Different wolf {the last 3} = voltooid ✔️

21

Sorry als er veel spelfouten in zitten, ik had de tijd niet om het te verbeteren! Als je er vind laat het weten xx

Een uur later kwam mijn moeder pas uit de badkamer.
Ze was zo moe dat ze zwijgend in mijn bed neerplofte en haar slaap meteen vond.
Omdat ik haar niet wou storen in de rust die ze na zo een lange weg af te leggen eindelijk gevonden had verliet ik de kamer. Dit was mijn moeders eerste slaap in een bed na een zeer lange reis en dat wilde ik niet verpesten.
Ik verborg me daarom op in de bibliotheek waar ik een stapel boeken die ik willekeurig van een schap genomen had op mijn schoot dropte.

Ik kende alle boeken al lang en had ze al duizenden keren gelezen maar besloot het toch nog eens te doen. Maar toen het donkerder werd buiten en de bel klonk voor het diner was ik nog geen twee pagina's voorbij geraakt.
Mijn gedachten hadden iets anders willen doen dan zich in een boek verdiepen en bleven daarom liever hangen aan het onderwerp 'moeder'.
Ook was ik blij dat het eens daar over ging en niet over Ahren of Raven.

Toen ik na enkele minuten gewacht te hebben opstond om naar de eetzaal te lopen kwam in het midden van mijn weg Milo naast me lopen die me een geheugensteuntje gaf om ons afspraakje niet te vergeten.
En ik moest toegeven dat ik dat al gedaan had.
Daarom bleef ik het in mijn hoofd steeds herhalen tot het zich leek vast te klampen.
En dat gebeurde pas wanneer ik naar de hal moest vertrekken.

Milo stond geduldig op een tandenstoker te kauwen en staarde saai naar de trap waar ik af begon te lopen.

'Ben ik laat?' Vroeg ik toen ik beneden kwam.

'Nee niet echt.' Zei hij terwijl hij de tandenstoker brak.

Toen we buiten kwamen sneeuwde het niet meer. Wel was er nog een dunne ijs laag op de grond te vinden maar dat beschouwde ik zelf niet meer als sneeuw.
De temperatuur was nog steeds ijzig koud en wolkjes adem waren te zien in de lucht.
Ik volgde Milo over het pad van de voortuin. Iets waar ik nog nooit eerder een stap over gezet had. Auto's stonden in groepjes geparkeerd op een parkeerterrein. Ze zagen er niet echt gebruikt uit maar ik had geen zin om me daar nu druk over te maken.
Toen we buiten het terrein kwamen en ik me omdraaide naar de twee gebouwen achter ons verslikte ik mezelf.

'Mooi he?' Milo grijnsde.

dat was het inderdaad. De daken waren bedekt met een laagje sneeuw en planten die door de winter heen leefde stond over heel het oppervlak. Al de bedorven planten die toch dood gegaan waren, waren weg gehaald en het leek op een droomhuis.

'Oké straks kun je nog wel kijken en als het donker word is het hier niet te doen. Levensgevaarlijk. Trouwens de regel is dat iedereen binnen is om 19:30.' Milo trok me aan mijn arm mee.

Pas na een tijdje lopen kwamen we aan in het dorp waar Milo het over had gehad.
Alle huizen waren nog volledig heel maar de straten waren bedekt met puin.
Sommige lichten Brande nog binnen in wat aanduidde dat er nog mensen leefde maar het waren waarschijnlijk geen zeer rijke mensen.
Vooral het park wat er nog was, was het meest spectaculair. Als je dat over vuilnis zou zeggen tenminste.
Bomen lagen dood op de grond en de beken die bevroren waren zagen er groen uit. Maar het was op de een of andere manier iets moois. Ik wist niet wat ik ervan moest denken. Zoiets had ik nooit verwacht van deze plaats.

'Als het zomer is ruimen mensen in onze roedel een van de velden helemaal op. Meestal dicht bij de rivier zodat we kunnen zwemmen. Nou ja ik heb het nog niet mee gemaakt maar Iemand had me dit verteld. Ik kan niet wachten om jou hier rond te zien lopen in je bikini weet je?' Milo grijnsde nog breder en knipoogde toen ik hem een vuile blik gaf.

'Ik kan niet wachten tot Ahren je vermoord.' Gromde ik zo zacht dat Milo het niet kon horen.

'Waarom zou Ahren zijn roedelhuis hier bouwen?' Vroeg ik toen om het onderwerp te wijzigen.

'Het is de minst bewoonde plek van de hele wereld. Niemand zoekt hier.' Milo haalde zijn schouders op.

'Het huis is wel zeer duidelijk te zien tegenover al deze puin.' Mompelde ik.

'Dat is waar. Maar het ligt tussen het bos. Minder goed te zien dus.' Milo draaide zich naar me om en sleurde me mee naar het volgende dat ik zo nodig moest zien.

We kwamen aan bij een kerk.
Vreemd genoeg zag hij er langs de buitenkant totaal niet beschadigd uit.
Zijn pilaren staken hoog uit in de mistige lucht en het vuil om de kerk was opgeruimd en aan de kant geschoven.
Dit moest wel zeer belangrijk zijn voor de stadsbewoners.

'De mensen hier eren deze kerk.' Zei Milo terwijl hij opkeek naar jet prachtwerk. 'Ze zeggen dat Jezus zelf hem gemaakt heeft.'

'Hoe komt het dat deze stad zo is.. aangetast.'

'Bommen.' Zei Milo toen. 'Duizenden bommen.'

'Oh. Dat moet al lang geleden zijn.' Ik fronste en keek om me heen.

'Ja. Inderdaad. Meet dan 350 jaar geleden. Sinds dien is dit gebied vergeten geworden.' Milo grijnsde en leek trots op zich zelf dat hij dit allemaal wist.

'Het word donker.' Zei ik toen. 'Misschien kunnen we beter terug gaan.' Ik staarde naar de lucht boven me maag Milo sleurde me mee en wilde perse de binnenkant van de kerk nog laten zien.

Die was nog spectaculairder.
Buiten de graffiti die op verschillende muren gespoten was leek het een pracht.
Er was een koepel te zien in het midden van de meters lange zaal, en overal stonden pilaren. De banken die de zaal bedekte stonden niet meer gelijk en ware omgestoten maar dat maakte niet uit. De schilderijen waren nog niet betast. Ze blonken tussen de rest door en maakte me erg nieuwsgierig.
Ik liep door de hele zaal en luisterde naar mijn voetstappen die erdoor galmde. Een zagende Milo negerend.

Toen we uit de kerk verdwenen was het al donker waardoor Milo hysterisch klaagde over mijn treuzelarij.

'Oké. Loop voor me en blijf dat doen. Anders raak ik je misschien kwijt en dat willen we niet. Je weet niet wat er hier rondloopt als het donker is.' Milo duwde me voor zich uit en ik wandelde terug naar het verlaten park waar 1 enkele straatlantaarn telkens aan en uit flikkerde.
Milo bleef achter me en ik draaide me steeds naar hem om om te kijken of hij er nog was.
En dat was hij altijd. Tot op het moment dat er een leeg gat voor me me te zien was en enkel wolkjes van puin te zien waren.
Daarom draaide ik me helemaal om en riep ik Milo zijn naam een keer.

Nieuw deel!
Sorry voor de spelfouten
Goedenavond, goedeochtend, goedemiddag
Tot de volgende!
Ik ben echt druk met mijn 'geheim' achtig iets bezig  en ik wil het echt nog niet vertellen omdat ik er zo druk mee bezig ben, en ik ben bang voor jullie reactie maar goed! Dag dag xxx