Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

20

Die avond toen de luidruchtige bel door heel het huis dreunde om aan te geven dat er iemand aan de deur stond flipte ik zo erg uit dat Raven me opsloot in de opberg kast waar het stonk naar schimmel. Hij zei dat ik rustig moest blijven en dat mijn moeder waarschijnlijk moe zou zijn en misschien niet in de beste staat.
Maar dat leek niet te helpen dus daarom trok Raven me in zijn armen zodanig dat ik niet meer kon bewegen of kon spreken aangezien mijn gezicht in Raven zijn donkerblauwe trui geduwd werd.

'Ik meen het hoor. Als jij je mond nu niet houd dan prop ik hem vol met gehakt.' Mompelde Raven toen hij me eindelijk losliet.

En toen hoorde ik de deur in de hal opengaan. Voetstappen galmde er door en toen klonk het krijsende geschreeuw van mijn dierbare moeder.

'Waar is ze! Waar is mijn dochter! Ik wil haar nú zien!' Riep ze al flippend.

'Ze komt zo. Word eerst even rustig.' Ahren zijn zachte stem klonk op dit moment zo luid in mijn oren dat ik niet meer wist wat ik van mijn moeder moest denken.

'Jij hoort niet tegen míj te spreken!' Riep ze. 'Ik wil mijn dochter zien.'

En op dat moment duwde ik Raven opzij en sprong ik door de deur van de opbergkast.
Maar mijn voeten begaven zodra ik mijn moeder zag.
Ik negeerde al de verwarde blikken die op mij en Raven geworpen werden en gaf alle aandacht aan mijn moeder.
Haar witte bloes was gescheurd en de jas die ze aanhad ontbrak 1 mouw.
Ze zag er nog bleker uit dan ze eerst al deed en haar haren waren 1 groot vogelnest.

Ahren zijn blik leek woedend nadat hij Raven grijnzend uit de kast zag zien komen. Maar zijn grijns verdween toen hij Ahren zag.

'Mama.' Mijn lippen leken het net zoals de rest van mijn lichaam te begeven en ik kon niet eens meer bewegen.
Mijn huid begon te tintelen toen er een traan uit mijn ooghoek ontsnapte.

'Oh lieverd.' Mijn moeder overbrugde de afstand die er tussen ons gezeten had en voor ik het wist werden haar armen om de mijne gesloten.

'Mama.' Zei ik weer.

'Luun.' Mijn moeders stem klonk voor de eerste keer in maanden terug zo dicht bij me dat ik nu al mijn kracht volledig verloor en tegen mijn moeder aanzakte. Maar die leek het ook te begeven en we vielen zo op de grond.

'Iedereen weg. Laat ze even alleen. Raven met mij mee.' Ahren zijn stem verpeste alles wat er in de omgeving op dit moment gebeurde.
Ik wist niet wie er allemaal om ons heen stond maar de voetstappen die verklaarde dat het geen weinig personen waren.
Het maakte me bang dat Ahren Raven wou spreken. Waarschijnlijk zou hij vragen wat er in die kast gebeurd was.
Al had hij me alleen gerustgesteld. In wist niet of Ahren dat zou geloven.

Toen ik mijn ogen opende was de hal helemaal leeg buiten mij en mijn breekbare moeder.
Haar wangen waren ingevallen en de kringen om haar ogen waren donkerpaars.
Vuile vlekken bedekte haar huid en verscheurde kleren en ze was zo bleek dat je haar met sneeuw kon vergelijken.
Ook was ze behoorlijk hard afgevallen en toen ik me van haar los maakte en haar in het licht zag van de kamer schrok ik pas echt.

'Hoe gaat het met je?' Vroeg ik voor zij dat kon doen.

'Je wilt het niet weten.' Fluisterde ze hoofd schuddend.

'Kun je staan?' Vroeg ik, alsof ze een zeer fragiele vrouw was.

'Natuurlijk Luna.' Ik hielp mijn moeder overeind en hielt haar vast wanneer we de trappen op begonnen te lopen.
Ik wilde haar op mijn kamer hebben waar het warm was. Waar ze haar kon wassen. En waar ze kon slapen.

Toen ik mijn doel bereikt had om haar daar te brengen had ik al heel wat verteld aangezien we zo traag als slakken vooruit waren gekomen.
Mijn moeder had zonder 1 woord te zeggen geluisterd. Ook wanneer ik haar vertelde over Ahren. Over dat hij mijn mate was. Ze keek alleen even op toen ik haar vertelde dat we zouden trouwen en ik dat niet wilde. Toen ik helemaal klaar was begon ze pas met praten.

'Ach Luna, ik denk niet dat het mogelijk is dat je iets voor een ander voelt. Maar ik wil de tijd niet nemen om hier nu over te praten, ik ben moe en mijn hersenen werken niet op dit moment. Als je het niet erg vind zou ik graag willen douchen en slapen.'

'Natuurlijk! Ik laat iemand eten en drinken brengen.' Ik wees haar de badkamer aan en zicht ondertussen iets van kleren voor haar. Uiteindelijk leek ik niets anders te vinden dan een lelijk joggingpak wat ik haar aangaf. Ze vond het niet erg en verdween toen in de badkamer.

En toen barstte ik uit.
Ik viel op de bank en verstopte mijn tranen door mijn handpalmen onder mijn ogen te drukken.
Het terug zien van mijn moeder bracht zoveel herinneringen van mijn vader bij me terug dat ik uit een gescheurd werd van verdriet.
Maar ik liet het toe. Want ik was toch al gebroken. Het kon niet veel erger worden, En op dit moment Verlangde ik naar Raven's armen.

Nieuw deel..
Volgens mij zeg ik dat echt altijd.
Maar ja boeiend.. school begint weer. Mijn leven gaat weer door zonder de euforie die er in speelde. En dat door de vakantie.
I Will miss you vakantie. Tot de volgende zou ik zeggen.
Goede ochtend, goede middag, goede avond.. xxx Anthe.