Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

15

Mijn hersens werkte de rest van de dag niet meer mee.
Ik had zo een vreselijke dromen waar in ik mezelf niet meer kon bewegen terwijl ik eigenlijk zou moeten vluchten.
En in elke droom vloog het rode haar van Isis weer voorbij.
Ik wou mezelf recht op hijsen maar ik kon het niet.
Ik wou naar Raven gaan en hem troosten maar ik kon mezelf niet bewegen.
Het was alsof ik in een roes lag. Alsof ik voor eeuwig sliep terwijl ik nog steeds kon zien wat er om me heen gebeurde.
Alsof ik een boom was.
Want dat was hoe ik me voelde. Zo stil en treurig als een treurWilg.
Ik had niet eens een idee hoe lang ik al opgeborgen lag in mijn gebroken hart.
Hoelang ik er al in opgesloten zat.
Misschien wel voor eeuwig.

Toen ik mijn ogen eindelijk weer opende had ik het gevoel dat er een oogverblindende lamp in mijn gezicht werd geschenen.
Mijn ogen branden en mijn hoofd tolde toen ik mezelf recht op hees.
Ik staarde recht in de ogen van mijn eigen kamer en dacht alleen te zijn. Maar toen ik beter keek zag ik Raven op de bank in de hoek van mijn kamer zitten.
Meteen voelde ik de spanning en het verdriet dat over hem rustte.
Iets wat klonk als een schorre zucht verliet mijn lippen en meteen was Raven alert.

Ogenblikkelijk stond hij op en liep hij op mijn bed af waar hij voor bleef staan.
Zijn witte shirt was gekreukeld en zijn jeans broek was aan de ene kant opgerold en aan de andere kant niet.
Zijn haar zat warrig en zijn ogen stonden moe.

'Luna.' Zuchtte hij. 'Ik dacht dat je nooit meer wakker zou worden.'

'Raven.' Wist ik uit te brengen.

'Isis is dood Luna.' Zei Hij toen.
Zijn blik gleed over mijn bed en hij liet zichzelf erop zakken tot hij voor me zat. 'Ik wilde het niet geloven..'

'Ik weet het.' Fluisterde ik.

'Je hebt drie dagen lang geslapen wist je dat?' Raven fronste. 'Ik ben achter veel gekomen.'

'Oh..' verdriet maakte plaats voor verwarring. Oh.

'Isis en Khellam zijn samen gevlucht.' Zei Raven toen. 'Ze kwamen tot de brug bij de vijver van het bos.' Begon hij.

'En?'

'Niemand weet hoe maar de twee lijken werden gevonden onder de brug. En erboven waren ook bloedplekken te vinden. En hun rugzakken.' Zei Raven. 'We denken dat ze misschien zelfmoord gepleegd hebben.'

'Oh mijn god.' Bracht ik toen uit.

'Hier komt het Luna.' Zei Raven toen. 'Dit is al vaker gebeurd. Veel vaker zelfs. Uit onze roedel waren al meer dan tien mensen verdwenen. Het rare is dat ze allemaal op de zelfde plek terug gevonden zijn. Nu blijkt het dat dit ook zo is gegaan in andere buitenstaande roedels.'

'Hoe zo denken jullie dan dat Khellam en Isis zelfmoord gepleegd hebben?' Ik fronste.

'Omdat Isis al een tijd lang anders deed. Ze leek al langer gebroken en dat ging het zelfde bij Khellam.'

Plots moest ik terug denken aan de keer dat Khellam me gedwongen had me te zoenen.
Dat was niet fijn geweest. Maar nog steeds voelde ik een bedroefd gevoel in me opborrelen bij het denken dat Khellam dood was.
Mijn adem stokte tijdelijk in mijn keel en ik liet me naar achter vallen.

'Ahren is vertrokken zodra hij jou hier heen gebracht had. Hij is al een tijd weg samen met een paar andere Mensen.'

'Oké.' Ik knikte en haalde een hand door mijn haar. 'Raven.' Ik staarde hem een tijdlang aan. 'Hoe gaat het met je.'