Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

24

Milo leek zich niet meer te kunnen herinneren wat er was gebeurd de laatste dagen.
Raven en Ahren waren me een grote uitleg verschuldigd maar leken me telkens te negeren wanneer ik in hun bijzijn was.
Mijn moeder was in schok en weigerde me nog naar buiten te laten.
Ik was blij dat mijn moeder me weer opvoedde als vroeger en me weer behandelde als haar dochter.
Ze liet me niet los.
Wanneer ik alleen was met een jongen moest ze hun namen weten en ze liet zelfs een tweepersoonstafel op mijn kamer zetten zodat we daar als een gezin aan konden eten.
En ik kon het niet laten om soms in huilen uit te barsten en te zagen over hoe hard ik haar gemist had.

Mijn moeder sliep in de kamer naast me.
Hij zag er exact het zelfde uit alleen was hij anders gedecoreerd.
Op een gegeven moment kreeg mijn moeder zelfs het idee om de muren door te breken tot het 1 grote kamer was maar dat weigerde Ahren en ik.
Toen had ze zich verontschuldigd en hadden we uren bij elkaar op de bank gezeten in de bibliotheek.

En week was als een tijdbom voorbij geraasd en ik had Milo niet meer gezien. Dat vond ik ook een teleurstelling. Ik miste zijn domme humor misschien zelfs een beetje.
En vooral Raven deed me pijn.
Toen ik hem vroeg over wat Ahren me die dag vertelt had in het park vloog hij tegen me uit en liep hij als een bezetene weg.
En Ahren leek het daar ook nooit het gepaste moment voor te vinden om het daar over te hebben.
Ik leek vergeten.
Buiten mijn moeder dan, die constant om mijn eigen nek zat te draaien.
haar aanwezigheid viel op, op momenten dat ik er misschien niet eens nood aan had.
Toch had ik het gemist en irriteerde het me geen enkele keer.
Voor ik het wist was de maand afgelopen en begonnen we aan een nog stillere maart.

Niemand mocht het terrein nog verlaten zonder Ahren en daardoor werd de achtertuin gebruikt als woonplaats wanneer iemand een frisse neus moest scheppen.
De koude was enkele graden gezakt en de zon scheen vaker als eerst door de bewolkte lucht. De hoop voor de zomer werd steeds groter en toen er niet eens meer sneeuw te bekennen was op het hele oppervlak raasde er een verlangen door me heen.
Mijn moeder was druk bezig met het plannen van de zomer dagen zodat we ons geen een keer zouden vervelen in dit hol.
Ik hielt me voor de rest vooral met Raven bezig die zijn rug maar naar me toe bleef keren.
Zelfs als ik het niet over dat onderwerp wilde hebben maar over mijn wolfgeest.
Want ik wilde weten wat dit alles betekende.
Ik begon me dan ook stilaan af te vragen hoe het kon dat het monster dat Milo te grazen genomen had net zo een groene ogen en witte vacht als mij gehad hadden. Ook begon ik het eng te vinden dat ik zowat elke nacht droomde over het afschrikwekkende beest.
Zodanig dat ik er nachtmerries rond begon te vormen en amper nog durfde te slapen.
Mijn moeder had me gedwongen om er over te praten met Isabel aangezien het steeds erger werd maar die leek zich daar niet mee bezig te willen houden.
Het werd zelfs zo erg dat ze me naar Ahren stuurde om er een serieus gesprek over te voeren met mij. Maar die leek het alleen nodig te vinden om een nacht bij hem te overnachten zodat hij kon kijken of het inderdaad zo extreem was.
Dat aanbod sloeg mijn moeder al voor mij af voor ik een woord uit mijn mond kon laten rollen.
Ahren wilde de bruiloft uitstellen tot de zomer omdat hij het in de tuin wilde hebben en zonder regen.
Daar zei ik dan ook geen nee tegen.
Zo kreeg ik nog meer tijd om hem van gedachten te laten veranderen.
Ik had te veel om mezelf druk om te maken.
Raven, mijn wolfgeest, de bruiloft, het aankomende school gedoe, Milo, de wond in mijn been die nog steeds niet geheeld was..

Het lukte me zeer lang om de vervloekte aanwezigheid van mijn wond voor mijn moeder te verbergen.
Maar ik wist dat het uiteindelijk anders zou gaan. Ahren had er vaker naar gevraagd maar ik loog tegen hem en zei dat het goed ging.
Al leek hij dat niet helemaal te geloven.
Toch droeg ik de consequenties met me mee.
En dat zou ik blijven doen, tot er een einde aan kwam.
Want aan alles kwam een einde.

Ik liet mezelf in de rode fluwelen bank zakken in de bibliotheek.
De plaats waar ik tegenwoordig al mijn dagen in doorbracht.
Ondertussen had ik al de mensen die hier regelmatig boeken kwamen lenen leren kennen.
Zelfs degene die zich verscholen achter de planken.
Mijn moeder maakte zich er zorgen om dat ik zo vaak hier was. Ze dacht dat ik me alleen voelde.
En daar had ze gelijk in ook.
Ik had misschien wel dagen niet meer tegen een andere persoon dan mijn moeder gesproken en ik kon er maar niet aan wennen terug zonder mensen om me heen te leven.
Zelfs als ik me in mijn vroegere leven verborg.
Ik had dagen lang voor de tv gezeten met Doritos en nog steeds leek het niet te helpen.
Dus ging ik socialer zijn. Maar niemand leek de behoefte te hebben om met de mate van de alpha om te gaan.
Enkel voor geld leek het hun een goed idee.

Mijn dagen verliepen snel en in een dramatische stilte.
Ik sliep langer en ging vroeger slapen als anders. Regelmatig sloeg ik zelfs dagen over omdat het toch geen zin had.
En ik bracht de uren nog steeds door in de bibliotheek en voor de tv.
Wel ging ik regelmatig een luchtje scheppen en probeerde ik mezelf goed te laten voelen door dat de lente begonnen was en de zomer al te zien was.

En ik ging langzaam dood aan verveling.
Een saaie en trage dood die eeuwen zou duren.
En dan uiteindelijk zou aanbreken.
Maar dat deed het niet.
Want op die ene dag waarin ik opnieuw in de bib zat te lezen, verscheen Milo met een brede en belachelijke scheve grijns op zijn gezicht.

Nieuw deel!
Oh echt erg, ik ben ziek en heb overal pijn.
Ik hen er zelfs moeite mee om te schrijven maar ik vond wel dat ik een deel moest plaatsen.
Dus ja veel liefde en beterschap aan al diegene die op dit moment ook zo ziek zijn als mij. Xxx tot het volgende deel!