anthe

Ps: sorry dat het zolang duurde voor een nieuw deel maar ik had een toneel opvoering en ik had zeer weinig tijd daarom